berlijn25b
woorden die niets zeiden
net voordat je ging
spraken we nog
de bekende woorden
het was goed
dank je wel
voor alles
en wie weet tot ooit
je stapte in de trein
met een gebroken hart
niet wetende dat je
nooit meer terugkomen zal in mijn hart
machteloos
geen woorden
de beelden die ik zie
slaan me stil
ik kijk en staar
naar het onmogelijke
wat gebeuren kan
de schoten die gelost zijn
op diegenen
die mij
zo dierbaar zijn
kind in het spel
spelen
met het hart van mij
waarin ik mezelf
verlies
in de liefde
die ik van je krijg
waarin ik mezelf verlies
als een kind in het spel
dat niet beseft
dat hij verliezen kan
als ik de weg kan vinden
vogelvlucht
over de lege vlakte van mijn hart
op zoek naar dat ene
dat nog telt
dat ene dat mij nog
gelukkig maakt
als ik weer
dat vind
wat mij met jou
verbinden zal
nu hij zo eenzaam is
op vakantie met zijn beide vaders
naar daar waar hij
eigenlijk niet wilde zijn
zijn liefde brak zijn hart
een dag voordat ze op vakantie zouden gaan
wij kijken naar hem
die zo eenzaam is
dat hij niet eens beseft
dat hij niet alleen is
zoveel tranen
huilen
in de stille momenten
van de dag
zomaar onverwachts knapt er iets in mij
waardoor de tranen weer losbreken
in de eindeloze nacht
van wachten
totdat jij
terugkomt
terug bij mij wil zijn
in deze eindeloze
tranennacht
beeld van jou
gedachteloos
kijken
naar zomaar iets
zomaar iets
wat niet echt bestaat
kijken naar de stilte
van het moment
kijken naar jouw beeld
gevangen
in de tijd
mijn zoons worsteling
te veel bagage
voor zijn jonge leven
de regen die hem gevangen houdt
in de tijd die hij nu niet heeft
worsteling met zijn gevoelens
met wie hij is
beseft hij nog niet
dat de bagage die hij heeft
passend moet maken
omdat niemand anders
zijn bagage heeft
tijdsverschil
ach het verschil van leeftijd
maakt het niet minder waar
de gevoelens van liefde
die we voelen voor elkaar
toch besef ik steeds meer
dat ik mijn bagage passend moet maken
zodat ik met jouw bagage
kan omgaan
zodat we samen
in dit leven
verder kunnen gaan
als ik het licht kon pakken
donkere momenten
van de zwijgzame straten
waarin wij gevangen
staan te kijken
naar de duisternis
van het leven
even raken we elkaar aan
in de hoop
dat het licht gaat branden
in ons hart
zodat wij het licht samen
aanraken
als het me teveel is geworden
alle verhalen
alle woorden
die je me geeft
terwijl ik nog
gevangen zit in de stilte van de nacht
de dag nog niet aangeraakt heb
met mijn gedachten
besef ik me ineens
dat het me teveel is
dat wat je steeds zegt
dat ik besef
dat ik van jou afscheid moet nemen
omdat ik dat zoals het nu gaat
niet trek
nu hun naam geschreven staat
onbekende namen
die dwalen door de straten
van de verloren stad
wiens naam men niet kent
niet weet wie ze zijn
de tragiek van het leven
staat in hun ogen geschreven
de verslaving die ze kregen
door het verlies van hun waardigheid
nu hun naam ergens geschreven staat
weten we dat ze er altijd
zullen zijn
Hits: 29