Berlijn25c

rennen totdat je terug bent
liefste
je rent al je hele leven
weg van mij
bang voor de liefde
die we voelen
de eerlijkheid van het gevoel
dat niet liegen kan
je rent omdat je bang bent
voor wat men over ons zegt
ik kijk je na
wetende dat je ooit
weer terug zal zijn
omdat je niet zonder mij verder kan

nog zoveel woorden
nog zoveel woorden
wil ik je zeggen
die ik zachtjes opsluit
in een kooi van onuitgesproken woorden
die jij nooit meer horen zal
de vele vragen die je niet beantwoorden zal
de stilte
die mijn gedachten laat draaien
als een shuttle in de wind
die niemand raakt
nog zoveel woorden wil ik met je delen
ondanks dat ik weet dat dat nooit meer kan

intens geraakt
op het slachtveld van de liefde
sta ik te staren
als een gewonde soldaat
die niet beseft dat hij is geraakt
die ineens in paniek
zijn bloed ziet stromen
zonder dat hij begrijpt waarom
totdat het tot mij doordringt
dat de liefde die ik voel
voor jou
niet genoeg blijkt te zijn

nooit meer bang
de dag
zal nooit meer
de nacht aanraken
in de dag
gevonden
in de luwte van de herfst
jouw ogen die tot mij spraken
die mij omarmden
in de kille ochtend van de dag
die mij vertelden
dat ik in jouw armen
altijd veilig
zal zijn
omdat jij bij mij bent

de herfst blust het verlangen
lopen door de dagen van de tijd
zie ik de liefdes
die opbloeien
die ineens meer zijn
dan alleen maar even vlinders
kijk ik naar de verlangens
van de eenzamen
die blijven zoeken naar dat hart
dat blijft branden
totdat ik besef de herfst
heeft mijn verlangen gevangen
voor altijd

bloeien de sneeuwklokjes alweer
op de kale vlakte
van het verdriet
is de traagheid van de tijd zichtbaar
in de kleurloosheid van de tijd
kijk ik soms verlangend
naar dat ene teken
dat de lente komt
als het eerste sneeuwklokje
zich weer laat zien
zodat ik weet
dat de lente begint

zweven in onwerkelijkheid
op ongekende hoogtes
gevangen in onstuitbaar verlangen
naar jou en mij
zweef ik in de onwerkelijkheid
van het samen zijn
verlies ik me
in de momenten van het intens
samen zijn waardoor
ik weer besef
dat jij en ik
voor altijd
zweven in de onwerkelijkheid

ik droom je naast me
nu ik je niet meer aanraken kan
nu ik niet meer met je kan praten
nu ik niet meer kan vragen
hoe wat moet
nu ik altijd thuiskom
in een huis dat leegte uitstraalt
droom ik je soms naast me
zomaar op de bank
soms in bed
praat ik even met je
bij het eten
is het ineens net alsof
je toch weer even bij mij bent

geschreven angst
geschreven angst
in de ogen van hij
die gevangen is
in een wereld
die hij niet echt kent
die hij niet wil zien
gevangen door de angst
van wie hij is
wie hij wil zijn
is hij monddood gemaakt
zodat zijn woorden
niet meer hoorbaar zijn

ik zorg voor jou
de angst
voor het alleen achterblijven
in de laatste dagen van het leven
maken dat ik soms
naar jou kijk
met de vraag
zorg je voor mij
als ik je nodig heb
zoals ik voor jou zorg
als je mij nodig hebt
je kijkt me aan
zegt dan alleen maar
dat weet je toch
je hoort
toch bij mij