Berlijn 2b

je vervaagd

de dagen van ons samen

waarin we zo gelukkig waren

zie ik gevangen in

de foto’s die we

van elkaar namen

totdat ik deze foto vond

waarop jij 

al aan het vervagen bent

alsof je nooit

met mij 

daar samen hand in hand

had gestaan


de dromer

langzaam de dag aanraken

heel voorzichtig 

de eerste stappen zetten

in de dag

om na eindeloos

lang te dwalen

even te gaan zitten

om echt te genieten

van de dag


kijker van het leven

op een veilige afstand

staat ze te kijken

naar het leven

dat onder haar

zich voltrekt

ze ziet alles

zonder dat

men haar ontdekt

ze kijkt 

ze ziet

totdat ze merkt

dat ik  haar

in mijn camera

voor altijd vast

heb gezet


rusten in de armen

(van mijn moeder)

het leven is zwaar

ik kan het even

niet meer aan

ik verschuil me

net als vroeger

toen ik nog klein was

in de armen 

van mijn moeder

omdat ik 

daar altijd

zo veilig was


de leegte omarmen

je ogen zijn gesloten

door mijn handen

die teder ze dicht deden

omdat ik dat kon

ik streel nog zacht over je haren

je gezicht

kus je bijna koude lippen

dan ga ik bij je weg

om je te laten gaan

vreemde handen 

die je zullen aanraken

vreemde handen 

die je zullen strelen

om jou te maken 

zoals zij dachten

dat jij was

ik sta stil in onvermogen

omdat ik jou nergens

in terug zie

alleen maar 

in die gesloten ogen

die ik dicht heb gedaan

ik omarm de leegte

van het leven


Gods woord

in de stilte

van de middag

zag ik hem daar rustig

zitten dommelen

 van zijn zware dag

terwijl Gods woord

over zijn hoofd 

werd uitgesproken

vielen langzaam 

zijn ogen dicht

zat hij te slapen

 zag hij voor even

het echte gezicht


schoffie van de straat

ergens zomaar in de stad

zat hij daar te kijken

naar dat wat er nog was

zijn kleine maten

had hij al verdreven

die waren niet meer

van de partij

hij was groot

en oppermachtig

zoals ij met zijn

houding al liet zien


alsof je terug komt

net als altijd

staat jouw fiets

nog tegen het hek

zoals altijd

jij kwam

bleef bij me

ging dan weer

weg met je fiets

om ergens anders

te zijn

maar altijd

zag ik jouw fiets als eerste

als je kwam

op zijn vaste plek staan

nu staat 

hij nog steeds daar

maar jij  komt niet meer terug

jij bent met

de benenwagen

naar die ander

gegaan


teveel tranen door verdriet

bevriezing van gevoel

de tijd die zijn woorden

niet meer uitspreken kan

staan en staren

vragen en praten

niet weten wat er

komen zal

de stenen die

 hun eigen levens vertalen

die vertellen wie

er niet meer zijn

langzaam sta ik te staren

naar de tranen 

die langs mijn wangen

naar beneden gaan


spreekt u Engels

ze staat voor me

met van die vragende ogen

waarin geschreven staat

dat wat ik in mijn 

leven liever niet mee maak

ik lees haar woorden

over dat ze geld nodig heeft

ik kan haar niets geven

omdat ik weet

dat ze het dan

aan de fouten dingen

uitgeeft

 

Hits: 72