Berlijn 2b
je vervaagd
de dagen van ons samen
waarin we zo gelukkig waren
zie ik gevangen in
de foto’s die we
van elkaar namen
totdat ik deze foto vond
waarop jij
al aan het vervagen bent
alsof je nooit
met mij
daar samen hand in hand
had gestaan
de dromer
langzaam de dag aanraken
heel voorzichtig
de eerste stappen zetten
in de dag
om na eindeloos
lang te dwalen
even te gaan zitten
om echt te genieten
van de dag
kijker van het leven
op een veilige afstand
staat ze te kijken
naar het leven
dat onder haar
zich voltrekt
ze ziet alles
zonder dat
men haar ontdekt
ze kijkt
ze ziet
totdat ze merkt
dat ik haar
in mijn camera
voor altijd vast
heb gezet
rusten in de armen
(van mijn moeder)
het leven is zwaar
ik kan het even
niet meer aan
ik verschuil me
net als vroeger
toen ik nog klein was
in de armen
van mijn moeder
omdat ik
daar altijd
zo veilig was
de leegte omarmen
je ogen zijn gesloten
door mijn handen
die teder ze dicht deden
omdat ik dat kon
ik streel nog zacht over je haren
je gezicht
kus je bijna koude lippen
dan ga ik bij je weg
om je te laten gaan
vreemde handen
die je zullen aanraken
vreemde handen
die je zullen strelen
om jou te maken
zoals zij dachten
dat jij was
ik sta stil in onvermogen
omdat ik jou nergens
in terug zie
alleen maar
in die gesloten ogen
die ik dicht heb gedaan
ik omarm de leegte
van het leven
Gods woord
in de stilte
van de middag
zag ik hem daar rustig
zitten dommelen
van zijn zware dag
terwijl Gods woord
over zijn hoofd
werd uitgesproken
vielen langzaam
zijn ogen dicht
zat hij te slapen
zag hij voor even
het echte gezicht
schoffie van de straat
ergens zomaar in de stad
zat hij daar te kijken
naar dat wat er nog was
zijn kleine maten
had hij al verdreven
die waren niet meer
van de partij
hij was groot
en oppermachtig
zoals ij met zijn
houding al liet zien
alsof je terug komt
net als altijd
staat jouw fiets
nog tegen het hek
zoals altijd
jij kwam
bleef bij me
ging dan weer
weg met je fiets
om ergens anders
te zijn
maar altijd
zag ik jouw fiets als eerste
als je kwam
op zijn vaste plek staan
nu staat
hij nog steeds daar
maar jij komt niet meer terug
jij bent met
de benenwagen
naar die ander
gegaan
teveel tranen door verdriet
bevriezing van gevoel
de tijd die zijn woorden
niet meer uitspreken kan
staan en staren
vragen en praten
niet weten wat er
komen zal
de stenen die
hun eigen levens vertalen
die vertellen wie
er niet meer zijn
langzaam sta ik te staren
naar de tranen
die langs mijn wangen
naar beneden gaan
spreekt u Engels
ze staat voor me
met van die vragende ogen
waarin geschreven staat
dat wat ik in mijn
leven liever niet mee maak
ik lees haar woorden
over dat ze geld nodig heeft
ik kan haar niets geven
omdat ik weet
dat ze het dan
aan de fouten dingen
uitgeeft
Hits: 66