Berlijn 4b
even terug naar af
telefoongesprek
dat je me zo mist
dat ik je nog steeds raak
dat ik voor jou
niet te vervangen ben
door wie dan ook
ik ben stil
ik kijk het aan
besef me meteen
dat de wond
weer open gaat
dat ik nog lang niet
genezen ben
van dat gevoel
dat verliefdheid heet
dat wat ik
voor je voel
als de storm is uitgeraasd
laaiende vlammen
van het liefdesspel
die ineens neer geslagen worden
door het water
wat het blust
ik merk de storm
die me raakt
die het laat loeien in mij
dan ineens
windstil
ineens de koude oorlog
die uitbreekt
de eerste storm is uitgeraasd
ineens blijken wij
niet meer voor elkaar
bestemd te zijn
soms als ik huil
soms als ik huil
mijn tranen
van glas lijken te zijn
als ik me afvraag
waar het heen
gaat met mij
kijk ik in jouw ogen
zie ik de tranen
van de scherven
ontstaan
omdat jij mij
niet door de tranen
bereiken kan
onze voeten
dertig jaar
lopen we al naast elkaar
zonder ook maar een moment
te aarzelen
zijn wij er voor elkaar
na dertig jaar
samen dwalen door een stad
vol dromen
waar de geschiedenis
geschreven staat
zitten wij heerlijk samen
met onze voeten
naast elkaar
stil staan soms
ik ga niet hollen
omdat mij misschien komt
ik ga niet meer roepen
omdat jij mij misschien hoort
ik ga niet meer zeggen
dat ik naar je verlang
ik ga alleen maar
stil staan
in het gevoel van
heel heel lang
gepakte koffer
zomaar ergens in Berlijn
de stad waar zoveel
geschiedenis is
kijk ik in een koffer
zie daar ineens
een pop
totaal verminkt
de tranen schieten in mijn ogen
omdat me dit zo raakt
het beeld van als die kinderen
die met hun speelgoed
op transport naar
naar het onbekende
zijn gegaan
was je even kwijt
ik heb gezocht
diep van binnen
in mijn hart
waar ik maar niets kon vinden
wat me aan jou binden kon
ik heb gezocht naar het verleden
waarin ik jou al had ontmoet
maar daarin vond ik niet diegene
die ik nu ken
ik heb gevraagd aan veel mensen
of jij misschien
verdwenen bent
totdat ik
in de spiegel keek
ineens weer
mezelf terug zag
als een vogeltje
liggend in bed
niet meer de kracht
om iets te doen
ligt hij daar
als een klein kind
in een luier
met zijn ogen gesloten
naast hem de verpleegster
die hem voert
met een lepeltje
steeds kleine hapjes
krijgt hij
hij doet zijn mond open
als een vogeltje
die wacht op die ene hap
ik kijk er na
met tranen op mijn gezicht
ik zie mijn vader
die eigenlijk niet meer
mijn vader is
het gaat niet om wat ik voel
mijn tranen
die ik laat stromen
omdat ik weer
dag kan zeggen
zijn van mij
die hoef jij niet meer
met zachte hand
aan te raken
het is goed
dat het voorbij is
ik liep met je mee
maakte heel veel bij je los
maar dat kon je niet aan
jij wilde mij dit uitleggen
maar ik begreep allang
dat jij te bang was
om met mij
dit gevecht
aan te gaan
het is niet zo moeilijk
als ik de dag begroet
met al zijn mooie dingen
kijk ik naar die dingen
die zo mooi zijn in het leven
ik raak even heel even maar
de gedachten aan jou aan
om dan te beseffen
de dag is er weer
ik kan het weer aan
het is dan niet zo moeilijk
om weer te leven
het leven in te gaan
loslaten hij wordt groot
ik zie hem staan
met zijn zwarte haren
van het land van de zon
waar hij vandaan komt
hij wil uit naar de disco
omdat het moet
met zijn 12 jaar
moet dat kunnen
ik kijk hem aan
zeg dat het mag
hij zucht
want hij zag de bui al hangen
totdat hij hoort
dat wij zijn twee vaders
met hem mee gaat
omdat we
ook zo graag
dansen gaan
( bij de foto van dit jochie die in de plas staat te stampen, moest ik denken aan
bovenstaande flard)
Hits: 63