Berlijn 8

soms jaagt het leven door

rennen door het leven

niet stilstaan

bij de cirkels die we lopen

niet omkijken naar dat wat was

alleen maar rennen

naar daar waar het kan zijn

ik doe er niet aan mee

omdat ik weet

aan het einde wacht de dood

ik heb geen haast

om daar te komen

ik pak de dag

zoals hij komt


 

gevangen in zijn eigen wereld

hoe onze zoon

uit het land van de reizende zon

het ook probeert

het lukt hem niet altijd

hij kruipt dan terug

in zijn eigen wereld

waarin hij zich veilig voelt

telkens weer praten we met hem

maken hem duidelijk dat hij

fouten mag maken

dat hij falen mag

dat wij altijd daar zullen zijn

waar hij even niet meer

verder kan


zoals altijd

terwijl ik me wederom

loopt te verwonderen

over de wereld

waarin ik me bevind

de dingen zie

die ik nog nooit zag

zie ik jou

verzonken in je eigen gedachten

kijken naar dat wat jou raakt

ik zeg niets

weet dat het soms

niet is zoals ik

hoopte dat het samen zou zijn


 

verbroken contact

gesproken woorden

die niet werden gehoord

gedachtenspinsels

die niet meer dan een

kronkel waren

onbegrepen gevoelens

die geen hart vonden

verbroken contact

omdat wij elkaar

al verloren voordat

we elkaar vonden


teder geplant

mijn liefde

die zijn hart

niet meer gevonden heeft

die ergens verdwaald

bleef zweven tussen

het luchtledige

heb ik maar teder geplant

ergens bij een boom

zodat hij toch een maatje vond

die sterker was dan hij soms kon zijn

zo heb ik  mijn liefde

een plek gegeven

waar hij veilig

groter kan zijn


en dan hou ik nog meer van hem

geen moment

kan hij zonder dat ding

het zit als het ware

aan zijn hand vastgegroeid

ik kijk hem soms aan

terwijl we ergens zijn

waar hij niet wil zijn

ons kind van de zon

wij als twee vaders

vragen al niet meer

waarom het zo is

hij weet telkens weer

door zijn gevonden kennis

op dat ding

ons te verbazen


 

laat me nu maar gaan

moment van rust

waarin ik nog

even je hand vastpak

om hem los te laten

wetende dat het nu zover zal zijn

nog even je lippen raken

nog even je ogen zien

dan sluit je ze

ga je langzaam

in diepe rust

waar je de vrede vind

zachtjes zeg je nog

laat me nu maar gaan

dan laat ik je hand los

laat je los

zodat je

voorgoed weg

kan gaan


de danser danst met zichzelf

zomaar in een vlaag

van enthousiasme

begon hij te dansen

met zijn geliefde

die hij zag op de telefoon

hij danste de sterren van de hemel

omdat hij

zijn lief zag

niemand zag hij totdat

hij merkte dat hij niet alleen was

waardoor hij nog meer danste

om zo te laten zien

waarom hij door het leven danst


onmogelijke liefde

diepe tranen die mijn hart overspoelen

de woorden die ik niet meer kan zeggen

de gevoelens die niet meer mogen

aangeraakt in het verlangen

naar elkaar

wetende dat het niet meer mag

afscheid met woorden

die zoveel zeggen

maar niets laten horen

kijkend in jouw ogen

die mij doen verdwalen

verlies ik deze strijd

omdat de tijd ons

niet kon geven

wat onze

liefde had moeten

krijgen


wervelwind van verlangen

geen armen meer

om te omarmen

geen woorden meer

om jou te raken

geen tranen meer

om om jou te huilen

alleen het verlangen

dat als een wervelwind

door mij heen raast

houd jou nog

even  in

mijn hart

gevangen


Hits: 52