bloem1

afscheid voor altijd

het samen zijn
in de tijd
waar wij vochten
voor ons geluk
het leven dat we deelden
laten we nu gaan
jij gaat jouw weg
ik ga de mijne
om zo mijn armen
om mijn nieuwe leven
te slaan

golven van verlaten

stille tranen
die langzaam
de grond aanraken
daar waar
de achtergelaten
voetsporen van ons samen
nu in hun enkelvoud
verdergaan
de tweedeling
die nu is ontstaan
door het jou te moeten laten gaan
naar daar
waardoor ik
nu alleen verder moet gaan

dat is wat ik achterlaat

als ik mijn laatste adem heb uitgeblazen
zodat de wereld zonder mij
verder moet
laat dan mijn gedachten
worden gevangen
in de dingen die jij doet
laat dan mijn bezittingen
maar voor wat het is
spreek af en toe nog even
over mijn gedachten
dan weet ik zeker
dat alles wat ik
achterlaat
er nog steeds is

de zon is gaan slapen

nu de nacht is gekomen
de zon even is gaan slapen
om de sterren de kans te geven
om mij te leren
dat er in elke nacht
een lichtpunt staat
nu de nacht mij omhelst
kijk ik naar de bloemen van de zon
om te weten
dat de zon ooit
ook voor mij weer
terugkomen zal

gebonden dromen

maak het eenvoudig
maak het zoals het is
geen poespas
over mijn leven
geen getreur over het gemis
laat me gewoon
mijn dromen dromen
in de slaap van altijd
bind ze samen als een
bosje bloemen
omdat je daarmee
mijn dromen
maakt

kleurrijk leven

gevangen in de minuten
van de laatste uren
zag ik in een flits
mijn leven gaan
ik zag de duizenden kleuren
die waren gevangen
in mijn ogen
tijdens het bestaan
gevangen gedachten
die mijn leven kleurrijk hebben gemaakt
zal ik altijd laten uitstallen
omdat het mij
in mijn leven
zo gelukkig heeft gemaakt

de natuur omarmt jou

omarm me
nu ik het niet meer kan
vecht met me
nu ik niet meer vechten kan
hou me vast
nu ik niets meer vast kan houden
ondersteun me
omdat ik mezelf niet
meer kan steunen
ik zie het ontstaan
in mijn ogen
de natuur heeft jou
omarmt zoals
jij de natuur altijd
hebt omarmt

brug naar het verleden

terwijl de zon
de nacht zijn gang laat gaan
sta ik even stil
bij de gedachten
aan vandaag
nu jij bent gaan slapen
zonder de dag nog te ontmoeten
raak ik
de verbinding kwijt
met wie jij was
traag streelt mijn hand
de brug naar het verleden
voordat de nacht
zich sluit
waardoor ik jou
niet meer
aanraken kan