bos 2
kleine tastbaarheden
kleine tastbaarheden
die door de natuur
worden aangeraakt
om zo voor altijd
te blijven hangen
om zo te blijven bestaan
kleine tastbaarheden
gehangen aan een boom
zodat het verder kan groeien
naar de hemel
waar het dan
bij jou aankomt
ik nam een lichtje voor je mee
iedereen
bepakt met bloemen
met rozen
met de mooiste krans
maar ik bracht
voor jou een lichtje mee
om je te zeggen
dat jij
altijd nog
voor mij
een lichtje in
de duisternis
zult zijn
zacht gestreeld
terwijl een ieder
langzaam op weg gaat
naar het veld
waar een boom
geplant kan worden
blijf ik nog even staan
zacht met mijn vinger
raak ik
de in glas geschreven
naam van jou
nog even aan
stilte die intens is
slechts 60 seconden
was het stil
de wind
loeide niet
de regen
hield op met huilen
de zon
begon ineens zachter
te schijnen
de emoties
overstemde
het natuurgeweld
slechts 1 minuut
bleek de aarde
niet bestand te zijn
tegen de mensen
die in stilte
bij hun geliefden
bleken te willen zijn
ik heb alles bij me
alles zorgvuldig ingepakt
een foto van jou
bloemen
schepjes
eten voor onderweg
om zo even
bij jou te kunnen zijn
op het moment
dat de glaspanelen
worden blootgesteld
aan de wind
zie ik jou naam
gefilterd door het zonlicht
grijp ik naar mijn zakdoek
ik grijp mis
niet alleen jouw naam is daar
niet alleen jouw naam is daar
op die plek
die mensen
met elkaar verbind
voor altijd
omdat ze allemaal
aan dezelfde ziekte
zijn gestorven
niet alleen jouw naam is daar
daar ligt heel mijn leven
daar ligt heel mijn hart
daar ligt alles
gevangen
wat mij zo
dierbaar was
toen viel die druppel
opgekropte emoties
die ik niet
wil laten zien
sterk staan
zonder een
spoortje
van emotie in mijn stem
terwijl ik daar sta
te praten
valt ineens
een druppel
van regen
op mijn gelaat
kennelijk heb ik
meer mensen
in hun hart geraakt
dan ik beseft heb
de hemel liet het
me weten
door die ene druppel
die op mijn wang viel
die als een traan
van duizenden
langs mijn gezicht
omlaag viel
gevangen ogen
kijken
terwijl er
eigenlijk nog
niets te zien is
kijken
naar de massa
die er is
horen
voelen
wat er komen gaat
de gevangen ogen
in een
onherkenbaar gelaat
vang me in jouw armen
het moment
waarop ik jou aanraak
het moment
dat meer dan ooit
indruk maakt
jij bent er voor mij
nu ik even
niet meer weet
wat ik moet
hoe ik hier doorheen
kan gaan
mijn tranen
die ik vallen laat
mijn liefde die
ineens
weer helemaal
open gaat
mijn nog niet verwerkte verdriet
dat nu weer oplaait
omdat ik
mijn vader nooit meer
kan zien
voel ik ineens
jouw armen
die me aanraken
die me vasthouden
zodat ik
voel dat ik
er niet meer
alleen voor sta
ik schreeuw de stilte
geen geluid
te horen
alleen de wind
die zijn melodie zingt
sta ik te staren
naar de herinnering
kijk ik naar
de naam
die mij zo
dierbaar is
ik schreeuw de stilte
omdat ik
jou nog
steeds zo
vreselijk mis
water dat gevangen in een kom zit
stilstaand water
dat gevangen in een kom zit
wat zich zelf
laat zijn
de tranen van
het heden
die niet meer
als zuiver water
kunnen zijn
geschreven als scherven
de pijn
die door me
heen gaat
door het zien
van jouw naam
dat gevangen
in glas
zoveel
bij mij boven brengt
zie ik
als geschreven scherven
dat in mijn hart
binnendringt
ik heb een plek gekregen
al jaren
loop ik rond
met een luchtledig gevoel
geen plaats
waar ik mijn
verdriet neer leggen kan
geen plaats om
naar toe te gaan
als ik even
bij je wil zijn
het leven
dat wel verder gaat
het leven dat ineens
zo leeg lijkt te zijn
gevonden
in een afgelegen bos
heb ik jou laten
voortbestaan
waar ik
regelmatig even
bij jou
tot rust kom
streel de lucht
in mijn onschuld
streel ik de lucht
die jou dan
raken kan
streel ik
het verlangen
dat nog steeds
heftig brand
in mijn liefde
voor jou
raak ik het aan
door de trillingen
door mij veroorzaakt
komt mijn liefde
hopelijk
bij je aan
water voor de wortels
terwijl de mist
langzaam
zijn nevels
aanzet
merk ik dat ik
zelf ook de wereld
door nevels zie
van ragfijn water
dat in mijn ogen
ontstaat
terwijl ik
langzaam
een boom
voor jou plant
vallen mijn tranen
met de nevel van de mist
op de wortels
van de boom
die speciaal
voor jou
is opgericht
ik wilde alleen nog even hallo zeggen
elk jaar sta ik hier
met mijn verdriet
oningepakt op mijn gezicht
de tranen
die elk jaar weer
tevoorschijn komen
die ik vrijelijk stromen laat
elk jaar weer
ga ik naar de allereerste boom
die ik heb geplant
omdat ik jou
niet vergeten kan
gewoon even “hallo” zeggen
even gewoon
bij je zijn
dichter bij jou
door de boom
die jij door
jouw liefde
groeien laat
elementenspel
de vier elementen
die uit de
Griekse oudheid
zijn ontstaan
hebben hier
een vrij spel
ze raken
niet alleen mij
maar ook
jouw naam
steeds
weer aan
als ik je tranen aanraak
sta ik naast je
vol verwachting
wat er komen gaat
het moment
van de praatjes
zijn voorbij
de woorden
zijn voorbij gegaan
heb het gehoord
het heeft me
ergens geraakt
nu sta ik naast jou
omdat je dat
zo graag wilde
dat ik er zou zijn
dat ik me met jouw
verdriet verbinden mag
zien we de naam staan
van jouw overleden vriend
de tranen die ineens
stromen gaan
op jouw gezicht
die het verdriet
nog steeds weerspiegeld
in dit schemerlicht
terwijl ik
je vasthoud
je in mijn armen ligt
breekt bij mij de tranenblokkade
huil ik met je mee
mijn tranen
vermengen zich
met die van jou
zo even verbonden
voor even
in het verdriet
dat ons voor altijd
verbinden zal
foto verbleekt door de tijd
onderaan
een glasplaat
staat een foto
keurig ingelijst
die naar een
naam die
hier geschreven staat
verwijst
de tijd
de elementen
van het natuurgeweld
de zon
de regen
de sneeuw
hebben het
zijn duidelijkheid
laten verbleken
maar jij bent
nog altijd
helder in
mijn
gedachten
gebleven
Hits: 247