bos 2

kleine tastbaarheden

kleine tastbaarheden

die door de natuur

worden aangeraakt

om zo voor altijd

te blijven hangen

om zo te blijven bestaan

kleine tastbaarheden

gehangen aan een boom

zodat het verder kan groeien

naar de hemel

waar het dan

bij jou aankomt


ik nam een lichtje voor je mee

iedereen

bepakt met bloemen

met rozen

met de mooiste krans

maar ik bracht

voor jou een lichtje mee

om je te zeggen

dat jij

altijd nog

voor mij

een lichtje in

de duisternis

zult zijn


zacht gestreeld

terwijl een ieder

langzaam op weg gaat

naar het veld

waar een boom

geplant kan worden

blijf ik nog even staan

zacht met mijn vinger

raak ik

de in glas geschreven

naam van jou

nog even aan


stilte die intens is

slechts 60 seconden

was het stil

de wind

loeide niet

de regen

hield op met huilen

de zon

begon ineens zachter

te schijnen

de emoties

overstemde

het natuurgeweld

slechts 1 minuut

bleek de aarde

niet bestand te zijn

tegen de mensen

die in stilte

bij hun geliefden

bleken te willen zijn


ik heb alles bij me

alles zorgvuldig ingepakt

een foto van jou

bloemen

schepjes

eten voor onderweg

om zo even

bij jou te kunnen zijn

op het moment

dat de glaspanelen

worden blootgesteld

aan de wind

zie ik jou naam

gefilterd door het zonlicht

grijp ik naar mijn zakdoek

ik grijp mis


niet alleen jouw naam is daar

niet alleen jouw naam is daar

op die plek

die mensen

met elkaar verbind

voor altijd

omdat ze allemaal

aan dezelfde ziekte

zijn gestorven

niet alleen jouw naam is daar

daar ligt heel mijn leven

daar ligt heel mijn hart

daar ligt alles

gevangen

wat mij zo

dierbaar was


toen viel die druppel

opgekropte emoties

die ik niet

wil laten zien

sterk staan

zonder een

spoortje

van emotie in mijn stem

terwijl ik daar sta

te praten

valt ineens

een druppel

van regen

op mijn gelaat

kennelijk heb ik

meer mensen

in hun hart geraakt

dan ik beseft heb

de hemel liet het

me weten

door die ene druppel

die op mijn wang viel

die als een traan

van duizenden

langs mijn gezicht

omlaag viel


gevangen ogen

kijken

terwijl er

eigenlijk nog

niets te zien is

kijken

naar de massa

die er is

horen

voelen

wat er komen gaat

de gevangen ogen

in een

onherkenbaar gelaat


vang me in jouw armen

het moment

waarop ik jou aanraak

het moment

dat meer dan ooit

indruk maakt

jij bent er voor mij

nu ik even

niet meer weet

wat ik moet

hoe ik hier doorheen

kan gaan

mijn tranen

die ik vallen laat

mijn liefde die

ineens

weer helemaal

open gaat

mijn nog niet verwerkte verdriet

dat nu weer oplaait

omdat ik

mijn vader nooit meer

kan zien

voel ik ineens

jouw armen

die me aanraken

die me vasthouden

zodat ik

voel dat ik

er niet meer

alleen voor sta


ik schreeuw de stilte

geen geluid

te horen

alleen de wind

die zijn melodie zingt

sta ik te staren

naar de herinnering

kijk ik naar

de naam

die mij zo

dierbaar is

ik schreeuw de stilte

omdat ik

jou nog

steeds zo

vreselijk mis


water dat gevangen in een kom zit

stilstaand water

dat gevangen in een kom zit

wat zich zelf

laat zijn

de tranen van

het heden

die niet meer

als zuiver water

kunnen zijn


geschreven als scherven

de pijn

die door me

heen gaat

door het zien

van jouw naam

dat gevangen

in glas

zoveel

bij mij boven brengt

zie ik

als geschreven scherven

dat in mijn hart

binnendringt


ik heb een plek gekregen

al jaren

loop ik rond

met een luchtledig gevoel

geen plaats

waar ik mijn

verdriet neer leggen kan

geen plaats om

naar toe te gaan

als ik even

bij je wil zijn

het leven

dat wel verder gaat

het leven dat ineens

zo leeg lijkt te zijn

gevonden

in een afgelegen bos

heb ik jou laten

voortbestaan

waar ik

regelmatig even

bij jou

tot rust kom


streel de lucht

in mijn onschuld

streel ik de lucht

die jou dan

raken kan

streel ik

het verlangen

dat nog steeds

heftig brand

in mijn liefde

voor jou

raak ik het aan

door de trillingen

door mij veroorzaakt

komt mijn liefde

hopelijk

bij je aan


water voor de wortels

terwijl de mist

langzaam

zijn nevels

aanzet

merk ik dat ik

zelf ook de wereld

door nevels zie

van ragfijn water

dat in mijn ogen

ontstaat

terwijl ik

langzaam

een boom

voor jou plant

vallen mijn tranen

met de nevel van de mist

op de wortels

van de boom

die speciaal

voor jou

is opgericht


ik wilde alleen nog even hallo zeggen

elk jaar sta ik hier

met mijn verdriet

oningepakt op mijn gezicht

de tranen

die elk jaar weer

tevoorschijn komen

die ik vrijelijk stromen laat

elk jaar weer

ga ik naar de allereerste boom

die ik heb geplant

omdat ik jou

niet vergeten kan

gewoon even “hallo” zeggen

even gewoon

bij je zijn

dichter bij jou

door de boom

die jij door

jouw liefde

groeien laat


elementenspel

de vier elementen

die uit de

Griekse oudheid

zijn ontstaan

hebben hier

een vrij spel

ze raken

niet alleen mij

maar ook

jouw naam

steeds

weer aan


als ik je tranen aanraak

sta ik naast je

vol verwachting

wat er komen gaat

het moment

van de praatjes

zijn voorbij

de woorden

zijn voorbij gegaan

heb het gehoord

het heeft me

ergens geraakt

nu sta ik naast jou

omdat je dat

zo graag wilde

dat ik er zou zijn

dat ik me met jouw

verdriet verbinden mag

zien we de naam staan

van jouw overleden vriend

de tranen die ineens

stromen gaan

op jouw gezicht

die het verdriet

nog steeds weerspiegeld

in dit schemerlicht

terwijl ik

je vasthoud

je in mijn armen ligt

breekt bij mij de tranenblokkade

huil ik met je mee

mijn tranen

vermengen zich

met die van jou

zo even verbonden

voor even

in het verdriet

dat ons voor altijd

verbinden zal


foto verbleekt door de tijd

onderaan

een glasplaat

staat een foto

keurig ingelijst

die naar een

naam die

hier geschreven staat

verwijst

de tijd

de elementen

van het natuurgeweld

de zon

de regen

de sneeuw

hebben het

zijn duidelijkheid

laten verbleken

maar jij bent

nog altijd

helder in

mijn

gedachten

gebleven

Hits: 271