bos 1
gevangen naam
staren
zoeken
kijken of
het
er echt staat
naam gevonden
in doorzichtig
glas
het knijpt mijn keel dicht
er zijn
kijken
hopen
zoeken
de angst
in mijn keel
de emotie
die oplaaien kan
het gevoel dat
me verlammen kan
op eens gevonden
de naam
die meer dan
een naam was
het knijpt mijn keel dicht
omdat het nu
definitief
was
het raakt
de naam
gevangen
zomaar
neer gezet
gedachten
flarden
even
net een film
in beeld
gebracht
ruw verstoorde rust
in gedachten
gedenken
op deze plek
waar rust en stilte
haast sereen is
hoor ik
iemand
commando’s schreeuwen
tegen de hond
die niet luisteren wil
soms kan rust en stilte
daardoor
juist serener zijn
de serene stilte
geluisterd
naar de vogel
die zachtjes zingt
de krekel
die zich daar
mee mengt
onderhuids
de stilte
dat daardoor
extra
stil
klinkt
Wilhelmina keek toe
om de boom
gezeten
op en houten bank
glimlachend gekeken
naar Wilhelmina
die daar
glimlachend
zat
gekoesterde rust
na eindeloos
te lopen dwalen
gekeken naar
alles wat rust
uitademt
kom ik
terug
in de wereld
van hectiek
besef ik
des te meer
deze plaats
is uniek
hoe terug te gaan
na te hebben gekeken
naar de eeuwige rust
bevraag ik mijn hart
hoe terug te gaan
daar waar ik
jouw altijd
heb gekust
afgestorven bomen
de bomen
volop in bloei
wuiven de takken
alles volop groen
één boom
staat er
prachtig
zichzelf te wezen
ontdaan
van al het groen
hij wuift niet alleen
hij buigt
als groet
gekoesterd in de wind
mijn adem
langzaam
laten gaan
zonder nog
na te denken
zonder het
te laten ontstaan
zomaar ineens
gaat mijn adem
zijn eigen weg
gekoesterd in de wind
komt hij
ergens op aarde
bij jou terecht
raak de maan aan
raak de maan aan
zonder er naar
toe te gaan
raak de maan aan
zonder te klimmen
zonder op te staan
raak de maan aan
laat me bij je staan
raak de maan aan
zodat we
samen blijven
bestaan
gesproken
woorden
die niet meer
kunnen praten
geen geluid
kunnen maken
woorden
die ineens
weer hier zijn
nu ik alleen maar
loop te dwalen
jij praat door
de wolken
tegen mij
stil tafereel
kleine woorden
hier neer gezet
waarop de
herinnering
altijd blijft
kleine vaas
met bloemen gehuld
daar waar
soms een stil tafereel
meer tranen
onthuld
kleine herinnering
heel klein
haast onzichtbaar
neer gelegd
waar soms
niets meer
echt kan zijn
heel klein soms
zonder woorden
zonder gebaar
heel klein
haast onzichtbaar
aangeraakt
door de wind
als de kinderhand is verdwenen
blij als ik was
toen jij
je eerste adem
in de wereld blies
het geluid
dat alles
liet verdwijnen
in het niets
zo verdrietig
kan ik nu soms zijn
nu ik je niet
mag zien opgroeien
niet meer bij je kan zijn
luchtledige volheid
als ik wil vragen
hoe het nou
eigenlijk is
hoe het leven
zich voor jou
ontwikkeld
hoor ik ineens
een volheid
aan tranen
die in het luchtledige
zijn blijven hangen
die eigenlijk
niet mogen worden
aangeraakt
ongevangen traan
staren naar het paneel
waarop jouw naam
geschreven staat
vloeiende gedachten
water dat zijn
eigen weg blijft gaan
vallen van mijn tranen
op de aarde
aangeraakt door de lucht
verbonden met jouw naam
de plek waar ik
in eenzaamheid
jou ten afscheid
kus
zwaai je naar me
in glas
staat jouw naam
geschreven
zonder dat iemand
begrijpen kan
wat dat voor mij
betekend
ik zie het staan
de wind
brengt het
in beweging
het paneel
waar jouw naam
voor eeuwig
gevangen staat
het lijkt alsof
je van hierboven
even naar mij zwaait
dapper kind
hij staat daar
zoals hij
daar altijd al stond
zijn armen
gespreid
hij zal de lucht
omvatten
waar zijn naam
eeuwig blijft
dapper staat
daar zijn naam
omdat hij het gevecht
met het leven
niet aan mocht gaan
zo bleef je toch eeuwig bestaan
beetje onsterfelijk
ben je geworden
nu jouw naam
in glas geschreven staat
na het verstrooien
van de as
bleef er voor mij
alleen maar
leegte bestaan
nu ik jouw naam
gevangen zie
omringt door de
elementen
ben je voor altijd
weer in ons
midden
soms wil ik jou kunnen aanraken
soms zomaar
wil ik even jou
kunnen aanraken
al is het maar
door het aanraken
van jouw naam
soms wil ik jou
zomaar even
weer voelen
al is het
alleen maar
door het planten
van een boom
warm van binnen
de kou
strijkt langs
mijn lichaam
mijn huid
gespannen
van de emoties
die door mij
heen gaan
het moment
van stilte
waarin enkel
het gehuil
van een kind klinkt
trots en warm
van binnen
sta ik daar
te kijken
naar jouw
gevangen naam
de roos en de boom
een heel klein boompje
heb ik neer gezet
met daarop
de naam
van jou
het mensenkind
dat veel te vroeg
bij mij vandaan ging
die ik niet meer
aan kan raken
dan alleen met
mijn herinnering
een boompje
staat daar
heel erg groot te zijn
mijn rode roos
blijkt groter
dan deze boom
te zijn
zoals mijn liefde
voor jou
steeds weer
groter dan
het verdriet
blijkt te zijn
het is geen kerstfeest
in het bos
waar de sfeer
haast dieper is
dan waar ook
ter wereld
in welke bos dan ook
loop ik rond
kijk ik naar de bomen
die er geplant
staan
kijk ik naar de
versierselen
die men heeft
aangebracht
om zo toch
een beetje
duidelijk
de boom
van iemand
speciaal te
laten zijn
opzoek naar de juiste plek
met schep in de hand
lopen te zoeken
in een gedeelte
niemandsland
kijken speuren
naar dat enen boompje
dat er nog moet zijn
kijken naar
de herkenning die
is aangebracht
om zo het
andere boompje
er bij te zetten
die die twee
weer samen
brengt
het is misschien vreemd
het is misschien vreemd
maar het doet me goed
dat de boom
die hoop
op leven doet
hier is neergezet
als symbool
van een leven
dat te vroeg
weg is gegaan
bos van tranen
al jaren
sta ik daar
te kijken
naar wat
in de tijd
steeds meer
als mijn bos
blijkt te ontstaan
elk jaar
plant ik
er een boom bij
van een overleden
dierbare
zo blijkt
inmiddels
een heel bos
van tranen
te ontstaan
groei maar naar de hemel
losse aarde
wat zand
dat in een hoopje
ligt
een kleine boom
nog breekbaar
in de wind
groot gat
boompje geplant
vermengd zand
met tranen
vast gezet
in het verlangen
dat hij groeien gaat
zodat hij
met mijn tranen
de hemel
aanraakt
veld van liefde
in alle stilte
van de ochtend
sta ik daar
te kijken naar
het bos wat
langzaam ontstaat
langzaam
komt de ochtendschemering
aan zijn eind
het blinken van
de achtergebleven
herinnering
Hits: 286