concert1

sporen van de herfst

de sporen van de herfst

laten langzaam

hun  tekens achter

in het leven van mij

raak ik soms

zomaar ineens

verstrikt in

alles van het verleden

waarin ik mezelf

soms niet eens

meer terug herkennen

kan

wachten

wachten op dat wat

komen zal

wachten totdat jij

er zal zijn

wachten totdat mijn hart

zijn slagen slaat

wachten totdat ik weet

dat jij altijd bij mij bent

je ligt zo lief te slapen

de eerste nacht samen

is altijd wennen voor mij

ik lig wat onrustig

te luisteren naar de geluiden

die je maakt

ik kijk naar je gezicht dat zo

vredig ligt te dromen

ik kan het niet begrijpen

waarom jij ineens in mijn leven bent

dat jij ineens

zomaar bij mij bent

zegt dat je nooit

meer iets anders wil

dan met mij te slapen

in de nachten

die ons resten in onze tijd

kleine wolken van gedachten

kleine gedachten gangen

die door mijn hoofd gaan

die zich verplaatsen naar mijn vinger

die langzaam het geluid

doen stilstaan

die langzaam de trillingen van het verleden

laten dromen

in de dagen van nu

het verlangen van verlangen

het laten gaan van de angst

gevangen in kleine wolken van gedachten

over hoe het zou zijn

als ik bij jou zou zijn

heb me lief

jou verloren

in de nacht van de eeuwige storm

waarin we elkaar niet meer

konden bereiken

waar we elkaar verloren

in het gevecht voor onszelf

in elkaar

vertrokken als een dief

in de nacht

met maar één gedachte

heb me lief

hou van me lief

omdat ik het zonder jou

niet redden kan

in al mijn naaktheid

voor je staan

zonder de masker

die ik elke dag draag

om zo mezelf te verbergen

in deze wereld

die nooit mijn echte ik

begrijpen kan

gevangen in jouw liefde

laat ik langzaam mijn masker vallen

sta ik in volle naaktheid voor jou

om te beseffen dat jij

echt van mij houd

starende ogen achter de struiken

zachte geluiden

van naderend gevaar

ogen die mij ineens aankijken

met de twijfel

van angst

van aanvallen

van tastbaar aanwezig zijn

langzaam mijn hand uitstrekken

hem raken daar waar het kan

stil kijken naar de verdwenen angst

waarin ik hem

rustig zie worden

omdat hij zich

gewonnen geeft

aan de gegeven liefde

die hij nooit kreeg

langzaam afdalen

heel langzaam

ga ik naar beneden

bang voor wat ik daar

vinden zal

vertrokken naar

een ander level in het leven

waar ik nog meer mezelf

vinden kan

terug blikken in

het verleden

de puzzelstukjes vallen op hun plaats

vrij van het verleden

ga ik nog een keer kijken

hoe het daar beneden

in het verleden was

het verlaten speelveld

het speelveld

is verlaten

niemand die nog spelen wil

in het spel

waarin niemand echt wint

het samen gaan met elkaar

verdwijnt in de eenzaamheid

van de nacht

als de ander is vertrokken

naar de hemel

waardoor jij in de hel

alleen verder vechten moet

totdat je weer

samen mag zijn

hij laat de duiven van het verleden  vliegen

zonder er bij na te denken

raakt hij mijn hart aan

zie ik in zijn ogen

de glans terug van het kind

dat hij ooit verloren was

zie ik hem stralen

het spel met de duiven

dat hij altijd speelde

even was hij weer terug

ik zag de brede grijs

om zijn lippen

wist hij laat de duiven

van het verleden

vliegen naar de zon