concert2

de storm droogt mijn tranen

niet meer kunnen vragen

over de tijd van toen

niet meer kunnen zeggen

jij bent mijn alles pa

ogen gesloten

de storm die door

mijn hart en gevoelens raast

raast in de buitenwereld waarin ik nu sta

mijn tranen lopen

langs mijn ogen

over mijn wangen

totdat de storm ze raakt

ze meeneemt

alsof jij ze even droogt

alsof je weer even bij mij bent

in de armen van die ander

je belt me

om me te vertellen

dat je vader overleden is

dat je mij zo vreselijk mist

met mijn woorden die je troosten

dat wat hij niet kan

in wiens armen je nu ligt te huilen

van het gemis

dat onomkeerbaar is

heel stil luister ik naar je stem

zeg dan dat ik je begrijpen kan

maar dat jij de keus hebt gemaakt

door met hem door lief en leed

verder door het leven te gaan

zacht zijn hand strelen

de nacht is ingetreden

even nog was je er ineens

keek je ons aan

was je er

daarna heb ik alleen

maar steeds je hand gestreeld

je gerustgesteld

gezegd dat je mag gaan

dat je mag gaan slapen

dat je mag gaan rusten

dat ik het wel redden zou

zonder jou

bevroren bloemen op mijn hart

loslaten

laten gaan

van hem die even weer

in mijn leven was

ontdekken

dat het er niet meer is

dat het niet meer kan zijn

wat het was

loslaten

van verlangen

van de hartstocht

het laten gaan

de bevroren bloemen

op mijn hart

kon jij niet ontdooien

door de warmte

die je gaf

dan sluit ik je in mijn hart

verstopt

ergens in de straten van nergens

zit jij op mij te wachten

ik herken je in de ogen

die mij zien

de blik die je naar me stuurt

door de ogen van de anderen

zodat ik weet

waar ik je vinden zal

waar ik weet dat jij en in

samen zullen gaan

voor altijd

niet te ontwarren

de knopen die in mijn

hoofd zijn ontstaan

doordat jij en ik samen zijn gegaan

niet meer te ontwarren

de knopen die zijn ontstaan

die ons heeft verbonden voor altijd

met elkaar

ik kijk ze aan

raak dan verstrikt in de vele

oplossingen die ik niet kan bedenken

omdat ik me niet meer

wil losmaken

van jouw liefde

voor mij

smekende blik van verlangen

verscholen in het bos van eenzaamheid

zag ik zijn ogen

zijn blik vol hoop

opdat ik hem zou zien

ik weet dat ik hem niet

aanraken mag

omdat het gevaar

overal is om me heen

tot smolt ik voor

deze blik van verlangen

zou ik hem zo graag in mijn

armen nemen

deze wolf van de nacht

met zijn ogen vol verlangen

serene licht van het moment

het stille serene licht

dat ineens zichtbaar was

het licht dat jou omarmde

toen je mocht gaan

doven van het licht

in jouw ogen

het laten gaan van je adem

het loslaten van het bestaan

met jou is het serene licht

van dat moment

voorgoed mee gegaan

chaos in haar hoofd

met angst in haar ogen

staat ze me aan te kijken

ze weet even niet meer wat ze moet

ze is haar huis kwijt

ze vraagt me of ik haar helpen kan

ik kijk haar aan

pak haar bij haar hand

neem haar mee

naar haar huis

dat vlak naast de mijne is

ik help haar naar binnen

kijk haar aan

zie de chaos in haar hoofd

die ze niet meer ordenen kan