dementie2
draaiende duimen
draaiende duimen
voor en achteruit
dat kon ze
steen goed
ze was echt
daarin uniek
het zou me niets
verbazen
dat ze nu
ze is gegaan
op haar laatste tocht
duimen draaiend
wacht op
wat er nu
weer komt
het schouderklopje
misschien wel
mijn oudste trui
die eigenlijk
al niet meer
in de mode past
die ze in haar
helderheid
nog voor me
heeft gebreid
is me
wel heel
dierbaar geworden
door de hand
die op mijn schouder
staat
alsof ze nog steeds
naar me kijkt
me zo
een schouderklopje
geeft
rustig gaan slapen
rustig gaan slapen
mijn tante
die het
heden niet
meer
hebben kon
rustig gaan slapen
met een
glimlach
om haar mond
de glimlach van de dood
de glimlach
van de dood
die ineens
zomaar
tevoorschijn kwam
de lach
op haar gezicht
omdat aan haar
lijden
een einde
kwam
ondanks dat het beter is
ondanks dat
ze nu de rust heeft
die ze heeft gezocht
ondanks dat ze
nu gewoon
weer even
zichzelf is
ondanks alles
wat er is gebeurd
ondanks alles
is het triest
dat haar laatste dagen
zo vertekend
waren verkleurd
ze had nog zoveel willen zeggen
nu haar mond
niet meer
de dingen
kunnen zeggen
omdat ze
niet meer de
juiste woorden vond
wil ze nog
zoveel zeggen
maar meestal
komt de vraag
“waarom?”
ze wil op reis
mijn tante
volledig
de weg kwijt
is vreselijk boos
dat iedereen
vertrekt uit
het leven
terwijl zij
niet kan
zij wacht
alleen nog maar
op haar dood
tranen van vreugde
toen ze hoorde
dat de
medicatie
niet meer
zijn helende
werking deed
huilde ze tranen
van vreugde
omdat er nu
spoedig
een eind
kwam aan
haar leven
vol pijn
en leed
welk bord
ze komt binnen
met 4 borden
zet er drie neer
loopt terug
komt weer de
kamer in
handen vol
met messen
kijkt en vraagt
zich af
waar is toch
dat 4de bord gebleven
waar is mijn tas
mijn tante komt
er aan
ze kijkt rond
kijkt niemand aan
ze roept
om haar
nieuwe tas
ze zoekt overal
maar draagt hem
gewoon
over haar
schouder
op haar
versleten jas
wat zei ik ook alweer
ik ben vandaag
op bezoek geweest bij
wat zei ik ook alweer
ik heb vandaag
even gesproken met
hoe heet ze ook alweer
ja het was gezellig
ze had koffie gezet
die dochter van mij
wat zei ik ook alweer
ze is de naam
vergeten
van haar enigst kind
zo triest zo eenzaam
het is wanhoop
wat ik in haar ogen vind
de mode van nu
ik kijk het aan
mijn tante
dikke buik
kromme rug
de jassen
zijn stijf en onelegant
ze is de route
in zich zelf
wat verloren
en zoekt een jas
voor haar laatste reis
de mode van nu
is verdwenen
de mode is stijf
het staat niet
het zit niet goed
mijn tante
gaat op reis
zonder een jas van nu
maar met een jas van toen
een stukje verloren wereld
zie haar staan
zij die nog
vaker weg zou gaan
in haar gevecht
om helderheid
verloor ze steeds
meer stukjes
van de wereld
raakt ze steeds meer
zichzelf kwijt
Hits: 125