dromen2
loslaten van jou
de liefde van ons
die struikelde
op het randje van er bijna zijn
laat ik los
in een grote roze luchtballon
die staat voor de liefde
van ons mannen voor elkaar
ik laat je langzaam gaan
naar de hemel
waar jij nu voor altijd
geliefd zal zijn
eigen wereld
gevangen in de tijd
die niet meer van hem is
zit hij daar in de stilte
van alle dag
kijkt hij naar dat wat hij ziet
praat hij met zijn pop
die hij steeds bij zich draagt
waarmee hij in zijn
eigen wereld
zich voor altijd
verbonden waant
gevangen in mijn wereld van dromen
langzaam ontwaken
uit de droom
waarin jij altijd bij mij bent
waar jij mij aanraakt
zegt dat ik alles voor je ben
ontwaken in de wereld
van vandaag
om te ontdekken
dat jij en ik
nog steeds samen zijn
in de liefde die we
samen delen
voor altijd
het licht dat kwam
staren uit het raam
van mijn gevoel
zie ik de duisternis
mij omarmen
in de nachten waarin
wij nooit meer samen zijn
raak ik verstrikt in de gevoelens
van verloren onmacht
raak ik even heel voorzichtig
de lucht aan
zie ik het licht ontstaan
zodat jij weer voor mij staat
afwijkend van de rest
in mijn leven
heb ik nooit in de pas gelopen
ben ik altijd
mijn eigen weg gegaan
soms wat onopvallend
soms wel met gedoe
om te laten blijken dat ik er ben
in de zomer van mijn leven
besef ik dat ik nooit anders zou kunnen
dan gewoon te zijn zoals ik ben
altijd mijn eigen weg te gaan
jouw gezicht is er altijd
los laten van onze handen
in de strijd tegen het onvermijdelijke
lieten we elkaar los
achter gebleven met nog zoveel vragen
zoveel woorden
zoveel gedachten
waar ik jou zo in mis
telkens waar ik ook ben
raak ik verstrikt
in mijn nachtelijke gedachten
waarin jouw gezicht altijd
weer tevoorschijn komt
gebroken deur naar mijn angsten
totaal verlamd
kijk ik naar de deur
die mijn angsten moest onderdrukken
vind ik mezelf terug
als een klein kind
in elkaar gedoken onder
de denkbeeldige dekens
met de vraag
wanneer mijn angsten
het verliezen van mijn gevoelens
van weer helemaal
terug te zijn
ik mis de liefde van nu
het hek dat is gesloten
naar onze liefde
maakt het onmogelijk
om nog met jou te praten
het loslaten
van de ketens
die mij zo met jou verbonden
is niets anders dan iets
wat niet meer kan zijn
verdwenen naar een andere wereld
waar jij niet meer
bij mij wilt zijn
kortsluiting in mijn hart
lief je komt mijn leven binnen
vervaagd al mijn angsten
die er zijn
maakt dat ik me ineens
weer heel anders voel
ik verdwaal in jouw ogen
in verlies mijn hart
in miljoenen stukjes
die jou raken
met een kracht
waardoor er kortsluiting ontstaat
tussen jou en mijn hart
waarin wij moe gevochten
in elkaars armen
voor altijd samen zijn
wat een gekke tv
mijn tante
verward in het leven
door de mist van het verleden
zit in haar eenzaamheid
in haar stoel te staren
naar een veelheid aan kleuren
waarop ze me aankijkt
zegt dat ze de kleuren begrijpt
maar zich afvraagt waarom
het zo stil moet zijn
omdat hij het niet meer weet
haar liefde voor hem
is er nog steeds
zelfs nu hij verdwaald
in zijn mistige wereld
probeert ze hem te helpen
door op de kaart van zijn
gevoel hem te bereiken
ze zoekt haar weg
naar zijn gedachten
naar zijn hart
om zo steeds bij haar
lief te kunnen zijn
verdwenen in zijn wereld van glas
onvermogen
om te zeggen
wat hij zeggen wil
zijn woorden zijn verdwenen
in de gebroken woorden
van zijn stem
onbereikbaar in zijn eigen wereld
van glas gevangen
waar ik met alle macht
tegen aan sta te beuken
om hem te laten weten
dan ik niet meer
zonder hem
verder kan
hij straalt weer
onze zoon uit het land van de zon
was even de zon in zijn leven verloren
raakte alleen nog de schaduw aan
jij en ik zaten
uren met hem te praten
zoals vaders dat doen
langzaam begon hij
de zon terug te vinden in zijn hart
na maanden stond hij te stralen
met zijn vriend
kijkend vanuit het huis
dat hij samen met hem gevonden had
met tranen in onze ogen
zeiden we
dit hebben we samen weer goed
opgepakt
als de show ten einde is
afschminken van
de gespeelde lach
wegvagen van de
lijnen van het leven
die er in getekend staan
wegvegen van
de laatste tranen
van wat ooit was
de show is ten einde
het leven
verliest een artiest
niet voor heel even
geuren van liefde
thuiskomen
in de armen van de liefde
waar mijn hart zijn
eigen ritme heeft
van geborgenheid
van verlangen
waar ik in jouw armen
in jouw hart
thuis mag zijn
omringt
in de geuren van de liefde
die jij altijd
voor mij er laat zijn
gesproken in andere talen
praten met ander tongen
die elkaar niet meer begrijpen
woorden zeggen
die niet meer hun doel raken
maar alleen maar kwetsen
niet meer beseffen
dat alles wat er is
om op te bouwen
word gebruikt om af te breken
geen gevoelens meer
die het heel maken
gesproken in andere talen
zodat de ander
niet meer begrijpen kan
waardoor het afscheid
minder pijnlijk zal zijn
gevangen in een zeepbel
de magische
verbintenis tussen jou en mij
die af en toe zo kwetsbaar
als een zeepbel is
die meedraait met de wind
die door een kinderhand
niet eens de hemel meer bereikt
maakt onze liefde kwetsbaar
in deze tijd
waarin haat
de overhand lijkt te krijgen
waarin liefde niet meer
altijd overwinnen zal
Hits: 125