dromen5

ontmoeting in het verleden

klein moment

van terug gaan naar

daar waar ik mezelf

verloren ben

in het verleden

dat jochie omarmen

zeggen dat het goed is

dat hij nu

als

volwassene verder

door het leven  gaat

waakzaam blijven

mijn hart

langzaam laten openen

door de liefde

van jouw hand

kijken in de ogen waarin

ik smelt als ik te lang blijf kijken

snel wegkruipen

omdat ik bang ben dat ik

mezelf verlies

waakzaam blijven

omdat ik bang ben

dat ik ook jou

verlies

bagage van een heel leven

lopen door de straten

van het leven

zie ik daar zijn bagage staan

die hij al zijn hele leven

bij zich draagt

verstopt onder een deken

ligt hij zich te verschuilen

voor de ogen van de wereld

die hem beoordelen

om wie hij is

zijn levens bagage

is alles wat er nog

van zijn vroegere leven

over is

snaren van het verleden

zachte klanken

die vroeger schreeuwden

om te worden gehoord

verdwijnen langzaam

met de berusting van het leven

niet meer schreeuwen om te worden gehoord

maar rustig praten

rustig zeggen

wat men nauwelijks hoort

als mijn tranen komen

verdwenen hartstocht

van wat eeuwig

zou moeten zijn

draai ik me langzaam om

zodat jij niet mijn tranen ziet

bij het afscheid voor

altijd

als mijn tranen komen

zijn dat de tranen

die alleen ik in de spiegel

zie

gevangen in de ogen van de liefde

lachend samen

door het leven

lachen op hetzelfde moment

waarin wij elkaar aankijken

zonder een woord te wisselen

zien wij dat wat wij samen zien

raken dan verstrikt

in onze eigen gevoelens

waarin ik merk

dat ik gevangen raak

in jouw ogen vol liefde

waarin ik dan verdrink

verloren van de tijd

gerend om jou in te halen

gevochten als een leeuw

om jou bij mij te mogen houden

gekeken in de tijd

die maar voort bleef gaan

zoekend naar het moment

waarop ik bij jou

kan zijn

verloren van de liefde

omdat jij en ik

niet meer samen kunnen zijn

in al haar kleuren

in een hoekje

ergens op het plein

zag ik haar zitten

in al haar pracht en praal

verzonken in de wereld

die zij niet begrijpt

al gebruikt ze hem wel

om zo haar eigen gedachten

ergens neer te leggen

om te laten weten

dat ze er altijd zal zijn

verzonken in zijn rustmoment

zijn ogen verdwalen

in de wereld achter

zijn scherm

zijn rustmoment

van even niets hoeven

verdwijnen in zijn

wereld

waarin hij nog steeds

zichzelf niet kan zijn

met zijn rug naar de liefde

verloren in zijn gevoel

van gemis

zijn liefste die

een andere weg koos

waarin hij niet meer past

zit hij verslagen

ergens in een park

terwijl achter hem

de liefde  in

volle bloei

ontstaat