emoties1

ik verlang weer

de vrieskou

van mijn verlangen

is langzaam aan het ontdooien

jij kijkt naar mijn ogen

lacht met alles wat je hebt

je raakt mijn verlangen aan

waar ik zo bang voor ben

de pijn voor als het mis dreigt te gaan

toch raak je met tot diep in mijn hart

breekt de muren af door gewoon

te zijn wie je bent

langzaam durf ik weer te verlangen

om weer bij iemand te zijn

als ik weer bij je mag zijn

elke week bezoek

ik de plaats waar

mijn tranen zijn

raak ik het gemis

even weer aan

leg ik mijn handen

op de steen die jou bedekt

maak ik hem schoon

zeg dan zachtjes

straks lief als ik weer bij je ben

is het niet erg als dit

plekje van verdriet

voorgoed verdwijnt

zijn kus die verdween

diepe wonden

zijn geheeld

door de kus die

jij mij gaf

langzaam geloofde ik weer

in een samen zijn

totdat jij besloot te verdwijnen

met de kus die nu niet

meer mijn tranen heelt

verdwenen achter het glas van mijn tranen

elke keer als ik je aankijk

zie ik de wanhoop in jouw ogen

waarin  geschreven staat

dat je niet meer weet

hoe te vechten tegen

dat wat onvermijdelijk is

stil zeg ik steeds  dat je maar moet opgeven

niet meer hoeft te vechten

dat ik het wel zonder jou red

dan sluit je je ogen

ontwaak je nooit meer uit jouw slaap

ben je verdwenen

achter het glas van mijn tranen

die ik nu eindelijk vrijuit

kan laten  gaan

het breekt door alles heen

langzame

slagen van verdriet

die mijn tranen

laten vallen op daar waar

jij begraven ligt

ik raak stil het koude steen aan

totdat ik ineens zie

dat dat wat overleven wil overleven kan

het breekt door alles heen

ik recht mijn rug

kijk naar dat jonge groen

en weet dat jij eigenlijk

wees sterk lief

zegt

ik ben zo terug

overhaast vertrokken

omdat iemand mij nodig had

gezegd daar waar jij nu bent

dat ik zo terug ben

door alle hectiek van de dag

had ik even geen tijd

om op tijd terug te zijn

ik kon alleen maar kijken

naar de plant die verdroogt was

waarop ik wist

dat mijn verdriet niet minder is

maar dragelijker werd

omdat ik mijn gevoel van gemis

wist in te vullen met dat

wat naast jou

zo belangrijk is

keurig binnen de lijntjes

kleuren van het leven

dat mij zo dierbaar is

raak ik soms verstrikt

in de vele regels die er zijn

waar ik altijd te laat besef

dat dat voor iedereen een regel is

rek ik stiekem steeds

de grens een beetje op

verschuif ik de lijntjes

zodat ik niet zo

in de pas mee hoef te lopen

omdat ik dan mezelf

zo mis

achter geblindeerde ramen

gesloten ogen van de liefde

die langzaam mijn hart

probeert te raken

kijk ik vanachter

de geblinde ramen van mijn ziel

naar dat waar ik zo bang voor ben

om weer eens kwetsbaar

en open te zijn

voor iemand die mijn hart

wil bewonen voor

even of altijd

marionet van de liefde

langzaam word er weer

aan de touwtjes van de liefde getrokken

langzaam ontwaak ik uit mijn droom

raak ik verstrikt in de

minutenwals van de twijfel

over of ik wel of niet

mijn hart volgen zal

raak ik verstrikt in

de angst uit het verleden

waarin de liefde

niet mij liet zijn die ik werkelijk was

kruip ik voorzichtig weer naar voren

omdat de liefde die jij geeft

mij weer

bij mezelf bracht

hekwerk van verlangen

verstopt achter

dikke muren van verloren gedachtes

zie ik mezelf

gevangen in de momenten van angst

waarin het verlangen van ooit

terug blijkt te komen

waar ik zo zorgvuldig

om heen ben gegaan

raak ik verstrikt in de gevoelens

van voor altijd bij jou zijn

raak ik gevangen in het hekwerk

van verlangen

waar ik ineens

achter blijkt

staan