emoties2

gebarsten gevoelens van ooit

gebarsten muren

die niet meer te helen zijn

ineens zichtbare barsten

in het heden

de muren rond het hart

waarin ik zie geschreven

de naam die mij zo intens raakt

dat ik mezelf dreig te verliezen

in de momenten van angst

om mij volledig te geven

aan hem die mij in

zijn hart wenst

altijd rust de poes

in de lome middag

van de nazomer van deze tijd

zit ze te staren

naar de uren die verstrijken

met de slagen van de klok

ze kijkt dromerig

naar de wereld

die als een waanzinnige

zijn rondjes draait

zij draait haar eigen rondje

om haar as

gaat liggen in al haar pracht

op een stuk pilaar dat ooit

eens het fundament

van een heel leven was

schaduw van de dag

schimmige gedachtes

die mij raken in het zijn

gevoelens die zich laten spreken

waarin ik mezelf tegenkom

de uitgesproken gedachte

dat het niet goed zal zijn

als wij samen iets gaan beginnen

diep weten van binnen

dat het waarschijnlijk

onvermijdelijk zal zijn

om samen te komen

in de liefde die er steeds zal zijn

als ik met open armen sta

als ik met open armen sta

te kijken naar de uren

van de dagen die

zijn ritme slaan

als ik besef

dat de tijd zijn eigen

mensen haalt

als hij dat heeft bedacht

sta ik met open armen

te kijken naar de wereld

waarin ik weet

dat jij op mij wachten zal

tot ik ook zover zal zijn

verloren liefde aan de zee

gesloten ogen

om niet te huilen

om niet te zeggen

het was goed dat we samen waren

stille getuigen van het onvermogen

van het zeggen ik mis jou

zwijgend kijken

naar de zee

die mijn liefste in zijn armen nam

om hem zo mee te voeren

naar daar waar ik niet bij hem

kan zijn

en dan lieg ik maar

gesproken woorden die mij raken

waarvan ik doe alsof ze me niets doen

ik zeg dat ik blij ben

dat ik hem alles gun

terwijl mijn hart

schreeuwt van verlangen

om diegene te zijn

waar hij ook naar

verlangt die in zijn

hart wonen mag

als hij verdwijnt in de mist

gesproken woorden

die niet meer worden begrepen

omdat het besef van tijd

aan het verdwijn is

kijkend naar dat wat ooit

van ons samen was

is verdwenen in de tijd

van niet meer weten

omdat de mist

zijn heden doet verdwijnen

in het verleden

waarin geen plaats meer

voor mij zal zijn

omdat loslaten niet gaat

langzaam

de blaadjes van onze liefde

doen laten verdwijnen

zeggen dat het goed is

als het gaat

diepe ademhaling

in de tijd

waardoor ik besef dat ik ineens

niet meer zo zeker ben

van of jij en ik

wel voor altijd

samen gaan

gedachten aan later

het vangen van beelden

van het moment

waarop ik mezelf

zomaar zie staan

verbonden met het verleden

die mij in het heden

leert dat ik later

hier ook zal

staan

vervaagde deur van de grenzen

langzaam verdwijn ik

in de stilte van het geluk

stil zak ik weg in het grenzeloos

verlangen naar jou

raak ik verstrikt in mijn

adem die ik niet meer

vrij kan laten gaan

vervaagd de deur

van mijn grenzen

die door jou

is open gegaan

als ik zachtjes

als ik zachtjes

in de nacht

jouw naam zeg

alsof de wind

even in je oren waait

als ik  heel zachtjes

in de nacht jou aanraak

alsof de wind

even maar jouw haren streelt

als ik heel zachtjes in de nacht zeg

dat ik van je hou

terwijl jij slaapt

verschijnt er altijd

een tedere glimlacht

op jouw gezicht

omdat jij weet dat ik

het ben die dat zachtjes zegt