recent
op deze site zullen regelmatig de nieuwe flarden verschijnen
(50)
dan stromen zomaar de tranen
moment van even alleen zijn
veilig weggekropen in mijn
eigen stulpje
even geen wereld
die mij roept
geen wereld die mij nodig heeft
even niets
gewoon lekker rust
ineens voel ik ze stromen
de tranen van het gemis
omdat ik nu zo graag
even tegen je aanliggen
wil
altijd weer verlaten
liefste
ik hou van je
dat weet je
maar ik kan het niet
beloven voor altijd
ik besef dat ik jou
niet bieden kan
wat jij wilt hebben
ik weet dat jij en ik
als vrienden prima samen gaan
maar de liefde moeten we
laten verdwijnen
die kan tussen ons
niet bestaan
ze willen maar niet komen
vechten tegen het ongelijk
het gevoel van niet meer weten
waar het te zoeken
het aanraken van de spanning van het moment
het los laten van dat gevoel
het even niet weten hoe verder
met dit gevoel
voelen dat de tranen dringen
maar nog niet weg kunnen
omdat ze te verstopt zitten
achter het moment
van verborgen
geluk
ze wil er zijn
ze is gevangen
de wereld van de mist van het verleden
ze weet het niet meer
wat ze moet
ze wil er zijn
maar kan er niet meer zijn
haar woorden raken
de kern niet meer
in de taal die ze spreekt
ik kijk naar haar geworstel
en weet dat ik graag
zou willen dat ze er was
gewoon even er zijn
om me te laten voelen
dat ze er voor mij kan zijn
verdronken in de dagen van beseffen
eindelijk de tranen
van die niet wilden komen
die verborgen bleven
achter schermen
van angst niet
het licht raken
die er niet kunnen zijn
totdat ineens
de zon binnenkomt
die mij laat beseffen
dat ik gewoon
kan zijn
verdronken in de wateren van verdriet
omdat ik even niet
de tranen kan voelen
van dit moment
kijk ik rond in een wereld
die ik niet ken
die ik zo als vreemd ervaar
dat ik me afvraag waar ik ben
wat er kan zijn
ik kijk rond naar ogen
die stralen
die ik even niet meer
vinden kan
kijken naar de momenten
van verdriet
kijk ik naar mezelf
gezonken in het verdriet
van het verleden
van er bij willen zijn
dan wil ik gewoon even haar stem horen
soms
wil ik weer even kind zijn
wil ik even gewoon
schuilen bij de woorden
van geloof
van dat ik het goed doe
zonder verwijten
onvoorwaarlijke liefde
wat ik soms zo mis
gewoon haar stem
horen die zegt
het is goed dat je er bent
gewoon weten
dat ik weer even klein mag zijn
haar hand veegde mijn tranen af
zittende staren
naar de stem
die speciaal voor mij zingt
dat ik de zon moet
laten binnen komen
dat ik me open moet stellen
voor dat wat ik voel
ik zie het aan
en het raakt me zo diep
van binnen
dat ik even niet meer weet
waar ik het zoeken moet
ik wil het zo graag
weer terug zijn waar ik mezelf
altijd zo graag
wil zijn
als ik maar even kon schuilen
tranen die al zo lang
verborgen zijn
die ik even niet aanraken kan
waar ik niet bij kom
omdat mijn armen net
te kort zijn
om het te laten komen
dan ineens zomaar
zonder dat ik het besef
komen ze
hoor ik het lied
dat me zo intens raakt
dat ik even de sluizen open zet
dat ik even weer helemaal
helder in mijn geest
aan het worden ben,
ze zong zo dapper
op het harde bankje
waar ik het verlangen hoor
van er willen zijn
ineens hoor ik haar stem
die zegt het komt goed
het zal heus beter gaan
ik raak nog even
verstrikt in de angst
van als de dijken breken
wanneer komt het einde
ineens breken de sluizen
breekt alles los
voel ik mijn tranen stromen
voel ik me totaal ontspannen
ontlading van vele momenten
die even teveel waren
waar ik even mezelf
niet meer in herkende
waar ik verloren in mezelf
ineens mezelf weer kon zijn
daar waar ik haar achter heb moeten laten
merken dat
het langzaam
slechter gaat
dat het niet gaat
zoals het moet zijn
verloren woorden
van gevoel
die niet meer te zeggen zijn
daar waar ik mijn moeder verloor
waar ik even niet meer
haar kind kan zijn
omdat ze verdween in
de mist van het verleden
waar ik haar niet meer
bereiken kan
even zeggen
aan de telefoon
met haar praten
even zeggen mam
ik moest even je stem horen
even horen dat je er nog bent
dat ik even weer klein mag zijn
dan de stilte die ontstaat
het praten over andere dingen
omdat ze niet goed meer hoort
niet meer weet wat ze zegt
ik raak verstrikt in emoties
omdat ze niet kan pakken wat ik
zeggen wil
omdat ze niet meer kan begrijpen
dat ik even gewoon
kind wil zijn
ik ben naar de bingo geweest
mijn moeder
haar gehoor heeft wat achterstand
terwijl ik haar vertel
dat ik van haar hou
luistert ze half
ze zegt zomaar
uit het niets
ik ben bij de
bingo geweest
later pas begreep
ik de dubbele boodschap
dat ik dat zei
was voor haar de prijs
die ze daar niet gewonnen had
je bent toch wel lief geweest
huilend op de stoep
mijn bagage van een
leven samen in mijn hand
stond ik te aarzelen
of ik het mijn moeder vertellen zou
ik kwam binnen
vertelde haar
dat ik bij mijn geliefde vertrokken was
ze keek me aan
zei alleen
je bent toch wel lief geweest
draaide zich om
ging verder met het
vouwen van de was
het bed kon even niet verwarmen
verloren in het moment
van even niet meer mezelf
kunnen vinden
in de minuten
van de wals
van verdriet
kijken naar het bed
waarin ik het liefst
mezelf zie
is het niet meer warm
omdat ik jou zo mis
mag weer even kind zijn
even een knuffel
vragen op afstand
omdat ik haar soms
zo mis
het volwassen zijn
is niet altijd even
mijn sterkste kant
is even heel anders
dan ik wil zijn
verlang ik naar
om even weer
kind te mogen zijn
gebroken stukjes van mijn hart
verspreid door mijn lichaam
liggen diverse stukjes van mijn hart
na talloze malen
mijn hart te hebben geplakt
na een verloren liefde
heb ik maar besloten
dat ik gewoon maar even wacht
op diegene die mijn hart
heel kan maken
zodat er geen
stukjes zoek zijn geraakt
als ik even omkijk
mijn hoofd recht op mijn schouders
de weg van afscheid genomen
gegaan waar ik
telkens niet heen durfde te gaan
toch mijn biezen gepakt
besloten dat het nu maar
eens zover moest zijn
gaan klimmen over hoge bergen
die soms hoger waren
dan ik dacht
ben ik aangekomen
op de plek in mijn leven
waar ik altijd zo vreselijk bang
voor was
om te ontdekken
dat die angst nergens goed voor was
langzaam
langzaam
komt de storm op zetten
raast de wind
door mijn hart
voel ik de herfst in mijn lichaam komen
hoor ik de donder en de bliksem
raak ik verward
door de gedachten die ontstaan
langzaam geef ik me over
aan de herfst
waarin de wind
mijn wereld weer vol
turbulentie
laat gaan
om afscheid te nemen
vertrokken met mijn
ogen vol met tranen
in het besef dat dit de laatste keer
zal zijn dat ik bij je ben
gezocht naar de woorden
die ik zeggen zou
waarin ik alles zou vangen
sta ik daar
te kijken naar jouw gesloten ogen
waarin geen woorden
meer geschreven staan
hier in het donker
verdwenen in de
het licht van de dag
sta ik daar als
een verdwenen zon
te kijken naar jou
die daar zijn liefde geeft
aan diegene die ik niet ben
eenzame tranen
van onmacht vallen
in mijn hart
kijk ik naar jouw armen
die hem omarmen
waarin ik ooit
de liefste was
vluchtroute
de angst om het aan te gaan
mij te laten vangen
in jouw verlangen
van vuur en passie
maakt me bang
ik zoek met wanhoop
in mijn ogen
de uitgang
die ik niet kan vinden
totdat ik besef
dat je me in je armen houd
zacht zegt dat het goed is
dat ik bij je ben
en ze boog
dankbaar voor dat ze er was
dat zij het leven aan mij gaf
dat ik door haar ben
kijk ik zachtjes naar de sterren
zwaai ik in gedachten
even naar haar
zeg ik zachtjes
mam dans maar in de hemel
zoals jij zo graag dansen mocht in het leven
dans maar elke dag
omdat ik door jou weet
dat het leven
altijd gevuld is met de dans
van de lach en de traan
totdat je mag buigen
aan het einde
om naar een ander
wereld te gaan
dansen op de sterren
loslaten van de dagen
vol verdriet
de worsteling in het leven
van het laten gaan
maken mijn stappen in het leven
soms wat minder zwaar
omdat ik als ik naar de sterren kijk
af en toe eentje zie oplichten
die even worden aangeraakt
bedenk ik me even
het is mijn moeder
die daar haar
danspasjes nog steeds maakt
omdat ogen raken
kijkend in jouw ogen
waarin de toekomst geschreven staat
sluit ik langzaam mijn eigen ogen
om jou niet te laten lezen
dat ik bang ben
dat het tussen ons
niet goed zal gaan
zeg ik aarzelend
ik hou van jou
zomaar laten gaan
kijken in de toekomst
soms zomaar is het anders
dan je dacht
nadenken over de dagen
waarin we samen waren
waarin jij en ik
zo verbonden waren
door onze lach
dan ineens
het moment
van niet meer kunnen
afscheid voor altijd
loslaten van wat we voelden
loslaten van onze tijd
als de tijd zijn rekening betaald
stille momenten
van de klok die
zijn eigen ritme slaat
onzekerheden van het weten
dat het nu heel snel
voorbij zal gaan
kijken naar dat wat is geweest
dat wat ooit was
samen beseffen
dat de tijd zijn
rekening betaald
door de herinnering
aan dat jij was
het stille onvermogen
gevangen in
een luchtbel van het luchtledige
hang ik daar
om te beseffen
dat ineens mijn levensklok
zijn einde slaat
het onvermogen
waarin er niet te praten valt
niets meer valt te zeggen
alleen beseffen
dat de dood
zijn eigen grillige
wegen gaat
stormen van de tranen
aanraken van momenten
waarin het leven nog zoet was
herdenken de momenten
waarin wij samen lachten
over wat er gebeurd was
aangeraakte momenten
van het horen
dat het niet meer langer gaat
dat het grote loslaten
is volbracht
sta ik hier met een storm van tranen
me af te vragen
waarom
gebroken stukjes van mijn hart
verspreid door mijn lichaam
liggen diverse stukjes van mijn hart
na talloze malen
mijn hart te hebben geplakt
na een verloren liefde
heb ik maar besloten
dat ik gewoon maar even wacht
op diegene die mijn hart
heel kan maken
zodat er geen
stukjes zoek zijn geraakt
zachtjes blazen
zachtjes blazen
de stof die
opgeslagen ligt
in mijn gedachten
die niet oud zijn
maar even niet meer
hoorbaar zijn
zachtjes blazen
om het stof
uit te ademen
langzaam mijn geest
de ruimte geven
om te voelen
om er te zijn
als een frisse lentebries
zachtjes blazen
omdat ik met jou
sta aan een nieuw begin
storm over de akker van mijn hart
kille momenten
van het verlangen
die steeds meer blijken
niet verder te gaan
langzaam loslaten
van het verlangen
om met jou verder te gaan
vergeten dat het vechten
voor elkaar
niet meer genoeg blijkt te zijn
verlaat ik met de nodige
storm het strijdtafereel
om alleen verder te gaan
verdwijn maar
gesloten dromen
in de kamers van mijn hart
niet meer aanraken van verlangens
waarin jouw naam
geschreven staat
langzaam verdwijnen
in de kilte van de nacht
verdwijn maar
zoals alleen
jij maar verdwijnen
kan
als tranen alles uitwissen
als de vele woorden
die wij tegen elkaar zeiden
niet meer de woorden zijn
die de liefde laten opbloeien
die nu de liefde
laten bekoelen
kijk ik me tranen in mijn ogen
naar jou
waar ik die vreemde zie
waar ik niet meer
van houden kan
verloren armen van eeuwig
ontwaken
in de leegte die
niet meer kan worden
gevuld met de liefde van toen
zachtjes me omdraaien
in de ochtend van de dag
kijken met ogen naar de stilte
die niet meer te lezen is
onaangeraakte liefde
van het verlangen
de verloren armen van eeuwig
die ik nog elke dag
zo mis
omdat ze zo moe is
ze slaapt de slaap van
stille momenten
langzaam zie ik haar
steeds verder wegzakken
op weg naar de eeuwige rust
langzaam gaat ze
haar eigen weg
waar geen ontwaken meer
ontstaat
ik laat haar gaan
omdat ik weet
dat ze zo moe is
van het leven
dat haar telkens weer
uitdaagde
om steeds verder te gaan
met dat wat ze wilde
dans nog 1 keer
stramme benen
van de tijd
armen als
droge takken
die niets meer kunnen omarmen
behalve het luchtledige
van het moment
zachtjes wiegen
in de tijd
op de muziek
die ons langzaam
naar het einde
van onze winter
begeleid
omdat ik zo half ben
gevochten met het verleden
waarin ik jou moest laten gaan
mijn buddy die
de helft was van mijn hele wezen
waarmee ik alles deelde
wat er in mijn leven kwam
jou moeten laten gaan
omdat de ziekte die alles wegvreet
jou ook heeft aangeraakt
sinds de dag dat jij er niet meer bent
ben ik zo half
ben ik zo verloren in de dagen
omdat ik zonder jou
zo incompleet ben
in dit leven
ik mis hem dan niet
afscheid nemen
van mijn soulmate
waar ik zo verbonden mee ben
die zon deel van mijn wezen
uit maakt dat hij er
gewoon altijd is
toch mis ik hem dan niet
terwijl ik het wel mis
dat ik bij hem ben
gemiste dromen
dwalen in mijn gedachten
door het verleden van mijn jeugd
zie ik soms dromen die er waren
die niet uit zijn gekomen
kijk ik met een glimlach
achterom
omdat ik ontdek
dat mijn dromen van toen
zo mooi en kinderlijk onschuldig waren
dat ik nu nog
steeds met vertedering
er om lach
de sterren breken
mijn lichtpuntjes
in de nacht
verliezen langzaam hun kracht
ze verliezen hun glans
ik zie mijn sterren van verlangen
langzaam breken
in duizenden stukjes
die om mij heen
regen van licht
maken
je bent er gewoon
gebroken hart
omdat de liefde
niet bleek wat ik dacht
dat hij was
gevangen in de armen van
het verdriet
dat langzaam mijn hart
probeert te doorgronden
schuil ik in jouw armen
van vertrouwen
waar ik altijd
meer dan welkom
blijk te zijn
lopen in mijn verdwenen gedachten
witte wolken
dwalen door mijn hoofd
ik raak het verleden
soms teder aan
verlang soms om weer
terug te zijn in de dag van vandaag
raak verstrikt in de verdwenen gedachten
van wat ooit
zo gewoon voor mij was
de smaak van verboden vruchten
allebei weten dat het niet mag
jouw liefde dat de mijne aanraakt
verbonden met een ander verlangen
waarin we beiden zijn verdwaald
gedachten die elkaar aanraken
gevoelens die langzaam steeds
meer met elkaar verstrengelen
zoals onze lichamen zouden moeten doen
loslaten van deze verboden vruchten
omdat jouw en mijn liefde
niet bestaan mag
verloren in deze gevoelens
geen woorden gevonden
om te kunnen zeggen
ik wil jou
geen dromen die
kunnen zeggen
daarin mag jij wonen
geen verdriet
dat mag zijn
omdat verloren
in de dagen van verlangen
we beiden
verder verdwalen in het
niet meer verbonden zijn
zonder al die vragen
het is soms niet uit te leggen
waarom het zo gaat
loslaten wat was
omdat het niet meer is
wat je dacht te hebben
vastgepakt
loslaten van handen
van lichamen
laten gaan
wankele schreden
op het nieuwe pad
zonder de liefde die steeds was
zonder al die vragen
op weg gaan
om blijven
te moeilijk was
als rijk arm aanraakt
donkere dagen van het leven
waarin de liefde
altijd wint van het gevecht
daden om even weer er te zijn
aan te raken dat wat nog is
kijken in ongeschreven ogen
met verhalen
van wat is
omarm ik dat wat ik omarmen kan
om zo hen te laten weten
dat ooit de
wereld ook weer voor
hen lacht
knuffelen in het verleden
langzaam verdwijnt
het leven van mijn moeder
in de mist
raak ik soms zomaar
verstrikt in haar verleden
waarin ik soms
een deel van haar leven ben
ik zie haar liggen
met een pop
die ze knuffelt
die ze lief heeft
het is alsof ik mezelf
terug in haar
armen zie
lopen in mijn verdwenen gedachten
witte wolken
dwalen door mijn hoofd
ik raak het verleden
soms teder aan
verlang soms om weer
terug te zijn in de dag van vandaag
raak verstrikt in de verdwenen gedachten
van wat ooit
zo gewoon voor mij was
het eenzame bed
warm welkom
in het leven dat thuis heet
waar ik mezelf weer helemaal
kan zijn zoals ik ben
los van alles
waar ik van genoten heb
in mijn dagen van de zon
gevangen dromen
gevallen tranen
waarin ik soms
een regenboog zag
thuis in het leven
dat mij zo dierbaar is
vind ik mezelf terug
in dat eenzame bed
waar ik juist nu
zo jouw liefde mis
aangeraakt door de regenboog
stille momenten
van soms dromen
van soms waken
van aanraken
van loslaten
van vechten
van rusten
van wachten
van ongeduld
staren naar de tranen
van het verlies
raakt een regenboog
heel even mijn leven aan
alsof jij er weer
even bent
weggaan met een lach
afscheid zonder tranen
het is goed om te gaan
wij beiden weten
dat ons leven samen
van de hemel in de hel veranderde
we konden niet langer samen gaan
het afscheid gebeurde
geheel in stijl
we bogen voor elkaar
we gaven elkaar
onze laatste knuffel
we gingen
met een lach
om onze nieuwe levens
te omarmen
het was een zware dag
lopen
door de storm
die niet alleen
in mijn hoofd raast
maar ook in het land
de storm die
niet wil gaan liggen
omdat ik mezelf
zo niet vinden kan
als ik je weer zal zien
elke traan
elke lach
elke gedachte
elk woord
dat ik spreek
komt weer bij mij terug
omdat jouw oor
niet meer bij mij mag zijn
ik kijk soms door de
beslagen ramen van mijn tranen
om te weten
dat als ik je weer zal zien
ik je heel veel te vertellen heb
omdat ik jou niet
meer heb mogen zien
waag het niet
terwijl ik weet
dat de doodsstrijd in je woed
dat je er niet meer voor wilt gaan
kijk ik in je ogen
waar ik de vuur van onze liefde
langzaam zie doven
zie ik de wanhoop in je hart
dat zo graag het anders
had gewild
ik raak je aan
vol van tederheid
zeg je dan
waag het niet
om zonder afscheid te nemen
van mij weg te gaan
niemand komt thuis
uren alles klaar
wachtend op hij
die komen zou
in gedachten
elke woord afgewogen
om te zeggen
elke aanraking
overdacht
de bel die niet gaat
omdat ik ineens besef
dat niemand thuis komt
omdat die gene
niet meer bij mij
thuis komen mag
Hits: 236