recent

op deze site zullen regelmatig de nieuwe flarden verschijnen


(50)


dan stromen zomaar de tranen

moment van even alleen zijn

veilig weggekropen in mijn

eigen stulpje

even geen wereld

die mij roept

geen wereld die mij nodig heeft

even niets

gewoon lekker rust

ineens voel ik ze stromen

de tranen van het gemis

omdat ik nu zo graag

even tegen je aanliggen

wil


altijd weer verlaten

liefste

ik hou van je

dat weet je

maar ik kan het niet

beloven voor altijd

ik besef dat ik jou

niet bieden kan

wat jij wilt hebben

ik weet dat jij en ik

als vrienden prima samen gaan

maar de liefde moeten we

laten verdwijnen

die kan tussen ons

niet bestaan


ze willen maar niet komen

vechten tegen het ongelijk

het gevoel van niet meer weten

waar het te zoeken

het aanraken van de spanning van het moment

het los laten van dat gevoel

het even niet weten hoe verder

met dit gevoel

voelen dat de tranen dringen

maar nog niet weg kunnen

omdat ze te verstopt zitten

achter het moment

van verborgen

geluk


ze wil er zijn

ze is gevangen

de wereld van de mist van het verleden

ze weet het niet meer

wat ze moet

ze wil er zijn

maar kan er niet meer zijn

haar woorden raken

de kern niet meer

in de taal die ze spreekt

ik kijk naar haar geworstel

en weet dat ik graag

zou willen dat ze er was

gewoon even er zijn

om me te laten voelen

dat ze er voor mij kan zijn


verdronken in de dagen van beseffen

eindelijk de tranen

van die niet wilden komen

die verborgen bleven

achter schermen

van angst niet

het licht raken

die er niet kunnen zijn

totdat ineens

de zon binnenkomt

die mij laat beseffen

dat ik gewoon

kan zijn


verdronken in de wateren van verdriet

omdat ik even niet

de tranen kan voelen

van dit moment

kijk ik rond in een wereld

die ik niet ken

die ik zo als vreemd ervaar

dat ik me afvraag waar ik ben

wat er kan zijn

ik kijk rond naar ogen

die stralen

die ik even niet meer

vinden kan

kijken naar de momenten

van verdriet

kijk ik naar mezelf

gezonken in het verdriet

van het verleden

van er bij willen zijn


dan wil ik gewoon even haar stem horen

soms

wil ik weer even kind zijn

wil ik even gewoon

schuilen bij de woorden

van geloof

van dat ik het goed doe

zonder verwijten

onvoorwaarlijke liefde

wat ik soms zo mis

gewoon haar stem

horen die zegt

het is goed dat je er bent

gewoon weten

dat ik weer even klein  mag zijn


haar hand veegde mijn tranen af

zittende staren

naar de stem

die speciaal voor mij zingt

dat ik de zon moet

laten binnen komen

dat ik me open moet stellen

voor dat wat ik voel

ik zie het aan

en het raakt me zo diep

van binnen

dat ik even niet meer weet

waar ik het zoeken moet

ik wil het zo graag

weer terug zijn waar ik mezelf

altijd zo graag

wil zijn


als ik maar even kon schuilen

tranen die al zo lang

verborgen zijn

die ik even niet aanraken kan

waar ik niet bij kom

omdat mijn armen net

te kort zijn

om het te laten komen

dan ineens zomaar

zonder dat ik het besef

komen ze

hoor ik het lied

dat me zo intens raakt

dat ik even de sluizen open zet

dat ik even weer helemaal

helder in mijn geest

aan het worden ben,


ze zong zo dapper

op het harde bankje

waar ik het verlangen hoor

van er willen zijn

ineens hoor ik haar stem

die zegt het komt goed

het zal heus beter gaan

ik raak nog even

verstrikt in de angst

van als de dijken breken

wanneer komt het einde

ineens breken de sluizen

breekt alles los

voel ik mijn tranen stromen

voel ik me totaal ontspannen

ontlading van vele momenten

die even teveel waren

waar ik even mezelf

niet meer in herkende

waar ik verloren in mezelf

ineens mezelf weer kon zijn


daar waar ik haar achter heb moeten laten

merken dat

het langzaam

slechter gaat

dat het niet gaat

zoals het moet zijn

verloren woorden

van gevoel

die niet meer te zeggen zijn

daar waar ik mijn moeder verloor

waar ik even niet meer

haar kind kan zijn

omdat ze verdween in

de mist van het verleden

waar ik haar niet meer

bereiken kan


even zeggen

aan de telefoon

met haar praten

even zeggen mam

ik moest even je stem horen

even horen dat je er nog bent

dat ik even weer klein mag zijn

dan de stilte die ontstaat

het praten over andere dingen

omdat ze niet goed meer hoort

niet meer weet wat ze zegt

ik raak verstrikt in emoties

omdat ze niet kan pakken wat ik

zeggen wil

omdat ze niet meer kan begrijpen

dat ik even gewoon

kind wil zijn


ik ben naar de bingo geweest

mijn moeder

haar gehoor heeft wat achterstand

terwijl ik haar vertel

dat ik van haar hou

luistert ze half

ze zegt zomaar

uit het niets

ik ben bij de

bingo geweest

later pas begreep

ik de dubbele boodschap

dat ik dat zei

was voor haar de prijs

die ze daar niet gewonnen had


je bent toch wel lief geweest

huilend op de stoep

mijn bagage van een

leven samen in mijn hand

stond ik te aarzelen

of ik het mijn moeder vertellen zou

ik kwam binnen

vertelde haar

dat ik bij mijn geliefde vertrokken was

ze keek me aan

zei alleen

je bent toch wel lief geweest

draaide zich om

ging verder met het

vouwen van de was


het bed kon even niet verwarmen

verloren in het moment

van even niet meer mezelf

kunnen vinden

in de minuten

van de wals

van verdriet

kijken naar het bed

waarin ik het liefst

mezelf zie

is het niet meer warm

omdat ik jou zo mis


mag weer even kind zijn

even een knuffel

vragen op afstand

omdat ik haar soms

zo mis

het volwassen zijn

is niet altijd even

mijn sterkste kant

is even heel anders

dan ik wil zijn

verlang ik naar

om even weer

kind te mogen zijn


gebroken stukjes van mijn hart

verspreid door mijn lichaam

liggen diverse stukjes van mijn hart

na talloze malen

mijn hart te hebben geplakt

na een verloren liefde

heb ik maar besloten

dat ik gewoon maar even wacht

op diegene die mijn hart

heel kan maken

zodat er geen

stukjes zoek zijn geraakt


als ik even omkijk

mijn hoofd recht op mijn schouders

de weg van afscheid genomen

gegaan waar ik

telkens niet heen durfde te gaan

toch mijn biezen gepakt

besloten dat het nu maar

eens zover moest zijn

gaan klimmen over hoge bergen

die soms hoger waren

dan ik dacht

ben ik aangekomen

op de plek in mijn leven

waar ik altijd zo vreselijk bang

voor was

 om te ontdekken

dat die angst nergens goed voor was


langzaam

langzaam

komt de storm op zetten

raast de wind

door mijn hart

voel ik de herfst in mijn lichaam komen

hoor ik de donder en de bliksem

raak ik verward

door de gedachten die ontstaan

langzaam geef ik me over

aan de herfst

waarin de wind

mijn wereld weer vol

turbulentie

laat gaan


om afscheid te nemen

vertrokken met mijn

ogen vol met tranen

in het besef dat dit de laatste keer

zal zijn dat ik bij je ben

gezocht naar de woorden

die ik zeggen zou

waarin ik alles zou vangen

sta ik daar

te kijken naar jouw gesloten ogen

waarin geen woorden

meer geschreven staan


hier in het donker

verdwenen in de

het licht van de dag

sta ik daar als

een verdwenen zon

te kijken naar jou

die daar zijn liefde geeft

aan diegene die ik niet ben

eenzame tranen

van onmacht vallen

in mijn hart

kijk ik naar jouw armen

die hem omarmen

waarin ik ooit

de liefste was


vluchtroute

de angst om het aan te gaan

mij te laten vangen

in jouw verlangen

van vuur en passie

maakt me bang

ik zoek met wanhoop

in mijn ogen

de uitgang

die ik niet kan vinden

totdat ik besef

dat je me in je armen houd

zacht zegt dat het goed is

dat ik bij je ben


en ze boog

dankbaar voor dat ze er was

dat zij het leven aan mij gaf

dat ik door haar ben

kijk ik zachtjes naar de sterren

zwaai ik in gedachten

even naar haar

zeg ik zachtjes

mam dans maar in de hemel

zoals jij zo graag dansen mocht in het leven

dans maar elke dag

omdat ik door jou weet

dat het leven

altijd gevuld is met de dans

van de lach en de traan

totdat je mag buigen

aan het einde

om naar een ander

wereld te gaan


dansen op de sterren

loslaten van de dagen

vol verdriet

de worsteling in het leven

van het laten gaan

maken mijn stappen in het leven

soms wat minder zwaar

omdat ik als ik naar de sterren kijk

af en toe eentje zie oplichten

die even worden aangeraakt

bedenk ik me even

het is mijn moeder

die daar haar

danspasjes nog steeds maakt


omdat ogen raken

kijkend in jouw ogen

waarin de toekomst geschreven staat

sluit ik langzaam mijn eigen ogen

om jou niet te laten lezen

dat ik bang ben

dat het tussen ons

niet goed zal gaan

zeg  ik aarzelend

ik hou van jou


zomaar laten gaan

kijken in de toekomst

soms zomaar is het anders

dan je dacht

nadenken over de dagen

waarin we samen waren

waarin jij en ik

zo verbonden waren

door onze lach

dan ineens

het moment

van niet meer kunnen

afscheid voor altijd

loslaten van wat we voelden

loslaten van onze tijd


als de tijd zijn rekening betaald

stille momenten

van de klok die

zijn eigen ritme slaat

onzekerheden van het weten

dat het nu heel snel

voorbij zal gaan

kijken naar dat wat is geweest

dat wat ooit was

samen beseffen

dat de tijd zijn

rekening betaald

door de herinnering

aan dat jij was


het stille onvermogen

gevangen in

een luchtbel van het luchtledige

hang ik daar

om te beseffen

dat ineens mijn levensklok

zijn einde slaat

het onvermogen

waarin er niet te praten valt

niets meer valt te zeggen

alleen beseffen

dat de dood

zijn eigen grillige

wegen gaat


stormen van de tranen

aanraken van momenten

waarin het leven nog zoet was

herdenken de momenten

waarin wij samen lachten

over wat er gebeurd was

aangeraakte momenten

van het horen

dat het niet meer langer gaat

dat het grote loslaten

is volbracht

sta ik hier met een storm van tranen

me af te vragen

waarom


gebroken stukjes van mijn hart

verspreid door mijn lichaam

liggen diverse stukjes van mijn hart

na talloze malen

mijn hart te hebben geplakt

na een verloren liefde

heb ik maar besloten

dat ik gewoon maar even wacht

op diegene die mijn hart

heel kan maken

zodat er geen

stukjes zoek zijn geraakt


zachtjes blazen

zachtjes blazen

de stof die

opgeslagen ligt

in mijn gedachten

die niet oud zijn

maar even niet meer

hoorbaar zijn

zachtjes blazen

om het stof

uit te ademen

langzaam mijn geest

de ruimte geven

om te voelen

om er te zijn

als een frisse lentebries

zachtjes blazen

omdat ik  met jou

sta aan een nieuw begin


storm over de akker van mijn hart

kille momenten

van het verlangen

die steeds meer blijken

niet verder te gaan

langzaam loslaten

van het verlangen

om met jou verder te gaan

vergeten dat het vechten

voor elkaar

niet meer genoeg blijkt te zijn

verlaat ik met de nodige

storm het strijdtafereel

om alleen verder te gaan


verdwijn maar

gesloten dromen

in de kamers van mijn hart

niet meer aanraken van verlangens

waarin jouw naam

geschreven staat

langzaam verdwijnen

in de kilte van de nacht

verdwijn maar

zoals alleen

jij maar verdwijnen

kan


als tranen alles uitwissen

als de vele woorden

die wij tegen elkaar zeiden

niet meer de woorden zijn

die de liefde laten opbloeien

die nu de liefde

laten bekoelen

kijk ik me tranen in mijn ogen

naar jou

waar ik die vreemde zie

waar ik niet meer

van houden kan


verloren armen van eeuwig

ontwaken

in de leegte die

niet meer kan worden

gevuld met de liefde van toen

zachtjes me omdraaien

in de ochtend van de dag

kijken met ogen naar de stilte

die niet meer te lezen is

onaangeraakte liefde

van het verlangen

de verloren armen van eeuwig

die ik nog elke dag

zo mis


omdat ze zo moe is

ze slaapt de slaap van

stille momenten

langzaam zie ik haar

steeds verder wegzakken

op weg naar de eeuwige rust

langzaam gaat ze

haar eigen weg

waar geen ontwaken meer

ontstaat

ik laat haar gaan

omdat ik weet

dat ze zo moe is

van het leven

dat haar telkens weer

uitdaagde

om steeds verder te gaan

met dat wat ze wilde


dans nog 1 keer

stramme benen

van de tijd

armen als

droge takken

die niets meer kunnen omarmen

behalve het luchtledige

van het moment

zachtjes wiegen

in de tijd

op de muziek

die ons langzaam

naar het einde

van onze winter

begeleid


omdat ik zo half ben

gevochten met het verleden

waarin ik jou moest laten gaan

mijn buddy die

de helft was van mijn hele wezen

waarmee ik alles deelde

wat er in mijn leven kwam

jou moeten laten gaan

omdat de ziekte die alles wegvreet

jou ook heeft aangeraakt

sinds de dag dat jij er niet meer bent

ben ik zo half

ben ik zo verloren in de dagen

omdat ik zonder jou

zo incompleet ben

in dit leven


ik mis hem dan niet

afscheid nemen

van mijn soulmate

waar ik zo verbonden mee ben 

die zon deel van mijn wezen

uit maakt dat hij er

gewoon altijd is

toch mis ik hem dan niet

terwijl ik het wel mis

dat ik bij hem ben


gemiste dromen

dwalen in mijn gedachten

door het verleden van mijn jeugd

zie ik soms dromen die er waren

die niet uit zijn gekomen

kijk ik met een glimlach

achterom

omdat ik ontdek

dat mijn dromen van toen

zo mooi en kinderlijk onschuldig waren

dat ik nu nog

steeds met vertedering

er om lach


de sterren breken

mijn lichtpuntjes

in de nacht

verliezen langzaam hun kracht

ze verliezen hun glans

ik zie mijn sterren van verlangen

langzaam breken

in duizenden stukjes

die om mij heen

regen van licht

maken


je bent er gewoon

gebroken hart

omdat de liefde

niet bleek wat ik dacht

dat hij was

gevangen in de armen van

het verdriet

dat langzaam mijn hart

probeert te doorgronden

schuil ik in jouw armen

van vertrouwen

waar ik altijd

meer dan welkom

blijk te zijn


lopen in mijn verdwenen gedachten

witte wolken

dwalen door mijn hoofd

ik raak het verleden

soms teder aan

verlang soms om weer

terug te zijn in de dag van vandaag

raak verstrikt in de verdwenen gedachten

van wat ooit

zo gewoon voor mij was


de smaak van verboden vruchten

allebei weten dat het niet mag

jouw liefde dat de mijne aanraakt

verbonden met een ander verlangen

waarin we beiden zijn verdwaald

gedachten die elkaar aanraken

gevoelens die langzaam steeds

meer met elkaar verstrengelen

zoals onze lichamen zouden moeten doen

loslaten van deze verboden vruchten

omdat jouw en mijn liefde

niet bestaan mag


verloren in deze gevoelens

geen woorden gevonden

om te kunnen zeggen

ik wil jou

geen dromen die

kunnen zeggen

daarin mag jij wonen

geen verdriet

dat mag zijn

omdat verloren

in de dagen van verlangen

we beiden

verder verdwalen in het

niet meer verbonden zijn


zonder al die vragen

het is soms niet uit te leggen

waarom het zo gaat

loslaten wat was

omdat het niet meer is

wat je dacht te hebben

vastgepakt

loslaten van handen

van lichamen

laten gaan

wankele schreden

op het nieuwe pad

zonder de liefde die steeds was

zonder al die vragen

op weg gaan

om blijven

te moeilijk was


als rijk arm aanraakt

donkere dagen van het leven

waarin de liefde

altijd wint van het gevecht

daden om even weer er te zijn

aan te raken dat wat nog is

kijken in ongeschreven ogen

met verhalen

van wat is

omarm ik dat wat ik omarmen kan

om zo hen te laten weten

dat ooit de

wereld ook weer voor

hen lacht


knuffelen in het verleden

langzaam verdwijnt

het leven van mijn moeder

in de mist

raak ik soms zomaar

verstrikt in haar verleden

waarin ik soms

een deel van haar leven ben

ik zie haar liggen

met een pop

die ze knuffelt

die ze lief heeft

 het is alsof ik mezelf

terug in haar

armen zie


lopen in mijn verdwenen gedachten

witte wolken

dwalen door mijn hoofd

ik raak het verleden

soms teder aan

verlang soms om weer

terug te zijn in de dag van vandaag

raak verstrikt in de verdwenen gedachten

van wat ooit

zo gewoon voor mij was


het eenzame bed

warm welkom

in het leven dat thuis heet

waar ik mezelf weer helemaal

kan zijn zoals ik ben

los van alles

waar ik van genoten heb

in mijn dagen van de zon

gevangen dromen

gevallen tranen

waarin ik soms

een regenboog zag

thuis in het leven

dat mij zo dierbaar is

vind ik mezelf terug

in dat eenzame bed

waar ik juist nu

zo jouw liefde mis


aangeraakt door de regenboog

stille momenten

van soms dromen

van soms waken

van aanraken

van loslaten

van vechten

van rusten

van wachten

van ongeduld

staren naar de tranen

van het verlies

raakt een regenboog

heel even mijn leven aan

alsof jij er weer

even bent


weggaan met een lach

afscheid zonder tranen

het is goed om te gaan

wij beiden weten

dat ons leven samen

van de hemel in de hel veranderde

we konden niet langer samen gaan

het afscheid gebeurde

geheel in stijl

we bogen voor elkaar

we gaven elkaar

onze laatste knuffel

we gingen

met een lach

om onze nieuwe levens

te omarmen


het was een zware dag

lopen

door de storm

die niet alleen

in mijn hoofd raast

maar ook in het land

de storm die

niet wil gaan liggen

omdat ik mezelf

zo niet vinden kan


als ik je weer zal zien

elke traan

elke lach

elke gedachte

elk woord

dat ik spreek

komt weer bij mij terug

omdat jouw oor

niet meer bij mij mag zijn

ik kijk soms door de

beslagen ramen van mijn tranen

om te weten

dat als ik je weer zal zien

ik je heel veel te vertellen heb

omdat ik jou niet

meer heb mogen zien


waag het niet

terwijl ik weet

dat de doodsstrijd in je woed

dat je er niet meer voor wilt gaan

kijk ik in je ogen

waar ik de vuur van onze liefde

langzaam zie doven

zie ik de wanhoop in je hart

dat zo graag het anders

had gewild

ik raak je aan

vol van tederheid

zeg je dan

waag het niet

om zonder afscheid te nemen

van mij weg te gaan


niemand komt thuis

uren alles klaar

wachtend op hij

die komen zou

in gedachten

elke woord afgewogen

om te zeggen

elke aanraking

overdacht

de bel die niet gaat

omdat ik ineens besef

dat niemand thuis komt

omdat die gene

niet meer bij mij

thuis komen mag

Hits: 236