Florence 1
vervagen van de tijd
de tijd gaat langzaam
de tijd verdringt zijn uren
in mijn gedachten
die spinsels op het plafond maken
die me laten draaien
in de gedachtenmolen
met de vele vragen
waarop de antwoorden
blijken te zijn verdwenen
waarin ik mezelf
niet meer terug vinden kan
door het vervagen van de tijd
waarin ik gevangen ben
eenzaam wachten
uitgesproken woorden
waar geen twijfel meer
over bestaat
de boodschap was helder
het was jouw tijd die
ten einde komen zou
door de ziekte die ongemerkt
jou al zieker had gemaakt
dan wij beiden wisten
in de stilte van de tijd
kijken we elkaar aan
zonder te weten wat te zeggen
zitten we in onze eenzaamheid
samen met de tijd af te wachten
op wat komen gaat
het verscheurde kind
de strijd
tussen zijn ouders
maken dat hij zich zo eenzaam voelt
houden van zijn vader
van zijn moeder
die alleen maar modder gooien
uit de boosheid van de verdwenen liefde
die er zomaar niet meer was
staat hij in een spagaat
zelf te overleven
om niet te worden gevangen
in de web van haat
die zijn ouders om hem
heen aan het maken zijn
onbereikbaar dichtbij
gefluisterde woorden
in de stilte van dit moment
waarin ik naar jou ogen kijk
zittend naast jou in de stilte
die tussen ons is ontstaan
verloren in de stilte
van de momenten van ons samen zijn
die gedwongen komen
doordat jij met je gedachten
steeds nog bij haar
blijkt te zijn
vervagingen van jou
de momenten
dat je even weer echt hier bent
dat ik even weer echt contact met je heb
waarin we samen lachen
samen huilen om de tijd
die ons is ontnomen
de stille storm die in jou raast
die me meer dan ik wil
raakt
gevangen in jouw vervaging van het besef van nu
maakt dat ik me soms zo wanhopig
eenzaam met jou voel
even de tijd stil laten staan
nog even samen
in de ochtend
elkaar stevig vasthouden
omdat het loslaten
zo lastig is
het besef dat het moet
dat we elkaar moeten laten gaan
omdat de tijd zijn tol eist
ik zeg niets meer
geen woorden
voel alleen jou nog in mijn armen
terwijl je langzaam
je laatste adem
zijn eigen weg laat gaan
jouw naam is al verdwenen
al die jaren
dat ik bij jou kwam
zag ik als eerste jouw naam
bij de eerste bel
het was een veilige haven
waar ik altijd terug komen kon
ineens bleek jouw naam te zijn verdwenen
was er geen weg meer naar
de veiligheid
liep ik verdwaasd rond
door jouw straat
waar ik me afvroeg
waarheen je bent gegaan
nu ik jou zo nodig heb
duizenden scherven in mijn hart
de verloren liefdes
die hun sporen achterlieten
in mijn hart
die afscheid namen
met de woorden dat ik niet
meer genoeg voor ze was
de duizenden schreven die
altijd zijn gebleven in mijn hart
heb ik langzaam verwijderd
om zo zonder bloedende wonden
met een genezen hart
voor jou te staan
om samen de liefde
te beleven die ik nog nooit heb gehad
de herinneringen verdwijnen
de stille avonden
waarin ze stil voor zich uit zit te staren
in de verte
alsof ze haar verleden opnieuw bekijken wil
vervangen langzaam de dagen van het nu
in haar gedachten
ze dwaalt soms zomaar naar iets
wat er niet meer was
langzaam verdwijnt ze
steeds meer in de herinneringen van toen
waar ze de kaarsjes aansteekt van de herinnering
waardoor het kaarsje van de dag van nu
langzaam in de mist verdwijnt
loslaten
onze zoon
uit het land van de eeuwige zon
is uit ons leven verdwenen
omdat hij gekozen had
om zijn eigen weg te gaan in dit leven
soms zie ik hem zomaar ergens
eenzaam zitten te staren
naar de tijd die niet meer is
kijk ik naar hem
op een afstandje naar wie hij nu is
zie ik zijn ongelukkige ogen
zijn tranen die niet meer zijn
raak ik even heel voorzichtig de lucht aan
om hem zo even aan te raken
die ik zo moeilijk los laten kan
omdat ik zo vreselijk veel van hem hou
dat het loslaten voelt alsof ik verscheurd in het niet meer zijn
Hits: 19