Florence 4
ik buig mijn hoofd
voorzichtig
benader ik haar
die zo broos is
dat het aanraken voelt als porselein
heel langzaam leg ik mijn hand
op haar lippen
raak even nog haar
adem aan
dan buig ik mijn hoofd
om voor haar te buigen
omdat zij meer dan een moeder
was voor mij
als ze haar laatste
adem laat gaan
spiegelingen van het verleden
soms zomaar
zie ik mezelf terug
in de ogen van de anderen die ik ken
zie ik ineens
mezelf ontstaan
in wie ik niet was
raak ik het verleden
met mijn ogen aan
die weerspiegeld
in de ogen van mijn verleden
geschreven staan
verloren sleutels
de vele sleutels
die hij had
die hij had gebruikt
om zijn verleden te verbergen
achter ondoordringbare muren
van verzet
blijken ineens te zijn gevonden
in de tijd waarin hij langzaam
uit het hier en nu verdwijnt
terug naar zijn
kindertijd
sterker dan ooit
recht op staan
kijken naar de grootste uitdaging
in mijn leven
het laten gaan van het verleden
het omarmen van de toekomst
de springplank
naar het nieuwe geluk
waar ik zo naar verlang
verlamt door angst
durf ik het oude nog niet te laten gaan
omdat ik besef
dat ik nog niet
zonder jou verder kan
en ik aai de hond
sinds de deur naar een liefde
is afgesloten
gaat het erg goed in mijn leven
enkel dat moment
om 0.00 op het oudejaar
zit ik te kijken
hoe iedereen zijn lief
in zijn armen neemt
ik zit te kijken
in deze meest eenzame minuten
van mijn leven
terwijl ik de hond maar aai
om zo toch iemand ook
aandacht en een goed begin
van het nieuwe jaar
te geven
laat hij waken
de rust
teruggekeerd in de wereld
waarin ik me soms verdwaald voel
door de vele dingen
die me raken
die ik niet begrijpen kan
verloren in de gedachten
aan wat er komen kan
zoek ik soms de rust
waar het alleen heel rustig kan zijn
bij hem die ik vraag
over mij te waken
om zo niet zo rusteloos te zijn
zweven in het luchtledige
heel langzaam dalen
in de ruimte
van het de stilte
in mijn hoofd
langzaam
alle gedachten laten dalen
met de stilte van de tijd
zonder me af te vragen
waarom het is
dat het daar valt
het valt waar het is
ze heeft het al niet meer door
arm in arm lopen we door haar straat
ze wil zo graag buiten zijn
lekker lopen in buitenlucht
we wandelen langs het beeld
dat ze zo mooi vind
ze kijkt zegt mooi he dit is nieuw
ik zeg niets
ze beseft al niet meer
dat we haar straat al 10 keer
op en neer zijn gelopen
terwijl ze het steeds weer
opnieuw beleeft
ze vraag om wat rust
de gedachten die dagelijks door haar hoofd
malen over hoe het met haar
kinderen gaat
die ze al jaren niet meer heeft gesproken
heeft gezien
de nachten
waarin ze soms schreeuwend van angst
badend in het zweet ontwaakt
omdat ze bang is dat haar kinderen
niet meer in leven zijn
maakt haar dagelijks tocht
naar daar waar ze rust hoopt te vinden
begrijpelijk om dat ze daar
de rust hoopt te vinden
voor haar angsten
die er elke keer weer zijn
zomaar in mijn leven gekomen
in de vreemde stad
waarin mijn dromen
leken te verdwijnen
omdat ik er niet kon vinden
wat ik niet zocht
totdat ik gevangen door jouw ogen
ineens de stad anders zag
omdat jij bleek te wonen
daar waar ik mijn hart
verloren was
de tijd geeft zijn schaduw weer
samen staren
naar de uren
die langzaam voorbij tikken
de tijd die gevangen
in de schaduw van
wie we zijn
verbonden
door de eenvoud
van de vriendschap
die er altijd zal zijn
Hits: 23