floris1

 ik  heb  jou niet

mijn leven

gaat zoals het gaat

het is een rijk leven

met alles erin wat ik wil

mijn vrienden

mijn werk

mijn reizen

met alles wat ik wil

totdat ik

soms in de late avond besef

dat ik jou niet meer heb

om bij me te zijn

als ik soms zomaar

eenzaam ergens alleen ben

waarom huil je

elkaar weer zien

nadat we elkaar

hadden verteld

dat het niet langer ging

zoals we graag wilden

de liefde bleek niet

te blijven bestaan

tussen jou en mij

de maanden zijn inmiddels verstreken

als we elkaar weer ontmoeten

in onze ogen

waar de tranen beginnen te stromen

omdat we beiden beseffen

dat wen niet zonder elkaar

verder kunnen in het leven

als zachtjes de wind

zachtjes

raakt de wind

met zijn stille fluistering

mijn gevoel aan

ben ik even weer

in jouw armen

die meer waren dan alleen maar warmte

meer dan mijn houvast

ze waren voor mij thuis komen

thuis zijn

bij jou waar ik ook ben

de laatste restanten van een leven

nadat we alles van jou

hadden opgeruimd

weg gebracht naar plekken

waar het hoorde te zijn

keken we naar de laatste resten

van jouw leven

die nog even bleven liggen

op straat

wat me deed beseffen

een leven blijkt soms

na het leven

alleen maar levenloze

dingen te zijn van  wie

je was

gebarsten glas op mijn pad

de stille tranen

van het gemis

dat ik als gebarsten glas

op mijn pad ervaar

als ik mensen zie

die elkaar aan kijken

met de liefde in hun ogen

die ik nooit heb gehad

raakt me soms intens diep

omdat ik besef

dat mijn pad

lopen moet

zoals het lopen zal

in het hart van mij

gebroken

kijken naar de scherven

die achterbleven

nadat de zon

vergeten was te schijnen

verloren voelen

in de leegte van de tijd

waarin ik niet meer

jou omarmen kan

de zon is vergeten te schijnen

in het hart van mij

waarin ik jou niet

meer vinden kan

als ik dan ontwaak

terug in jouw armen

lig ik dan te dromen

na een nacht

waarin ik me veilig voelde

omdat jij weer bij mij bent

langzaam open ik mijn ogen

om te ontdekken

dat jij naar mij ligt te kijken

met de glimlach

van voor altijd samen

raak ik je nog even aan

voordat de dag beginnen zal

waarin ik je steeds nog

bij me voelen zal

het verdorde hart van mijn verlangen

de genomen beslissing

dat ik niet verder wilde

met jou en mij

was in het begin een opluchting

omdat het voorbij was gegaan

ik hoefde niets meer met jou

ik was weer vrij

totdat ik besefte dat mijn hart

verdorde

omdat ik nog  steeds

bleef verlangen

maar jouw hart

klein schilderij van mijn gevoel

tedere streken

van korte momenten

van mijn leven

in de zachte kleuren

van het zijn

gevangen in de warme gedachten

dat mijn gevoelens

altijd bij mij

zullen zijn

op grote hoogte

klimmen op de bergen

die ik in mijn dromen

soms niet bedwingen kan

uit de angst dat ik zou vallen

voor de liefde

die niet kan bestaan

klimmen maar ongekende hoogtes

omdat ik gevangen ben

in jouw web van verlangen

om mij in jouw hart

te willen

vangen voor altijd