floris10

open de lente

de eerste stralen van de lente

raken langzaam

de koude grond in mijn hart aan

laten me staren naar de stille

gedachten aan het verleden

waarin de liefde

altijd in de herfst kwam

maar verdween in de lente van het leven

langzaam opent zich de lente

waarin ik ineens jou

met jouw stralende lach

voor me zie staan

toen hij thuis kwam

onze zoon uit het land van de eeuwige zon

was een poosje boos op ons

om redenen die wij niet begrepen

totdat hij midden in de nacht belde

dat hij ons miste

of hij komen mocht

hem zien staan

bij de halte waar we hem altijd ophaalden

ingepakt zichzelf verstopt

voor de wereld

begrepen we pas

wat het was

dat hem zo in boosheid

gevangen had

het onbekende ouderlijk huis

na lange gesprekken in de nacht

met onze zoon

die nu graag zijn biologische ouders

wilde gaan zien

besloten we de reis te maken

waarvan we wisten dat

die op een dag komen zou

samen gingen we naar

het onbekende ouderlijk huis

waar hij enkel maar vreemden vond

die eigenlijk voor hem

onbekenden waren

doolhof van emoties

je handen zijn koud

de ogen gesloten

momenten van stilte

waarin ik de emoties voel razen

alsof ze door het ijs van de angst

heen breken

verdwaald in de emoties

die even geen uitweg zien

om  met deze pijn

om te moeten gaan

voor de rest

van mijn leven

het laatste stapje

nog de laatste

draadjes vasthouden

van wat we dachten

wat we samen hadden

langzaam breken de laatste

kleine stukjes hoop

van dat het toch

lukken gaat

het laatste stapje

dat nu is gezet

zodat we echt

los van elkaar

verder gaan

veilig verstopt

verstopt

in mijn eigen kleine

plekje waar niemand

bij mij komen kan

verstopt in de stilte

van de momenten

van dat ik er was

verloren minuten

van de dag

die niet meer aanbreken

omdat ik veilig verstopt zit

in mijn eigenwijze

ik

de overwinning

als twee verliezers

staan we tegenover elkaar

we hebben gewonnen

van de strijd

om bij elkaar te mogen zijn

dan kijken we elkaar aan

beseffen allebei ineens

dat we elkaar zijn verloren

tijdens het gevecht

dat wat een prijs moest zijn

blijkt een

last te zijn

mistige verwarring

haar trieste ogen staren

in het niets

terwijl ze zit te denken

over het verleden

de namen die er komen

weet ze nog precies

alleen de namen van

haar kleinkinderen zijn verdwenen

in de mistige verwarring

waarin ze langzaam

alles uit het niets

verliest

spiegels van de tijd

lopen over paden

die ik nog niet ken

alles zien wat is

maar nog meer wat was

in mijn leven

aanraken van vergeten spiegels

die mij vertellen

over dat het mijn leven is

dat zo is ingericht

dat ik de spiegels van de tijd

nog altijd kan zien

als een positief moment

maar ik moet naar huis

ze staat al klaar in de gang

jas aan hoedje op tas in haar hand

zoals ze altijd staat als ze weg gaat

ze kijkt me aan

vraagt of ik de taxichauffeur ben

die haar komt halen

ze moet naar huis

omdat haar moeder zo thuis komt

haar zus werkt

ze moet dus koken voor iedereen

zacht pak ik haar bij haar hand

zeg dan kom maar

dan gaan we eerst even zitten

wachten tot de taxi er is