floris11

broos

op bezoek bij mijn moeder

die ik bijna niet meer herken

zo broos en kwetsbaar

loopt ze door de gang

als ik haar aanspreek

of ze me nog herkent

knikt ze met haar hoofd

maar zegt niet mijn naam

met haar naar haar kamer

waar ik haar een gebakje geef

dan stapt ze op

zegt dat ik moet gaan

geeft me een hand

het laatste wat ze zegt

is dag meneer

vogelvlucht van verlangen

eindelijk mijn vleugels gevonden

op een plek die ik me niet herinnerde

dat ze daar waren

de vleugels van de verloren engel

om mijn armen gedaan

gaan vliegen in de tijd

naar het verlangen

waar jij

altijd een deel van mij zal zijn

even maar mijn hoofd laten rusten

het dragen

van mijn hoofd

die ik al zo lang draag

zit soms zo vol met gedachten

met woorden

die een uitweg zoeken

uit dat wat ze tegenhoud

kijk ik naar de minuten

waarin ik dan even mijn hoofd laat rusten

om even zonder al die gedachten

en die woorden

te zijn

nu ik mezelf anders zie

nu de dagen van de tijd

mijn lichaam aan raken

daar waar ik niet om heb gevraagd

kijk ik met de ogen

van die ander

die soms zomaar iemand zien

die ik soms niet eens

in mezelf

herken

draaien op de wieken van de molen

het leven laat me beleven

wat het leven geven kan

de diepe dalen van het afscheid nemen

de toppen van geluk

het dansen op de golven

van de liefde

de wieken draaien

elke dag van de molen

verwerken elke

tegenslag

alles wat rest

er zijn niet meer zoveel spullen

in het huis

die me aan jou doen herinneren

de laatste gesproken woorden

raken mijn oren niet meer aan

jouw kleding is opgeruimd

en worden nu door vreemden gedragen

alles is verdwenen

zelfs jouw lach

alleen nog jouw muts

die ik af en toe draag

om zo jou toch

weer bij me te dragen

als ik weer alleen op reis ga

even stiekem kijken of je er bent

even spieken

even kijken door het luikje van het raam

of je er al bent

of je auto al is gepareerd

op de plek die

je altijd gebruikt

stiekem even gluren

zodat ik mijn hart

weer en sprongetje voel maken

omdat ik je ineens zie staan

naast je auto

omdat je er bijna ben

waar ik je het liefste heb

het land van mij

dwalen door onbekende streken

die ik met de auto ooit

heb bezocht

zie ik nu ik langzaam wandel

de pracht van het landschap

gevangen in een notendop

de stille gedachten

aan het land waar ik nu woon

de polder met zijn molens

soms is mijn land

wonderschoon

als de paden soms moeilijk zijn

zwoegen in mijn leven

omdat de paden  soms ingewikkeld lijken

dan ze soms zijn

vecht ik met het gevoel

dat ik het niet meer weet

vraag ik me af hoe het verder gaat

totdat ik wat beter kijk

ineens zie dat de oplossing

soms zo dichtbij is

dat ik weer te veel

omwegen heb gezien

zonder te beseffen

dat ik er beter

doorheen kan gaan

vrijheid

in mijn hart

is er plaats voor wie dat wil

iedereen mag er wonen

omdat ik dan rijker zal zijn

dan ik nu ben

in mijn hart

is er plaats voor de liefde

voor de vrijheid die ik nu bezit

die ik niet laat gaan

ik dans in de regen

zwem in de dagen van geluk

omdat ik mijn vrijheid

nog steeds heb