floris12

het verborgen huis

afspreken

in de late avond

op een plek die niemand kent

om elkaar te zien

zonder dat men het weet

om elkaar te beminnen

in de stilte van de nacht

bij elkaar te zijn

omdat onze liefde

is verboden

omdat we niet samen mogen zijn

omdat jij nog bent getrouwd

met haar

verlaten na de tijd

slechts nog wat restanten

is wat achterblijft

we zien nog de  steunpilaren

die we hebben gebruikt

om ons te redden

met kapot geslagen ramen

van de hoop

met de verroeste spijkers

van het zijn

nemen we afscheid

van wat niet meer kan zijn

als ik..

bij elke liefde

die in mijn leven komt

zoek ik een lied om hem zo te herinneren

aan dat hij was

liedjes blijven altijd bij je

die plakken je herinneringen eraan vast

zodat ik als de liefde gaat

ik nog altijd

het lied heb

dat bij hem hoort

omdat liedjes soms langer meegaan

dan liefdes in de tijd

klimmen in het luchtledige

klimmen met mijn armen gestrekt

om me vast te kunnen houden

aan jou

klimmen om nog een keer

jou te kunnen omarmen

nog even je warmte voelen

die langzaam verdwijnt

klimmen in het luchtledige

omdat ik besef

dat hoe hoog ik ook klim

ik nooit meer bij jou kan zijn

mistige verhalen

schuifelend loopt ze door de gang

haar rollator doet het niet zo goed meer

ze blijft steeds ergens achter haken

als ik haar vraag of ik haar helpen kan

kijkt ze me met wazige ogen aan

waarin een verleden van hard werken

geschreven staat

ze verteld me dan over haar moeder

die thuis op haar wacht

over haar broer die ze zoekt

ik luister kijk haar aan

zeg zachtjes het is goed mam

je moeder en broer

zijn al naar huis gegaan

ze kijkt

glimlacht

schuifelt verder door de gang

in de middag

in de middag zit hij daar met haar

zijn vrouw

die inmiddels niet meer weet wie hij is

hij streelt zachtjes langs haar haar

terwijl hij haar te eten geeft

zegt liefdevol dat ze de mooiste vrouw is

die hij ooit heeft gekend

even is het stil aan tafel

dan lacht ze even

zegt niets meer

neemt het aangeboden eten aan

kijkt weer in het niets

terwijl de klok

vijf uur slaat

geuren van de dagen van gisteren

dwalen door het veld

waarin geuren gevangen zijn

in mijn geheugen

die me terugbrengen

naar mijn jeugd

waarin ik mezelf niet meer herken

dwaal ik verder door de geuren van gisteren

om zo langzaam

in het heden bij jou te zijn

rusten onder het zijn

liggen op mijn rug

in de tijd van nu

staren naar de sterren

die ik al vaker zag in mijn leven

aangeraakt verlangen van toen

geen dagen die nog terugkomen

die waren

om er niet meer te zijn

rusten onder het zijn

op mijn rug

beseffen dat het leven

meer is dan alleen maar er zijn

omdat ik jou heb

het is stil in mij

omdat jij in mijn leven kwam

even maar begreep ik het

wist ik het zeker

dat jij zou blijven

voor altijd

te lang gevochten voor de liefde

die ik niet kreeg

totdat ik moe gevochten

ineens zomaar in jouw armen lag