floris12
het verborgen huis
afspreken
in de late avond
op een plek die niemand kent
om elkaar te zien
zonder dat men het weet
om elkaar te beminnen
in de stilte van de nacht
bij elkaar te zijn
omdat onze liefde
is verboden
omdat we niet samen mogen zijn
omdat jij nog bent getrouwd
met haar
verlaten na de tijd
slechts nog wat restanten
is wat achterblijft
we zien nog de steunpilaren
die we hebben gebruikt
om ons te redden
met kapot geslagen ramen
van de hoop
met de verroeste spijkers
van het zijn
nemen we afscheid
van wat niet meer kan zijn
als ik..
bij elke liefde
die in mijn leven komt
zoek ik een lied om hem zo te herinneren
aan dat hij was
liedjes blijven altijd bij je
die plakken je herinneringen eraan vast
zodat ik als de liefde gaat
ik nog altijd
het lied heb
dat bij hem hoort
omdat liedjes soms langer meegaan
dan liefdes in de tijd
klimmen in het luchtledige
klimmen met mijn armen gestrekt
om me vast te kunnen houden
aan jou
klimmen om nog een keer
jou te kunnen omarmen
nog even je warmte voelen
die langzaam verdwijnt
klimmen in het luchtledige
omdat ik besef
dat hoe hoog ik ook klim
ik nooit meer bij jou kan zijn
mistige verhalen
schuifelend loopt ze door de gang
haar rollator doet het niet zo goed meer
ze blijft steeds ergens achter haken
als ik haar vraag of ik haar helpen kan
kijkt ze me met wazige ogen aan
waarin een verleden van hard werken
geschreven staat
ze verteld me dan over haar moeder
die thuis op haar wacht
over haar broer die ze zoekt
ik luister kijk haar aan
zeg zachtjes het is goed mam
je moeder en broer
zijn al naar huis gegaan
ze kijkt
glimlacht
schuifelt verder door de gang
in de middag
in de middag zit hij daar met haar
zijn vrouw
die inmiddels niet meer weet wie hij is
hij streelt zachtjes langs haar haar
terwijl hij haar te eten geeft
zegt liefdevol dat ze de mooiste vrouw is
die hij ooit heeft gekend
even is het stil aan tafel
dan lacht ze even
zegt niets meer
neemt het aangeboden eten aan
kijkt weer in het niets
terwijl de klok
vijf uur slaat
geuren van de dagen van gisteren
dwalen door het veld
waarin geuren gevangen zijn
in mijn geheugen
die me terugbrengen
naar mijn jeugd
waarin ik mezelf niet meer herken
dwaal ik verder door de geuren van gisteren
om zo langzaam
in het heden bij jou te zijn
rusten onder het zijn
liggen op mijn rug
in de tijd van nu
staren naar de sterren
die ik al vaker zag in mijn leven
aangeraakt verlangen van toen
geen dagen die nog terugkomen
die waren
om er niet meer te zijn
rusten onder het zijn
op mijn rug
beseffen dat het leven
meer is dan alleen maar er zijn
omdat ik jou heb
het is stil in mij
omdat jij in mijn leven kwam
even maar begreep ik het
wist ik het zeker
dat jij zou blijven
voor altijd
te lang gevochten voor de liefde
die ik niet kreeg
totdat ik moe gevochten
ineens zomaar in jouw armen lag
Hits: 26