floris13

hij stond al te wachten

in zijn beste pak die hij heeft

stond hij al te staren

door het raam

klaar om mee te gaan

naar het feest van zijn kleinzoon

die ging trouwen

na uren wachten begreep hij het niet meer

dat niemand hem kwam halen

hij begreep niet  dat het  feest

gisteren al was geweest

het water

rusteloos

bewegen

zonder de rimpeling van het nu

te verstoren

langzaam ademen

om het moment

van nu niet te verstoren

het water

rustig laten gaan

alsof het even niet is

alsof het altijd blijft

onbereikbaar om te  rusten

mijn hoofd

vol van gedachten

die maar niet willen rusten

voordat ze het papier hebben geraakt

mijn woorden

die maar blijven dringen

om te worden gezegd

omdat ze teveel weten

zagen of voelden

dat het rusten in de stilte van mijn hoofd

even nog

onbereikbaar zal zijn

even maar gewoon even maar

staren in de stilte van jouw ogen

luisteren naar de niet gesproken woorden

aanraken van de leegheid van je hart

even maar

gewoon even maar

stil staan

bij de dagen die waren

die verdwenen met de stormen

van het leven

waarin wel elkaar

niet meer raakten

de stappen uit het verleden

verdwenen stappen

die ik heb gezet

in het verleden

vervagen met de tijd

nu ik mijn ene voet

voor de andere zet

in de tijd van later

kijk ik terug naar de stappen

die ik soms ondoordacht

heb gezet

verloren vleugels

staren met de mistige blik in zijn ogen

kijkt hij naar de lucht

zegt heel stil

dat hij wil vliegen

naar daar waar hij

weer bij haar zal zijn

die hij zo lief had

die hij heeft moeten laten gaan

stil loopt er een traan

over zijn wangen

waarin het verdriet

geschreven staat

wankele benen

nadat we de liefde hadden gevierd

om elkaar weer te laten gaan

in de vrijheid van het bestaan

was het even wennen

voor ik weer op eigen benen kon staan

voor ik besefte

dat de vrijheid groter is dan ik besef

dat ik zomaar mijn eigen dingen kan doen

zonder te vragen of het uit komt

deed me leren dat ik sterker ben

als ik op eigen benen

ga staan

soms raken woorden kant nog wal

mijn ogen raken

een prachtig schilderij op straat aan

waarin ik iets zie

totdat mijn ogen vallen

op de aangebrachte tekeningen

van iemand anders

met de woorden die men dan zegt

dan besef ik me ineens

dat we in deze wereld

nog niet genoeg

geaccepteerd zijn

eindelijk was hij aan het eind van de tunnel

onze zoon

gevangen in een groot verdriet

zijn eerste liefde

was verdwenen uit zijn leven

hij wist het niet meer

hoe hij verder moest gaan

we hebben met hem gepraat

hem geholpen waar het kan

na twee lange jaren

was hij ineens daar

waar we hoopten dat hij zou komen

dat hij het licht weer in zichzelf

aan kon raken

ik omarm wat ik omarmen kan

mijn hart is groter dan ik soms besef

mijn warmte straal ik altijd uit

mijn armen omarmen wat ik omarmen kan

soms reik ik net  een stukje verder

om te raken waar ik den net bij komen kan

en soms

zit ik alleen met min armen

om mijn geluk waarin ik

intens tevreden kijk n

naar wie ik eigenlijk

werkelijk ben