floris14

stille kracht van het laatste uur

tikken van de tijd

die zijn ritme niet meer kent

de laatste momenten

van het samen zijn

het horen van de adem

die langzaam steeds trager gaat worden

nog even hem vasthouden

die ik zo lief heb

dan de laatste minuten

van het samen zijn

om hem rustig in mijn armen

te laten gaan

mijn hart is nog steeds bewoond

dag

de liefde ging zijn eigen weg

die ik niet meer met hem

kon lopen

zelf de deur dicht gedaan

hem laten gaan

om te ontdekken

dat er geen nieuwe liefde kan komen

omdat hij nog steeds

in mijn hart

blijkt te wonen

de schaduw van er niet meer zijn

zoeken naar tekens

van dat je er nog bent

weten of je al daar bent aangekomen

waar je zal wachten totdat ik bij je ben

kijken naar de sterren

in de hoop dat je even zwaait

de schaduw van er niet meer zijn

overschaduwd mijn leven

omdat ik nog steeds

in gedachten

bij jou ben

teer en teder

heel teer

maar nog tederder

dan teder

komt het ophoog

het hart dat langzaam

ontdooit

dat door de zachtheid

van de liefde

langzaam open gaat

om de zon te omarmen

in de liefde

die dan ineens

in mijn leven komt

zonder de spiegel kijken

geen spiegel

voor mijn ogen

geen woorden

voor mijn oren

geen gedachten

die komen

staren in de

tijdloosheid van de tijd

gevangen in de stilte

van het lawaai

besef ik dat de wereld

toch altijd weer

verder draaien zal

ragfijne draadjes van verbonden zijn

de stevige banden

van het verbonden zijn

met haar

raken langzaam sleets

van het aanraken

nu ze niet meer

met haar gedachten

bij ons is

heel voorzichtig

zeg ik soms nog mam ik ben er terwijl

ze in haar eigen wereld van de mist

haar eigen moeder zoekt

die er ook niet is

doe maar die ander

mijn tante

verdwaald in de wereld van de mist

gaat elke dag naar de opvang

waar ze dan met van alles bezig is

bij het terug brengen van haar

blijkt ineens dat er ineens

een vreemde mevrouw

voor mijn oom staat

hij kijkt haar aan

zegt tegen de begeleidster

doe deze maar niet

die ander ken ik

en wie weet is deze wel kwader

dan degene die ik normaal in

huis heb

boven gekomen uit de put

geklommen

vanaf de bodem van de put

waarin ik was beland

mijn nagels gescheurd

van het klauwen tegen de muren

mijn knieën geschaafd

door het steeds weer terug glijden

naar beneden

totdat ik besefte

door de tijd te nemen

kwam ik langzaam uit de put

om het leven te omarmen

dat er nog altijd is

even weer in jouw armen

soms zomaar

ben je er weer

vind ik me terug in jouw armen

voel ik me weer verloren

door te denken aan jouw liefde

die niet voor altijd is

raak ik je gezicht aan

voel ik het ritme van je hart

hoor ik in stilte

de liefde die er

nog steeds

tussen ons is

als ik net iets verder kijk

als ik  net iets verder kijk

dan waar ik naar keek

als ik net iets verder ga

dan ik ben gegaan

als ik net iets meer zeg

dan ik ooit heb gezegd

besef ik dat

juist door soms niet te kijken

door soms juist niets te zeggen

door juist stil te staan

ik meer zag

hoorde

zei dan ik dacht