floris17

de stilte van de bloemen

de woorden

die niet zijn  uit te spreken

gevangen in de kleuren

van de bloemen

die met hun zacht gefluister

vertellen dat jij

niet meer bij mij kan zijn

de stilte die ontstaat

maakt juist dat je voor mij

nog dichter

bij mij zal zijn

als ik je mis

in de eenvoudige momenten

in het leven

het eten van mijn broodje

in de ochtend

de bloemen die ik op de vaas schik

het even een praatje

zomaar over niets

die momenten

van soms maar heel even

maakt het

dat ik je soms

zo intens mis

wat gaat er gebeuren

de angst

in de late minuten

van jouw leven

maakte dat ik verlamd van angst keek

naar wat er gebeuren ging

ik durfde niets te zeggen

om de stilte te doorbreken

bang dat ik dan

misschien niet jouw laatste woorden

nog zou horen

de laatste restjes

het huis is leeg

de spullen zijn opgeruimd

niets nog wat

ons binden zal

alles laten we gaan

wat we ooit eens waren

afscheid met tranen

zonder water

gewoon elkaar

in stilte

laten gaan

dat wat rest van jou en mij

laatste momenten

van de herinnering

waarin ik je nog aanraak

totdat de kist

voorgoed gesloten is

ik niet meer je kan zien

niet kan aanraken

alsof zo mijn gevoel

voor jou

verdwijnen zal

je sloop mijn hart binnen

het moment dat ik je in mijn armen hield

dat je ineens echt van ons was

dat we je onze zoon mochten noemen

wij twee vaders die hun geluk

niet konden bevatten

dat je zo onze harten binnen kwam

onvoorwaardelijke liefde

die we voelden

omdat jij eindelijk

onze zoon was

die meer dan welkom was

de rimpels van de tijd

de groeven in mijn gezicht

die ik niet heb zien ontstaan

die er zomaar waren

als een teken van

dat ik heb geleefd

het leven dat ik wilde leven

met al zijn hoogtepunten

zijn verdriet

zijn hoop

zijn verlangen naar dat het komen zal

de rimpels van de tijd

zijn de kroon op het leven

dat voor mij altijd mijn leven

blijven zal

het dorre stukje van het verlangen

ergens opgesloten

in mijn hart

zit een stukje

dat nog steeds naar jou verlangt

dat nog steeds zegt

waarom kan het niet zijn

wat het zou moeten zijn

het stukje dat verdort is

blijft altijd knagen

naar het verlangen

dat niet meer is

maar er altijd is geweest

hij bracht de groet

verzonken in mijn gedachten

aan dat je niet meer bent

accepteren dat mijn leven

zonder jou ook goed moet zijn

omdat ik jou heb gehad

dat je altijd bij mij mocht zijn

in mijn hart

dat ik in jouw hart mocht leven

omdat ik jouw man was

de duif bracht jouw groet

door er even te zitten

er even te zijn

zelfs dat ging dicht

de muur die je

om je hart had gebouwd

om te voorkomen

dat ik jou raken zou

bleek ergens

nog een raampje te hebben

die je vergeten wat

dicht te maken

totdat je merkte

dat ik je dieper raakte

dan je eigenlijk wilde

begon je dat raampje

dicht te maken

zodat ik niet meer

in jouw hart komen kan

hij ging

het was eindelijk zover

onze zoon ging op eigen benen staan

hij koos zijn eigen weg in het leven

waarbij wij aan de zijlijn

stonden te kijken

met de trots in onze ogen

omdat we hem vertrouwen

laten we hem zijn eigen keuzes maken

die hij maakt

laten we hem

gewoon zijn eigen

levenspad

gaan