floris18

als het even kon

heel even zou ik

nog zo graag

even jou nog aanraken

nog even bij je zijn

voordat je voorgoed gaat

afscheid op de drempel

van het leven

laat me beseffen

dat jij en ik

met elkaar

verbonden zijn

bewegen in het ritme van het leven

rusteloos bewegen

in de uren van de tijd

waarin het afscheid

langzaam dichterbij komt

het leven dat afscheid neemt

van wat ooit was

gevangen in het ritme van het leven

waarin ik altijd met jou verbonden was

laat maar gaan

loslaten

van wat was

eindeloos drijven op de tijd

om daar te zijn

waar jij en ik

weer samen zijn

laten gaan

van de angst

om zonder jou

verder door het leven te gaan

wat er was

laatste momenten

van ons samen

de stilte die mij raakt

om afscheid te moeten nemen

van jou die nu voorgoed gaat

beseffen dat de  herinnering aan de liefde die ik had

mijn de kracht geeft om

verder door het leven te gaan

de deken van de nacht

toegedekt op de late avond

waarin ik soms besef

dat ik in de late uren

nog even aan jou denk

die er altijd was

die mij de herinnering geeft

aan de momenten

waardoor ik de kracht krijg

om de lichtpuntjes van de nacht

te omarmen

omdat jij bij mij was

rusten in de luwte van de pijn

vredig zitten

de pijn die er zal zijn

het langzaam toelaten

van het besef

van wat niet meer is

rusten in de luwte van de pijn

door te beseffen

dat het afscheid

soms ook een nieuw begin

geeft

de boom die was

de laatste bladeren

zijn gevallen

in de herfst van zijn bestaan

dat wat rest

zijn de herinneringen aan wie hij was

zijn kracht

zijn er altijd voor je willen zijn

ineens bleken zijn bladeren

die waren gevallen

zijn laatste groet aan ons

te zijn

het zachte gezoem

als mijn tranen

mijn ogen aanraken

omdat ik je zo

intens mis

hoor ik altijd het gezoem

van de hommels

die dan net even heel dicht

bij mij zijn

de vertrouwdheid van dit geluid

doet me beseffen

dat je nog steeds

even bij mij wil zijn