floris2

zachtjes laten landen

heel zachtjes

mijn hart aanraken

met jouw liefde

voor dit moment

heel voorzichtig

als een blad dat in de herfst

zijn tak verlaat

dat voorzichtig op de grond beland

raak jij met jouw hand

de mijne aan

zomaar ineens

in de sombere dagen

van mijn leven

loop ik te dwalen

in gedachten door de dingen

die er niet zijn

zie ik het onverwachtse

dat op mijn pad komt

dat me laat zien

dat niets de groei tegen kan houden

dat je zelfs door een plafond kan gaan

waarvan je dacht

dat hij niet te doorbreken

was

de liefde die even bloeide

ontmoeting in de avond

waar ik jou zomaar zag

de lach in jouw ogen

de blik van ik herken jou in mij

was genoeg om elkaar

aan te raken

in het gevoel van

misschien wel voor altijd

totdat langzaam

tot me doordrong

dat jij al was verbonden

met een ander hart

die je niet verlaten gaat

mijn tranen in de herfst

het ongeschreven blad

dat allang niet meer onbeschreven is

die te hard is geraakt

door de harten die kwamen

maar nog sneller verdwenen

door de liefde die niet voor altijd

bleek te zijn

het blad ligt nu verkleurd

door de tranen van toen

in de tranen van de herfst

van mijn leven

om als voedsel te zijn

voor het verder leven

het gaat goed zonder jou

het verlies

van jouw in de herfst

van mijn leven

zorgde voor vele tranen

van het gemis

terwijl ik

een kaarsje voor je brand

besef ik me ineens

dat het zonder jou

best goed gaat

ondanks dat ik je

nog dagelijks mis

in de stilte van de storm

heel stil

de stilte ervaren

van de rust die

in mij komt

nu ik hier sta

te staren naar de kaars

die ik voor jou heb gebrand

om zo even de storm

in mijn hart te laten rusten

voor zolang

het kan

als hij wacht

de prins van mijn dromen

die als een soort van heilige

in mijn dromen leeft

is aangekomen

in mijn hart

in mijn leven

telkens als ik

even wat later ben

zie ik hem staan

om naar mij uit te kijken

staat hij te wachten

tot ik weer bij hem

terug in zijn armen zal zijn

duizenden verhalen

de vele verhalen

over de gevluchte levens

die ergens  veiligheid zochten

die ze niet kregen

de vele woorden

die gesproken zijn

over dat ze niet welkom zijn

op de plekken waar de angst

overheerst voor wat

anders is dan ze zelf zijn

raakt kant nog wal

als ik naar de geschreven verhalen

 in de ogen

van de vluchtelingen kijk

speel de muziek van lang geleden

verdwenen

in de wereld waarin

de mist zijn gedachten beheerst

waarin hij niet meer weet wie ik ben

draai ik soms zomaar zijn muziek

die hij zo graag speelde

op zijn accordeon

ineens zie ik hem bewegen

zie ik dat hij anders is

dan hij was

hij glimlacht

omdat hij zijn eigen

muziek herkent

toen ik bij je langskwam

de roep van de uil

in de late avond klonk

zachtjes door de tijden van de nacht

terwijl ik jou in mijn armen hield

waaraan geen einde leek te komen

totdat we beseften dat het

niet meer kon bestaan

we met tranen in onze ogen

hebben we  elkaar

de volgende dag

laten gaan