floris3

wachten totdat ik er zal zijn

langzaam staan

in de rij van het leven

om mee te mogen doen

dan ben je er

ineens is het licht overal

leg je jouw hand in mijn hand

besef ik ineens

dat jij altijd in mijn leven zal zijn

hoe jouw pad ook mag gaan

jij en ik

zullen altijd

hoe dan ook

verbonden zijn

ik zou zo graag

onhoorbaar

even in jouw gedachten zijn

zodat je even weet dat ik

nog steeds aan je denk

dat ik soms nog even

je hart aanraakt

die dan net even dat slagje

extra maakt

stiekem even je haren strelen

zonder dat je beseft dat ik het ben

die nog aan je denkt

ik zou zo graag

maar dat kan niet meer

sinds jij bij die ander bent

afscheid van hem

elke dag als ik thuis kwam

was hij er

met zijn verwarde haren

zijn trouwe ogen die me overal volgden

waar ik ook mocht gaan

steeds even een kopje geven

even bedelen om een aai

waar ik ook was

hij was daar

totdat de dag kwam

waarop ik hem moest laten gaan

ging hij naar daar waar ik hoop

veel knuffels en speelmaatjes

voor hem klaar staan

dat wat er is

dat tere

dat net niet zijn

maar er wil willen zijn

de kracht van overleven

zomaar al heb je niets meer

dat je kan gebeuren

dat tere

dat gewone waardoor je beseft

dat het leven meer

kansen ziet om te overleven

dan je zelf soms ziet

als het voorbij is gegaan

als we de deur hebben gesloten

om niet meer samen te zijn

het hek naar het wij samen

dicht doen

met de tranen in onze ogen

weten dat het voorbij is gegaan

waar we in geloofden

voor zoveel jaren

wat helaas niet

kon blijven bestaan

het was er allemaal

alle inkopen gedaan

voor de dagen

dat je komen zou

alles uitgestald zodat

je kon zien hoeveel

ik je heb gemist

de laatste jaren

omdat we elkaar niet

mochten zien

totdat de bel gaat

ik je zie staan

met tranen in je ogen

omdat je me net als ik

zo vreselijk gemist heb

langzaam dooft het licht

even bij haar

die de werkelijkheid is verloren

in de mist

ze ligt  stil  te staren

naar het plafond

omdat ze niet meer

helder denken kan

even haar haren aanraken

even zeggen

dat ik haar zo vreselijk mis

in de werkelijkheid buiten de mist

zacht haar een kus geven

met een traan op mijn gezicht

stilleven van vervlogen dagen

kijken naar de bloemen

die je mee bracht

als afscheid

tussen jou en mij

om mij te laten weten

dat het niet meer gaat

nadat je bent vertrokken

met de tranen in je ogen

van het loslaten

stond ik verloren te kijken

naar het stilleven

van vervlogen dagen

die nu een deel

van mijn herinnering

zijn

foto: Tonnie Blijsma

de zon kust de aarde goedenacht

even maar rustig mijmeren

over de dag die ten einde gaat

zien hoe de zon de aarde

een goedenacht wenst

terwijl ik met jou

hand in hand

zit te kijken

naar dat wat ons

met elkaar verbind

ik rouw van jou

zittend

aan het grote witte bed

waar ze ligt

haar wereld

is alleen nog maar

de grijze mist

waarin ze de uitweg

niet meer vinden kan

zachte momenten van besef

dat ik niet kan rouwen

om iemand die weg is

en er nog is

luchtledige gevoelens

van wat ik mis