floris4

de herfst van onze liefde

af en toe nog het geel

van het prille begin

waarin wij elkaars ogen zagen oplichten

als we elkaar zagen

dan het langzame rood dat verkleurd

in het bruin van

het is goed dat we samen zijn

terwijl de passie

veranderd in gewenning

aan het samen zijn

rusten onder de woorden

even getwijfeld

of ik er wel zou gaan zitten

toch maar gedaan

omdat de woorden

die er stonden geschreven

me aan het denken bracht

of ik hier wel kon gaan zitten

omdat ik soms

niet zo godsdienstig

ben

brandhout voor later

in mijn hart

ligt een stapeltje dunnen houtjes

die mijn liefde kunnen

laten oplaaien

als ik even aan je denk

om zo de vergeten

herinneringen die

er nog steeds zijn

weer even te koesteren

om zo even weer jouw warmte

bij mij te laten zijn

het kleine houvast

dat kleine sprankje hoop

dat ik in mijn hart koester

dat er zit

met de gedachten

dat het goed is

dat het er kan zijn

dat hele kleine stukje houvast

dat me nog steeds doet geloven

in dat het goed komt

tussen jou en mij

zeilen met het bootje van de tijd

dwalen door het leven

met af en toe een ankerplaats

waar ik even tot mezelf

komen kan

waar ik me niet hoef af te vragen

of het goed is waar ik nu ben

de wind laat mijn leven

verder drijven op de golven van het leven

waar ik telkens weer

een ankerplaats vind

voor mijn rusteloze

scheepje van het turbulente leven

dat ik leid

langzaam vervagen de dagen

heel langzaam

vervagen de dagen

in zijn gedachten

de dagen lijken steeds meer

weg te zakken naar het verleden

zijn momenten van helderheid

zijn soms zo dierbaar

dat ik hem even weer

aanraken kan

langzaam vervagen zijn dagen

langzaam vervaagd

mijn vader die in

de mist verdwijnt

totdat ik er ben

vechten totdat ik er ben

tot ik de vrijheid

van het water

kan voelen

in mijn aderen

in mijn bloed

totdat ik

besef dat ik

er voor weer

bij jou  ben

het welkom thuis van toen

dwalen door het leven

van het haastig rennen

om overal te moeten zijn

om overal te willen zijn

zonder het beseffen

dat je er al bent

denk ik soms aan

ons huisje van welkom thuis

waar ik niets hoefde

dan er alleen maar te zijn

even schuilen in moeders armen

even maar schuilen

in de armen van de liefde

als de wereld te groot is geworden

de zorgen niet te dragen lijken  te zijn

even maar voelen

de warmte van altijd welkom zijn

even maar de liefde ervaren

van onvoorwaardelijk lief hebben

om zo weer volop

in het leven te kunnen zijn

waar ken ik jou van

op bezoek bij haar

die mij al langer kent

dan ik me kan herinneren

ze kijkt me aan

met de leegheid van de tijd

dan stelt ze me de vraag

waar ze me van kent

ik zeg van vroeger

ze lacht zegt oh ja

nou herken ik jou

je bent de buurman

van toen

ik slik een paar keer

zeg dan dat klopt

terwijl ik haar zoon ben

die nu twijfelt of zijn vader

wel zijn vader blijkt te zijn