floris5

de dozen van toen

nu ik wees ben geworden

omdat mijn laatste ouder

is gegaan

ruim ik het huis leeg

met de spullen

die haar zo dierbaar waren

kijk ik naar de dozen

met de herinneringen van toen

waar ik niets van weet

waarover ik niets meer vragen kan

besef ik dat de leegte

daardoor

nog leger voelt

als hij weer gaat

wegens zijn woede

die niet meer beheersbaar zijn

mag hij niet meer bij ons slapen

dat is wat de afspraak is omdat in de nacht

hij de meeste aanvallen heeft

terwijl het regent

vraagt hij mij of hij toch mag blijven

hij is tenslotte op zijn fiets

zeg ik hem

dat hij weet wat de afspraak is

als hij dan gaat

even zwaait  hij voor het raam

huil ik keihard van onvermogen

omdat ik hem zo graag

hier had blijven slapen om zo weer

even  zijn vader te zijn

spiegelingen van het moment

reflecties van even

gevangen momenten

van een leven

in de spiegelingen van de tijd

waarin de gedachten

wegdromen

waarin de werkelijkheid

ineens anders dan

je dacht bleek

te zijn

uitgebloeide liefde

de liefde die er was

was niet de liefde

die ik zocht

ik boog langzaam

mijn eigen gevoel om

naar de vrijheid die ik miste

jou vertellen dat ik

mezelf wilde ontdekken

maakte dat je me

vertelde dat als ik

bij jou weg zou gaan

het leven voor jou

totaal geen zin meer had

dat je dan voor altijd

het leven verlaten zal

de maaltijd

onze zoon uit het land van de stralende zon

is verdwaald in de wereld van dromen

die hij koopt om gelukkig te zijn

wij samen zien het met lede ogen aan

zeggen hem dat hij niet meer komen mag

dat hij niet meer welkom is

als hij niet stopt

met deze dromen handel

elke avond zet ik

een pannetje eten

op de tafel voor het huis

in de hoop dat hij het vindt

zodat hij in ieder geval

weer iets te eten

heeft gehad

( vrij naar een gedicht van Nel Benschop)

zachte woorden voor het slapen gaan

zachte woorden

die de liefde vertellen

als een vederlichte streling

van een neervallende veertje in de wind

zachte woorden

die steeds zachter klinken

slaap lief mijn lief

ga maar dromen

waar ik niet meer bij je ben

zachte woorden

bij het naderende afscheid

van jou die achterblijft

de herfst neemt afscheid

nog een zachte streling

van de laatste momenten van de herfst

waarin gevangen woorden

niet meer gesproken zijn

gedachten die komen

die gaan in de dromen

voor altijd

de herfst neemt afscheid

om plaats te maken

voor de winter

waarin de liefde

meer dan welkom

zal zijn

zachte vlokken van de tijd

hele korte dagen

de winter

raakt mijn hart aan

kijkend naar de zachte vlokken

die heel voorzichtig vallen

die langzaam dalen

op dat wat ooit groen bleek te zijn

het gaat zijn gang

het verdwijnt met de tijd

als de lente van de liefde

er weer eens  bleek te zijn

de waakhond

ergens geaccepteerd

dat de liefde niet

in mijn hart kan wonen

door de keuzes van het verleden

begrepen dat het hart

soms bewoont is

om weer alleen

achter de blijven

kijk ik in jouw ogen

met de belofte van voor altijd

terwijl in mij

de waakhond zachtjes

zegt dat hij me zal beschermen

als het dreigt

mis te gaan

het wilde water van de stroom

de stroom die

mij elke dag weer

meevoert

in het leven

blijkt soms ineens

stil te staan

al gaat de stroom verder

dan ik wil

kan ik niet bevatten

waarom het wilde water

mij niet verder

laat gaan

onbereikbaar ver

afscheid

met de tranen

van de tijd

de boosheid

die het masker is

van de angst voor hoe het nu verder moet

nu ik niet meer

een onderdeel van een wij

mag zijn

onbereikbaar ver

door de dubbele barricade

die jij hebt opgeworpen

nadat we uit elkaar

moesten laten gaan