floris7

het onbereikbare

soms hoop ik

op een klein teken

dat je bent aangekomen

waar je nu ook mag zijn

dat je gelukkig bent

dat je daar op mij wacht

soms hoop ik op dat ene

dat me laat weten

dat ik het goed heb gedaan

het onbereikbare kan ik niet bereiken

terwijl ik zelfs via mijn schotel

in contact kan komen met

iedereen in elk land

slechts dat

slechts dat

meer was er niet

dat overbleef

slechts dat

waarmee ik jou verloor

niets dan een snipper herinnering

aan wie we samen waren

voordat je vertrok

naar haar

waar je bij hoorde

niets meer dan dat

niets meer  dat bleef

alleen dat ik even maar dacht

dat ik jou voor altijd bij mij had

de boom van de familie

loslaten van geliefden

die niet meer zijn

de boom die steeds meer vertakt

maar de stam die altijd blijft staan

afscheid nemen van hen

die zo dierbaar zijn

loslaten van het begin

om steeds verder te groeien

in de familie boom

even naar je toe

heel even maar

de trap op mogen

om jou nog  een keer

te mogen aanraken

nog even in je ogen

te mogen kijken

even maar weer

je stem horen zeggen

het komt goed

even maar naar je toe

nu je zo onbereikbaar

ver van mij weg bent

soms wuif je even

heel soms

zomaar ineens

zie ik je  zwaaien

zomaar onverwachts

meestal als ik gedachteloos

dwaal door het leven

alsof je even wil zeggen

je moet wel beseffen

dat je leeft

ook al ben ik

er niet meer

rusten in de luwte van het leven

zitten in de stilte van de avond

staren over dat wat er allemaal is

mijmeren over wat is geweest

wat misschien nog komen gaat

rusten in de luwte van het leven

om de storm die is geweest

te laten gaan

in de rustige momenten

van de late avond

waar jij en ik samen zijn

nadat ik vaarwel zei

afscheid zonder emotie

dag dit was het dan

we gaan ieder weer ons eigen weg

zonder de liefde die er wel was

maar die niet bleef

nadat ik vaarwel zei

zag ik de tranen in jouw ogen

hoorde ik jouw schreeuw

van onmacht voor de angst

dat je nu alleen verder moest

terwijl ik wist

dat als ik met jou door zou gaan

ik mezelf verliezen zou

dappere stilte

heel stil

zonder te bewegen

kijken en zien

raken en geraakt worden

met de stilte

die er heerst

geen enkel geluid

gewoon er zijn

kijken naar elkaar

in dit moment

waarop ik voel

hoe verbonden ik soms

met jou kan zijn

het gevangen moment

even geen woorden

om te zeggen

wat we willen

bang voor het verlies

van elkaar in de liefde

omdat de afstand ineens

zo ver lijkt

als we dicht bij elkaar zijn

het gevangen moment

waarin alles duidelijk werd

wat onuitgesproken

tussen ons in hing