Floris9

lopen totdat ik het besef

vertrokken zonder dat

we nog iets konden zeggen

zomaar was het niet meer wij

maar ik

zomaar ineens was je echt weg

terwijl ik nog steeds denk

dat je terug komen zal

dat je ineens weer zomaar voor me staat

en zegt ik ben weer thuis

terwijl ik weet

dat dat nooit meer gebeuren gaat

de hemel heeft jou te vroeg gehaald

toen de wereld stil viel

onbegrijpelijk momenten

van het niet kunnen bevatten

van wat eens er altijd was

loslaten van de tranen

van het niet meer weten

waar te gaan

totdat ik jouw hand

werkelijk los moest laten

ik zelf weer verder moet gaan

naar de toekomst

om terug te kijken op een

mooi leven omdat jij

mijn liefste was

voor Eliza van Elden

dat was het dan

dat was het dan

meer dan dit

kan het niet zijn

al zijn mijn tranen bijna gedroogd

toch kom je nog steeds

weer terug in mijn gedachten

met de vraag

waarom het zo is gegaan

waarom wij het niet aankonden

om samen te zijn

branden aan het verleden

branden aan het verleden

door de gedachten die komen

die mijn hoofd insluipen

om zo mijn hart weer

te laten geloven dat

we samen gelukkig waren

in een vlaag van wanhoop

jou nog een keer bezocht

om te ontdekken

dat jij en ik

echt niet zo gelukkig waren

als ik in mijn herinneringen

had gezocht

meer dan dit kan ik je niet geven

staan met de handen open

mijn ogen die verlangen

naar jouw aanraking

terwijl je me verteld

dat je zo vaak met anderen

naar bed bent gegaan

terwijl wij samen waren

besef ik dat mijn liefde

niet meer bestand is

tegen deze woorden

dat ik besef dat het

beter is om voorgoed

uit elkaar te gaan

als het verleden binnen sluipt

verhalen over vroeger

die ineens waarheid zijn

die veranderen in

vragen waar zij nou is gebleven

haar zuster die begraven ligt

met de bloemen die ze net bracht

het verdwaald kijken

naar mijn ogen

in de hoop

dat ik kan zeggen

dat het niet waar is

dat haar zus  straks weer thuis

zal zijn

het verlaten nest

sinds onze zoon

is vertrokken naar een leven op zich zelf

zitten wij als twee vaders

wat vreemd naar elkaar te kijken

ineens klinken onze stemmen harder

ineens is het onwennig

om samen te zijn in het lege nest

beseffen we dat

voor ons ook een nieuwe periode aanbreekt

waarin wij weer zullen moeten wennen

dat we weer echt samen

in dit huis zijn

op jouw plekje

stiekem uitgestrooid

op het plekje waar je zo graag kwam

waar je droomde over de toekomst

waar je nadacht over

de dingen die je diep raakten

dit plekje waar je nu altijd kan zijn

waar ik met al mijn  tranen

je nog steeds even raken kan

waar ik je niet meer zo mis

buitelingen in de tijd

verdwalen in de gedachten

over het verleden

kijken naar de lijnen

met het nu

verstrikt raken in de stilte

van even niet meer weten

wat en hoe

dan de verklaringen vinden

voor de dingen die ik nu doe

begrijpen dat  het goed is  zoals het is

onzichtbare grens

zachte woorden

geen geluid

dat zeggen kan

dat er nog iets is

onzichtbare grens

tussen houden van en verlaten

het gevecht van balanceren

in de liefde

omdat niemand

in welke oorlog om de liefde

wint