fluisterend1

gedroogde tranen

ze vallen niet meer

nu ik in jouw armen lig

ze bloeien langzaam op

zonder dat ze te stoppen zijn

het onbekende geluk

van jou en mij

het gevoel van geborgen zijn

stil gevangen in de hartstocht

van de liefde

voor altijd

de aarde voor mijn bloei

met mijn handen

in de modder van het verleden

graven naar daar waar

mijn kern gebleven is

waar mijn pit van groei

te vinden is

tast ik soms in het duister

totdat ik mezelf

met modderige handen

in de bloei van

het leven vind

stille waterstroom van niet gehoorde tranen

heel langzaam

langs de boom

die eeuwig treurt lopen

om te luisteren naar

de niet gehoorde

gevallen tranen

op de vloer van verlies

zacht even langs zijn takken strelen

om hem te troosten

omdat hij het verdriet van de wereld

op zijn schouders hield

verstikkende  liefde

verstikkende liefde

van zeggen ik hou meer van jou

dan jij van mij

zorgen totdat ik

niet meer voor mezelf zorgen kan

willen losbreken uit deze

verstikkende liefde

om los van jou

in de vrijheid

van de liefde te leven

in de kern van liefde

rode wolken

die de rode roes

van het echte houden van

laten schemeren

in de late uren van de dag

langzaam dichter bij elkaar raken

door te praten over de dingen

uit ons leven

door ons open te stellen

voor elkaar zonder angst

gestolen liefde

heel langzaam

verdwijnt het gevoel

van mij voor jou

als een bij die

langzaam mijn nectar steelt

om het door te geven aan een andere plant

langzaam raak ik steeds

meer van jou vervreemd

omdat ik jou niet meer

herken in de persoon

die jij dacht te zijn

voordat je mij leerde kennen

de vier seizoenen van het leven

ontwaken in een wereld

die nog niet is ontdekt

het prille groen van de tijd

waarin je nog niet beseft dat alles

eindig is

langzaam kom je in de volle bloei van jouw leven

waarin je groeit

waarin je straalt

is de wereld ongekend

dan langzaam verdwijnt de jeugd

in het zachte geel van de tijd

om uiteindelijk jou te laten verdwijnen

in de vergankelijkheid

afgebroken stad van mijn gevoel

in de stad

waar jij en ik jaren samen waren

waar we verdwenen

in de roze wolk die nooit

meer verdwijnen zou

raakten we verstrikt

verstikt in de gevoelens

die we niet meer konden delen

in de dag

verdween ons gevoel

de liefde die ons verbond

waarna deze stad nat van mijn tranen

mijn gevoel in zijn bezit nam