gebroken1

vervaagde lijnen van het leven

geschreven lijnen

van het leven

waarin de tranen

de lach geschreven staan

die langzaam vervagen

door de sporen van liefde

waarin wij verdrinken

als wij weer

samen de wereld

in gaan

in het stille licht

het licht

dat heel stil in mijn

hart kruipt

dat mijn ogen doen

laten stralen

waardoor ik de wereld

anders zie dan ik ooit

gezien heb

de kleuren van het leven

die mijn dagen raken

maken dat ik

wederom besef

hoe intens gelukkig

ik met het leven ben

geankerd verleden

dromen van de herinnering

die mij zo dierbaar zijn

hervind ik onbeantwoorde vragen

waarop ineens antwoorden zijn

antwoorden waar ineens

de vragen zijn

ijzeren ketting

van het verleden

dat mij steeds meer

laat beseffen

dat ik met zoveel meer

verbonden ben

dan ik dacht te zijn

symbool van onze liefde

verbonden door

de sloten van het geluk

die wij overal achter laten

in de steden van verlangen

waar wij onze harten

sneller laten kloppen

in het besef dat wij voor

altijd met elkaar verbonden zijn

omdat zwijgen niet meer gaat

woorden die het

niet meer toestaan

om niet uitgesproken te worden

waarmee gevoel

de kracht krijgt

van wat anders moet

maar niet meer anders

kan zijn

zwijgen totdat de bom barst

waardoor alle remmen

zijn verdwenen

we weer vrij in

de keus van onze woorden

zijn

onzichtbare danser

onzichtbaar

dansen door het leven

op voeten van geluk

zweven op de melodie

van de hartslagen

die maar blijven slaan

omdat de liefde

voor het leven

is ontwaakt

dansen in het onbekende

van eeuwig durende

in het luchtledige dansen

waarop jij en ik

samen  één  geworden zijn

spelen met de dromen van morgen

luchtbellen

van dromen

die ooit uitkomen

jongleren met

dat wat ooit zal zijn

spelen in de wetenschap

dat dromen soms

geen waarheid worden

maar juist het geloof er in

laat me vechten

voor daar waarin ik

geloven wil

toen de muziek zweeg voor altijd

vechten in de storm

van het leven

waarin wij samen

stonden waarvoor

we staan

verloren in het gevecht

om te overleven

verdween de muziek

die we samen componeerden

verdween de melodie

van het geluk waarin

wij elkaar hadden gevonden

in de late avond

van het samen zijn

stille avonden

woorden die door mijn

gedachten dwalen

die zoeken naar de verbinding

met dat wat er zal zijn

kijken naar de momenten

waarin ik mezelf

verloren ben

totdat ik op stille avonden

zit te schrijven

de verdwaalde woorden

een plek geef

om te zijn

beeld van verlangen

de verkoeling

van het water

dat mijn adem laat bevriezen

door de kilte van het moment

waarin ik het beeld van verlangen

nog telkens mis

waar ik mezelf afvraag

waarom de dromen van gisteren

zo vaag blijken te zijn

nu ik jou voorgoed

aan het water

verloren blijk te zijn

woorden achter de tralies van verlangen

gefluisterde woorden

van verlangen

van de liefde die er

zou mogen zijn

gesproken met de lippen

van verboden kussen

omdat men niet met

die ander verbonden mag zijn

woorden gevangen achter tralies

van de wereld die in de werkelijkheid

toch minder tolerant blijkt te zijn