gebroken3
versteende tranen
tranen die blijven stromen
door de minuten
van de dag
waarin ik nog steeds
het bloeden van verdriet
niet stoppen kan
versteende tranen
door het verlies
in het verleden
dat door het verlies
in het heden
mij extra diep raakt
eenzame tranen van het moment
laten gaan van de tranen
die dit moment stromen
door de kraters
op mijn gezicht ontstaan
eenzame tranen
van het accepteren
dat wij niet meer
samen kunnen zijn
door de keuzes
die jij in het
leven maakt
gluren om het hoekje
de wereld lijkt
zijn eigen weg te gaan
draait om zijn as
in een wervelend bestaan
toekijken vanuit
haar eigen plek
gluurt ze stiekem
naar de wereld
die het zonder haar
niet red
#niet in bundel
de trap naar nergens heen
aan het einde
van zijn leven
keek hij mij
met vragende ogen aan
mijn lief die mij
vroeg of hij
de trap naar nergens heen
op moest gaan
zijn hand vast gehouden
gaan liggen bij hem in bed
hem gezegd dat hij deze trap
moest nemen
dat ik het zonder
hem wel red
bang voor wie ik ben
onverwachtse dingen
die ik zeg
in de woorden die ik niet
had moeten uitspreken
de pijn die dan ontstaat
in jouw ogen
raken me meer dan
ik toegeven wil
bang voor wie ik ben
kruip ik terug in de rol
waar jij mij wel
maar ik mezelf
niet herken
afscheid met witte bloemen
de geuren van het verleden
gevangen in de geuren
van de bloemen van deze dag
roepen jouw naam
nog steeds
iedere minuut
ik sluit mijn ogen
omarm je dan
in het luchtledige
om zo te voelen
dat je nog
steeds
in gedachten
bij mij bent
vechten tegen de duistere wolken
staan te wachten
op dat wat onvermijdelijk blijkt
de liefde die zijn eigen weg gaat
waarin jij en ik niet meer
samen zijn
kijken in de duistere wolken
in jouw ogen
die mij vertellen
dat ik in mijn gevecht
van vlijmscherpe woorden
jou niet bereiken zal
waarop ik mijn wapens neerleg
jou in mijn armen neem
zodat jij weer
dicht bij mij bent
als de tranen geen water meer zijn
na het spelen
in het leven
als de acteur van je eigen
theater stuk
als de lach en de tranen
allang niet meer
het water zijn voor
de bloemen van het publiek
als verdroogde bossen
nog alleen maar staan om te vergaan
dan zijn de tranen om het gemis
verdwenen
ben je als artiest
in de vergetelheid geraakt
zwarte schim van het leven
lopen door de
nachten van het leven
struint hij zijn eigen weg
door de dalen over de bergen
om in alle rust
bij zichzelf te komen
in de dagen dat hij
als schim onzichtbaar
door de straten dwaalt
van de nacht
in glas gevangen engel
gevangen in de
doorzichtigheid van de dag
zit een engel te kijken
naar dat wat ergens op
hem wacht
kijkend naar de dromen
die hij aanraken kan
vangt hij zijn eigen gedachten
in zijn glazen kooi
waarin hij nog steeds
op zijn grote liefde wacht
mijn hart van glas
langzaam
door de teleurstelling
in het leven
raak ik mijn glazen hart kwijt
de barstjes die zijn ontstaan
door de verwachting van voor altijd
bleken alleen nog te helen
met de stenen van acceptatie
van het weer alleen zijn
mijn glazen hart verdween langzaam
in een hart dat gemaakt is
van kleine stukjes steen
Hits: 56