gebroken4
masker uit het verleden
langzaam pel ik ze af
de maskers uit het verleden
waarin ik iemand speelde
die ik niet was
langzaam komt mijn ware gezicht
tevoorschijn
zie ik mezelf zoals ik ben
kwetsbaar en open
niet meer bang
voor de pijn die
te zien zal zijn
scherven van verlies
kapot gesneden handen
van het aanraken
van de scherven van verlies
die in mijn hart staan
gegrift
traag de wonden helen
zodat mijn hart
weer voor jouw
aankomende liefde
geheeld is
bidden in de nacht
fluisterend
in de zwoele nacht
van ons samenzijn
waarin de engel
van mijn dromen
besloot om
voor altijd bij mij
te zijn
achterlaten
van alles wat hem lief was
heeft hij gekozen
om als zichzelf
zonder geheimen
in dit leven te zijn
als het water mijn tranen raakt
mijn gezicht
waarin de kraters
van verdriet
als rivieren geschreven staan
laten het
water van mijn tranen
langzaam
naar het verlies
in mijn hart gaan
waar langzaam
de zoete bloemen van de liefde
in hun zachte kleuren
ontstaan
op de splitsing van mijn leven
op mijn tocht door het leven
heb ik op zoveel splitsingen gestaan
dat ik moest kiezen
tussen jou en mij
waarop ik altijd heb gekozen
om alleen verder te gaan
omdat de liefde die er even was
niet voor altijd bleef bestaan
op de splitsing van mijn leven
waar ik me nu bevind
zie ik ineens een derde weg
waar de keuze voor jou en mij
blijkt te ontstaan
achtergebleven gedachten
stille getuigen
van dat ik was
gevangen in het beeld
van de stenen
die ik op mijn weg
om het verlies van jou
te verwerken tegenkwam
de kaartjes van de vele routes
die ik door mijn verdriet heb gevolgd
staan op het graf van jou geschreven
totdat ik in de bloemen van de herinnering
waarin mijn gedachten werden weergegeven
rust vond
ondoordringbaar verlangen
woorden spreken
in de zachte tonen van de liefde
die jou niet meer bereiken
verdwenen in een wereld
waarin jij en ik niet meer zijn
zoek jij je eigen weg
in het verlangen
naar die ander
die via onbegrijpelijke wegen
ineens in jouw hart
op mijn plek staan
en altijd speelt de kat
terwijl mijn armen
de leegte van het moment omarmen
omdat de weg die jij koos
onomkeerbaar is
zit ik verslagen op mijn bank
in het niets te staren
mijn tenen slaan stille ritmes
op de versleten vloer van mijn gedachten
terwijl de kat denkt dat
hij door op mijn tenen te springen
een muis vangt
bloemen bij het huis van de herinnering
kloppen aan de deur
van onze herinnering
waar de achtergelaten bloemen
nog altijd dapper hun geuren
loslaten om zo de gedachten
te laten ontstaan
raak ik soms verstrikt
in het verlangen
om door de muur van onze
verwijdering heen te slaan
om jou zo met de geuren
van toen weer echt
naast elkaar te staan
Hits: 63