gebroken4

masker uit het verleden

langzaam pel ik ze af

de maskers uit het verleden

waarin ik iemand speelde

die ik niet was

langzaam komt mijn ware gezicht

tevoorschijn

zie ik mezelf zoals ik ben

kwetsbaar en open

niet meer bang

voor de pijn die

te zien zal zijn

scherven van verlies

kapot gesneden handen

van het aanraken

van de scherven van verlies

die in mijn hart staan

gegrift

traag de wonden helen

zodat mijn hart

weer voor jouw

aankomende liefde

geheeld is

bidden in de nacht

fluisterend

in de zwoele nacht

van ons samenzijn

waarin de engel

van mijn dromen

besloot om

voor altijd bij mij

te zijn

achterlaten

van alles wat hem lief was

heeft hij gekozen

om als zichzelf

zonder geheimen

in dit leven te zijn

als het water mijn tranen raakt

mijn gezicht

waarin de kraters

van verdriet

als rivieren geschreven staan

laten het

water van mijn tranen

langzaam

naar het verlies

in mijn hart gaan

waar langzaam

de zoete bloemen van de liefde

in hun zachte kleuren

ontstaan

op de splitsing van mijn leven

op mijn tocht door het leven

heb ik op zoveel splitsingen gestaan

dat ik moest kiezen

tussen jou en mij

waarop ik altijd heb gekozen

om alleen verder te gaan

omdat de liefde die er even was

niet voor altijd bleef bestaan

op de splitsing van mijn leven

waar ik me nu bevind

zie ik ineens een derde weg

waar de keuze voor jou en mij

blijkt te ontstaan

achtergebleven gedachten

stille getuigen

van dat ik was

gevangen in het beeld

van de stenen

die ik op mijn weg

om het verlies van jou

te verwerken tegenkwam

de kaartjes van de vele routes

die ik door mijn verdriet heb gevolgd

staan op het graf van jou geschreven

totdat ik  in de bloemen van de herinnering

waarin mijn gedachten werden weergegeven

 rust vond

ondoordringbaar verlangen

woorden spreken

in de zachte tonen van de liefde

die jou niet meer bereiken

verdwenen in een wereld

waarin jij en ik niet meer zijn

zoek jij je eigen weg

in het verlangen

naar die ander

die via onbegrijpelijke wegen

ineens in jouw hart

op mijn plek staan

en altijd speelt de kat

terwijl mijn armen

de leegte van het moment omarmen

omdat de weg die jij koos

onomkeerbaar is

zit ik verslagen op mijn bank

in het niets te staren

mijn tenen slaan stille ritmes

op de versleten vloer van mijn gedachten

terwijl de kat denkt dat

hij door op mijn tenen te springen

een muis vangt

bloemen bij het huis van de herinnering

kloppen aan de deur

van onze herinnering

waar de achtergelaten bloemen

nog altijd dapper hun geuren

loslaten om zo de gedachten

te laten ontstaan

raak ik soms verstrikt

in het verlangen

om door de muur van onze

verwijdering heen te slaan

om jou zo met de geuren

van toen weer echt

naast elkaar te staan