gedanst1

Foto Susan van den Berg
genieten in de wereld van vriendschap
wandelen
door de straten van het leven
zonder ons af te vragen
waar we heen gaan
op de kruispunten van het leven
komen we elkaar altijd weer tegen
om weer samen een stukje op te gaan
altijd verbonden in de wereld
waar we ook zijn
gevangen in de vriendschap
waarin jij en ik
alleen maar genieten
van het altijd samen mogen zijn

als de liefde blijvend is
stille momenten
van verlangen
waarin ik jou zoek
om even maar
me te warmen
aan de adem van je hart
om even stil
te zijn in de liefde
die me omringt
me laat weten
dat ik voor jou
alles ben

langzaam verdwijnt dat wat was
het ontvangen van elkaar
in elkaars hart
het verleden dat ons
bij elkaar bracht
door weer even bij elkaar te zijn
waar de breuk van toen
weer zichtbaar werd
doordat de liefde
niet meer kon zijn
wat het was geweest
de schade van het verleden
kon de wonden niet meer helen
waardoor dat wat was
voorgoed verdween

vechten met de ketens van het verleden
dat wat was
is niet meer
wat is verdwenen in de tijd
was er nooit
de ketens van het verleden
die me gevangen hielden
in de armen van de angst
heb ik met gebonden armen
bevochten
zodat ik vrij van angst
bij jou kan zijn

 
dit gevoel is voor altijd
de stilte
die is ontstaan
door het verlies van jou in de tijd
de stilte die ik hoor
die het gevoel
van overweldigend verdriet
die me overspoelt
waarin het besef komt
dat ik jou voor altijd
door dit gevoel
steeds weer mis zal

de kilte van de stad
in de late avond
als de stad
zijn lampjes aandoet
de mensen de straat op gaan
zit ik in mijn kamer opgesloten
bang voor het leven
voor dat wat komen gaat
totdat jij mijn hart aanraakt
zegt kom laten we gaan
naar daar waar het licht
over ons waken zal

dans de eenzaamheid
ritmisch bewegen
op de klanken
van mijn gebroken hart
het aanraken
van de stilte
in de luwte van het verdriet
begin ik te bewegen
om zo het verdriet
te verdrijven
met de ritmische muziek
van mijn hart

ik deed mijn maskers af
de tijd
die met me meegaat
die laat zien
dat ik mijn maskers
los kan laten
dat ik ze mag vergeten
om dichter bij mezelf te geraken
dichter bij mezelf
kan zijn
zonder me af te vragen
waarom ik mijn maskers draag

langzaam laait het vuur weer op
ogen zien
die naar mij kijken
met de blik van de herkenning
van het zien
dat ik er ben
vragen of ik tijd heb
om even bij hem te zijn
terwijl ik bij hem in de auto zit
voel ik het vertrouwde gevoel
van ons samen zijn
laait het vuur langzaam weer op
zodat mijn hart in vuur en vlam raakt

ze wacht
met haar beide tassen
in haar hand
staat ze te kijken
naar waar ze heen moet
ze vraagt zich telkens af
waar ze is
mijn moeder
verdwaald in de mist
dwaalt in haar gedachten
op zoek naar de uitgang
die er niet meer is

de glimlach uit de hemel
hoog in de toren
dichterbij de hemel
kon ik niet komen
waar ik kijk naar mijn zoon
die er staat te stralen
met de wereld aan zijn voeten
die glimlacht
omdat hij zich super groot voelt
het raakt me in mijn hart
omdat ik zie hoe hij
steeds zijn best blijft doen
om te zijn die hij altijd al was

verdwenen engel
alleen zijn vleugels
zijn nog zichtbaar
de engel die in mijn hart woonde
die vertrok naar nergens heen
waar hij niet meer aan te raken is
waar ik niet meer
zijn vleugels kan strelen
omdat ik hem lief heb
alleen in mijn hart
zal hij altijd leven
omdat ik hem
zo lief had