gedanst2
vragen om meer
smekende ogen
met foto’s van zijn kinderen
de tranen die geschreven staan
op zijn gezicht
zijn tekst die ik niet begrijp
omdat ik niet zijn taal spreek
al kan ik wel zijn smeekbede lezen
in zijn taal die iedereen begrijpt
om hem te helpen
zodat hij ook het geluk vindt
met jou verdween de muziek
door de straten
van het leven
dwaal ik eenzaam rond
de muziek
die mij met jou verbond
is gaan zwijgen
door het gebroken hart
dat niet helen kan
het hart
dat steeds vraagt
of je terugkomen kan
de geur van de sinaasappels
de zoete geur van de sinaasappels
vult de late avondzon
de dagen gaan lengen
de zomer raakt
in de ban van de zon
intens tevreden
genietend zit ik
te kijken naar
daar waar het ooit
allemaal begon
mistige gedachten van mijn jeugd
soms zomaar
komen de herinneringen
aan mijn jeugd boven
zeg ik zomaar
daar hield mijn vader ook zo van
zie ik hem zoals hij was
de harde man
met een zachte kern
die altijd alleen voor ons zichtbaar was
ik zie hem nog steeds hoe hij muziek maakte
alsof zijn hart dan hemzelf
het meest gelukkig heeft gemaakt
hoog in de hemel
de sterren aanraken
gaat niet
toch klim ik hemelhoog
om zo even heel dichtbij jou te zijn
om even mij te warmen
aan de liefde die je meenam
naar de hemel
waar ik niet bij je komen kan
klanken van de tijd
zachte klanken
van de muziek van het leven
die door de straten dwalen
om mensen te raken
ze te laten voelen
dat de tijd
zijn eigen melodie speelt
voor wie het horen kan
die ritmisch gaan bewegen
op de klanken die hen aanraken
in hun hart
als je de straat binnenkomt
de late avond
het is stil in de straat
ik sta al een tijdje
voor het raam te kijken
of je komen gaat
dan ineens zie ik je lopen
een lach op je gezicht
ik zwaai naar jou
en weet dat nu jij thuis komt
ik thuisgekomen ben
met mijn ogen bedekt
gesloten ogen
verborgen
achter de donkere glazen
van mijn zonnebril
kijk ik naar de wereld
die even niet meer licht kan zijn
de nacht bleef de nacht
nu ik jou moest laten gaan
naar daar waar niemand
je meer bereiken kan
rusten in de luwte van de schaduw
de stad
blaast zijn lawaai
langzaam door de stegen van het leven
in de luwte van de schaduw
ligt hij daar
te slapen
niet bewust van de mensen
die naar hem kijken
hij slaapt de slaap van de rusteloze
omdat hij
de dag niet meer aan kan
vertrouwde beelden als hij slaapt
verstopt in de straten van de stad
ligt hij daar in alle rust
te genieten van zijn boek
zijn bezittingen
draagt hij bij zich
vergeten waar hij woonde
wat hem nog bindt
zoekt hij zijn rust
in het lezen van een boek
dat hem beschermt
tegen de wind
hij is de weg verloren
dwalend door de straten
van de stad die hij kent
kijkt hij op de kaart
die hij omgedraaid in zijn handen heeft
waarop hij de uitgang niet kan vinden
zoals hij gevangen
in zijn mist
nog steeds zoekt
waar de uitgang is
licht van hoop
geen gesproken woorden
bij het licht
dat ons omarmt
de stilte die we voelen
in ons hart
van de oorverdovende liefde
die heerst
kijken naar elkaar
waar de hoop in onze ogen laait
van de liefde
die alle haat verdrijft
Hits: 7