geuren1

verdwenen ogen in de nacht

niet meer kijken

niets meer kunnen zeggen

niet meer kunnen aanraken

daar waar liefde

altijd was

niets meer voelen

verlaten van het veld

van samen zijn

kijken in de verdwenen ogen

in de nacht

die niet meer zullen stralen

als hij mij zag

als ik thuis kom in de nacht

als ik thuis kom in de nacht

na een avond te hebben gewerkt

hoop ik altijd dat jij

nog wakker bent

zodat ik even met jou

kan praten

even jou nog kan zien

even gewoon je in mijn armen nemen

zodat ik weet

dat wij beiden veilig

kunnen gaan slapen

deze nacht

de puinhopen van mijn verleden

soms als ik even omkijk

naar de puinhopen van het verleden

die ik er soms van heb gemaakt

raak ik vertederd door de

onmacht van mijn jeugd

niet beseffen dat je niet alles weet

handelen vanuit mijn jeugdige overmoed

kijk ik soms achterom

naar de puinhopen

die er soms zijn gemaakt

omdat ik

voor sommige situaties

veel te jong was

zoals ik je voor het laatst zag

laatste keer dat we elkaar zagen

zoals altijd met elkaar verbonden

in elkaars ziel en hart

afspreken dat we elkaar

weer in de zomer gaan zien

dan ineens niet eens meer weten

of ik nog wel bij je komen kan

of ik nog wel jou in mijn armen kan nemen

door de wereld die zijn grillen soms

niet eens zelf kent

hopen op dat het moment

dat ik je weer echt in mijn armen

nemen kan

de herfst valt langzaam de zomer in

stil verglijd de tijd

zijn eigen manier van zijn

langzaam vallen de opgebouwde

maskers en zekerheden

waarin je dacht gelukkig te zijn

de tijden van als ooit

de tijden van als ik groot ben

verdwijnen langzaam in de 

stilte van de herfst

die de zomer binnenvalt

zoals altijd totaal

onverwachts omdat je

nog zo verbonden met jouw jeugd was

verborgen vogels van mijn dromen

ergens in een geheime ruimte

in mijn gedachten

liggen de verborgen vogels

van mijn dromen verborgen

die niemand aanraken kan

soms ineens als ik wat eenzaam ben

dan komen ze tevoorschijn

om me te vertellen

dat ook deze eenzaamheid

over zal gaan

dat ooit de tijd zal komen

dat alles anders

alles

beter zal zijn

als het licht langzaam dooft

als het licht heel langzaam dooft

als heel langzaam

de dagen korter worden

de nachten steeds langer duren

voordat het daglicht

je nog bereiken kan

raak ik steeds vaker

verstrikt in de angst

dat ik je niet meer zien kan

dat ik je nooit meer hoor praten

heel langzaam besef ik dat

het goed is

dat je wilt gaan

witte wereld van verwondering

ontwaken in een wereld

die ik niet ken

maar wel herken

uit een lang vervlogen tijd

kijken naar jouw ogen

die mij aankijken

terwijl ik in jouw armen lig

raak ik even van de wereld

raak ik verloren in de tranen

van verwarring

omdat ik niet had gedacht

dat jij en ik

weer samen zouden komen

voor altijd