geuren3

soms zomaar

even maar gewoon

weer schuilen in jouw armen

even weer gewoon

zeggen wat hebben we het goed

even weer gewoon

samen lachen om

het leven dat we zien

even weer gewoon

maar samen zwijgen

in het luisteren naar de regen

zoals we altijd deden

toen jij er nog mocht zijn

ontwaken in een vreemde wereld

afgesloten geleefd

in een wereld van nergens heen kunnen

opgesloten in gedachten die in je opkomen

die bijna niet meer kunnen bestaan

aangeraakt verloren herinneringen

verdwaald in de dagen van vandaag

ontwaken in een vreemde wereld

waarin ik mezelf

als iemand anders zie

dan ik voor deze afgesloten wereld

dacht die ik was

weggeworpen liefde

langzaam verdwenen

de gevoelens van verbonden zijn

kijken naar jouw ogen

die niet meer stralen als je mij ziet

verdwalen in de gedachten van hoe het

ooit was

maar niet meer kan zijn

mijn spullen gepakt

om te vertrekken naar

het leven zonder jou

de witte roos als symbool

van ons afscheid

liet ik achter daar waar jij en ik

ooit intens samen waren

als mijn tranen niet kunnen stoppen

mijn handen gebald tot vuisten

van onmacht

omdat ik dit gevecht

niet met jou mee kan vechten

alleen maar aan de rand van jouw bed

kan ik staan te kijken naar jouw ogen

die mijn vol wanhoop aankijken

met de vraag of ik je helpen wil

het enige wat ik kan doen

is je aanmoedigen om vol te houden

om door te vechten totdat je er weer zal zijn

dat je weer een deel van deze wereld

bent voor de rest van de tijd

dansen om de vrijheid

opgesloten  in de tijd

gevangen in de angst

met de vraag of ik ooit

weer buiten kan lopen zoals het was

totdat de deuren

naar de vrijheid open gaan

waarin ik dansend

op lichte voeten de wereld binnen ga

waar ik weer onderdeel

van mag zijn

de boom die om de vrijheid huilde

na dagen gevangen

in de duister van de nacht

waarin het licht mij niet raken kon

klim ik langzaam naar het licht

langs de takken die buigen

die mij durven laten gaan

klim ik langzaam

naar de wereld

waar ik weer deel van mag zijn

om met mijn boom te dansen

omdat we beiden

vrij van elkaar door het leven kunnen gaan

gedragen last van het kind

( in mij)

verslagen zitten te kijken

naar zijn ogen die langzaam dichtgaan

aanraken van zijn weke huid

de woorden die ik nog horen wil

die niet meer willen komen

langzaam laat ik hem los

laat ik hem gaan naar daar

waar hij zal landen 

waar hij vrede vinden zal

het kind in mij

schreeuwt keihard

dat ik nog niet zonder hem

verder door het leven kan

tranen als helder kristal

huilen omdat het niet meer mag

los laten van de uren van geluk

laten gaan van wat was

langzaam beseffen

dat de dag zijn nacht

heeft aangeraakt

langzaam laten gaan

de liefde van jou en mij

om zo met tranen van helder kristal

de wereld door een regenboog

van tranen ineens anders te zien