gevangen2a
mij zien huilen
verborgen tranen
die mijn hart omarmen
het verdriet dat niemand ziet
gevangen gevoelens van heel even
de gedachtes van dat niemand
ze mag zien
heb ik laten gaan
mijn hoofd legde ik op jouw schouders
je omarmde mij met mijn verdriet
om me te laten weten
dat jij het bent die mijn
verborgen tranen wil zien
zwevend verlangen
verlaten dagen
van de liefde
waarin mijn verlangen
geen houvast meer vond
waarin ik met mezelf
worstelend langzaam
weer voeten op de aarde kreeg
waar ik wankelend bleef verlangen
naar de liefste
die niet meer is
verdwaalde herinnering
gedachten die langskomen
die me raken in het heden
omdat in het verleden
deze zo kostbaar waren
ineens zien staan
het teken van dat hij hier was
de liefde van mijn leven
zonder dat ik het wist
liet hij ons teken achter
alsof hij wist
dat ik het dan zou zien
zodat ik wist dat
hij aan me dacht
als de nacht de zon omarmt
de nacht heeft
zijn jas weer aan gedaan
de nacht kent geen medelijden
met hen die de dag niet
los kunnen laten
langzaam sluipt hij
in een leven
in de hoop dat men daarna
de zon nog intenser
omarmen zal
ik gun haar haar tranen niet
nog gevangen in het
door mij aangelegde web
van verdriet
van het verlies
hoor ik de verhalen aan
van hen die ook een dierbare verloren zijn
ik kan er niet naar luisteren
omdat mijn verdriet veel
groter lijkt te zijn
totdat ik besef dat ik schoon schip moet maken
mijn verdriet moet gaan loslaten
om zo weer in het leven
te komen staan
verloren tranen
huilen om wat niet meer is
gevangen tranen van
momenten die niet meer zijn
aanraken van het
verloren verlangen
waarin jij en ik
samen zijn
kijken naar de
verdwenen dromen
de toekomst die niet meer was
lees ik soms in jouw ogen
mijn tranen om het verlies
van weer een dag
zweven in een zeepbel
oneindig gevangen
in de leegte van de tijd
zweven door de ruimte
van wat eeuwig lijkt
mistige dagen die verdwijnen
die niet meer zijn
aangeraakt verlies van pijn
zweven in een zeepbel
de angst dat hij knappen zal
zodat ik mezelf dan weer moet oprapen
omdat mijn bescherming niet meer
genoeg blijkt te zijn
ontmoeting
staren naar het beeld
dat zich voor mijn ogen
doet ontstaan
waarin de gedachten
van het leven
de herinnering aan de dood
aanraakt
dan beseffen dat het
leven ook deze herinnering
achter zich laat
dat het wegvliegt om
zo in het leven
weer gelukkig te zijn
vervaagd heden
langzaam met de tijd
verdwijnen mijn herinneringen
verlies ik de grip
op het leven dat ik
heb gekend
langzaam
verdwaal ik in mijn verleden
word ik langzaam weer kind
omarm ik het verleden
omdat ik mezelf in het heden
niet meer terug vind
mijn hart is gesloten
stille dromen
uit het verleden
waarin ik mezelf terug vond
in de armen van de liefde
gesloopte muren
die braken
die zichzelf weer herstelden
als de liefde verdween
na de zoveelste herstel werkzaamheden
is mijn hart voorgoed gesloten
bang om weer opnieuw het
proces van afbreken en opbouwen
aan te gaan
Hits: 61