gevangen3a
schreeuwende kindergezichten
ergens in een ruimte
waar de stilte hoorbaar is
ligt een weg naar het verleden
waarin je ineens jezelf terug ziet
raak je het verleden aan
loop je over verdwenen gezichten
die niet meer konden zijn
hoor je in iedere tik
het geluid van metaal op metaal
waardoor je het geschreeuw hoort
van de kinderen van de wereld
die daar naar de dood
zijn gegaan
beeld van verlangen
lopend door het verleden
waarin de tranen soms
erger waren dan de lach
waarin mensen hun leven lieten
door het geweld dat iedereen
zogenaamd niet zag
zag ik jou gevangen in de zon
die het beeld
wilde vangen van verdriet
terwijl ik in jouw ogen keek
was het mijn verlangen
dat ineens terug naar jouw
wilde in jouw hart
waar hij ik altijd zo veilig was
achter mijn tralies van verdriet
tranen die maar niet
hun weg vinden naar buiten
dat als een soort van waas
over mijn gevoel ligt
het intense verdriet dat niet
meer zijn uitweg kan vinden
dat soms zomaar ineens
word doorbroken
waardoor ik weer weet
dat het leven
mij roept om weer
deel van hem te zijn
als de rozen van liefde hun kleur verliezen
trage uren van verlangen
de liefde die wel raakt
maar niet blijkt te kunnen blijven
loslaten van de laatste blaadjes
van verlangen
van de liefde die
niet bleek te zijn
langzaam kleur bekennen
dat het zonder jou
in mijn leven
veel leuker blijkt
te zijn
omdat je even was
samen lopen
door onze dagen van het leven
elkaar soms
even aanraken in het verlangen
van met iemand samen zijn
raak ik verstrikt in het gevoel
van even zijn
kijk ik in je ogen
lees ik hetzelfde
als in mijn eigen ogen
dat we blij zijn
dat we weer even
bij elkaar waren
om daarna weer
onze eigen weg te gaan
de ziel van ons is verdwenen
het symbool van onze liefde
gevangen in helder licht
waarin ik zie
dat onze verbondenheid
door de drank van gisteren
niet eeuwig was
loslaten van het gevoel
de ziel die verdwenen is
nu wij niet meer gevangen
door de nevels van verdoofd zijn
laten we elkaar los
om zo weer
deelgenoot
van onze eigen ziel te zijn
hij boog nederig zijn hoofd
dwalen langs de geschiedenis
in de stad waar alles
geschiedenis uitademt
daar waar de muur een deel
van het leven was
boog hij nederig zijn hoofd
omdat hij na de muur
voor altijd een deel
van de vrijheid was
ontwaken in de dag
dwalen door de
dagen van het leven
verdwaal ik in het ontwaken
van het moment
zie ik soms zomaar beelden
uit het verleden ontstaan
raak ik verstrikt
in het verlangen naar
dat wat was
het hart van verlangen
opengaan in de dagen
van de zon
omarmen van het leven
dat weer is
blij met het weer
terug mogen zijn
in het licht
open ik mijn hart van verlangen
laat ik het leven
mijn hart weer bereiken
zeg ik tegen mezelf
ik ben
vol passie
zitten te staren
naar de geschreven gezichten
waarin het verdriet
me meer raakt
dan ooit tevoren
raak ik verstrikt
in het verlangen van
het samen gaan
kijk ik jouw ogen
die me vol passie aanstaren
zie ik de woorden van de liefde
geschreven staan
Hits: 63