gevangen4

ik tortel even

verzonken in gedachten

in de wereld van het moment

raak ik uit balans

omdat ik even jouw hand

ergens vond

aangeraakt verloren

gevoelens van lang geleden

waarin de liefde

ons samen bond

even terug in dit moment

van tortelduifjes spelen

terwijl we

al uit elkaars hart

zijn verdreven


omdat de rust hem overviel

even rusten

omdat de dag

lang genoeg duurt

het doorbroken ritme

van de dag

lag zomaar gevangen

in dit moment van

even slapen

gevangen dromen

van de koets

de prins met het witte paard

de rust die over hem heen kwam

omdat hij even naar zijn

bed verlangt


daar ging het moment

stille ogen

die elkaar aankijken

even heel dicht

bij elkaar zijn

gevoelens van ineens verbonden

in het moment

handen die niet kunnen bevatten

wat er gebeurt

monden die twijfelen

wel of niet

dan ineens is het moment

verdwenen

is het gevoel

van even samen zijn

verloren voor altijd


zij draagt het leven

op haar hoofd

haar gaven

ze kijkt de wereld aan

zonder ook maar een moment

te twijfelen

of ze we zo door het leven moet gaan

haar verleden

draagt ze openlijk met zich mee

zo laat ze zien aan een ieder

die haar ziet

dat ze het leven draagt

dat ze zichtbaar

geniet


langzaam vergeet ik

traag vergeet ik de tijd

van wat er was

hoe jouw naam

ook alweer mocht zijn

langzaam vergeet ik

te dromen

omdat ik niet meer weet

wat dromen zijn

langzaam vergeet ik de

werkelijkheid

om mezelf te ontmoeten

in een wereld

waarin ik niet meer weet

of jij mijn zoon

of man

zal zijn


om toch even bij jou te zijn

woorden kunnen niet meer

jouw hart bereiken

mijn ogen

kunnen jou niet meer aanraken

in dit moment

daarom ontsteek ik altijd een kaarsje

in ons verlangen

om zo even je te laten weten

dat ik altijd

in gedachten

bij jou zal zijn


speel de muziek van mijn hart

zachte trillingen

van het moment

ogen die elkaar raken

gevangen in een moment

van eeuwig verlangen

die maar tijdelijk zal zijn

kijk ik in je ogen

hoor de klanken

van je stem

die mijn hart

doen geloven

dat dit moment van even

misschien wel voor

altijd is


vluchten nu het nog kan

gevangen in jouw

ontsponnen web

 van verlangen

waarin je hoopt

mij voor altijd te vangen

kijk ik naar jouw ogen

waarin de hoop geschreven staat

ik pak mijn spullen

begin te rennen

naar daar waar ik veilig ben

omdat ik  met niet

wil laten strikken

in een niet voor mij

weggelegd

verlangen voor een heel leven


geef me even de tijd

wennen aan  dat jij en ik

niet meer samen zijn

het loslaten van de dagen die

niet meer komen

van ons samen

kijk ik in de ogen

van de toekomst

nog te bang om te springen

nog te bang om

er heen te gaan

toch weet ik dat ik zal moeten

de keus is al gemaakt

maar gun me

nog even wat tijd

zodat ik

minder bang deze richting

in kan slaan


als je gaat

als je je ogen sluit

omdat het niet meer gaat

als je niet meer

mijn hart raken kan

omdat jouw hart

niet meer verder slaat

als je niet meer bij mij bent

omdat je moest gaan

zeg ik steeds tegen mezelf

als je gaat

dan is het goed

omdat ik weet

dat het in het leven

soms zo gaat

 

Hits: 59