gezichten4
stilleven op straat
gevangen beeld
van net
een zak met schoenen
waardoor mijn hart
toch weer eens harder slaat
ik bedenk een heel verhaal
van hoe de zak met de schoenen
een gevecht aangaat
ik verzin een gedachten
van dat de schoenen een relatie hebben
dat de tas die er staat
ziekelijk jaloers
te kijken staat
naar de aandacht die de schoenen
altijd krijgen
omdat ze zo verliefd staan te stralen
gelezen emoties op mijn gezicht
luisteren naar jouw verhaal
die me vertellen over wat
er gebeurt is in jouw leven
ik luister het aan
knik om te begrijpen
van binnenin mij
begint het te kolken van woede
begin ik boos te worden
om dat stukje onrecht jou aangedaan
terwijl jij praat
zie je aan mijn emoties
dat het me meer raakt
dan jij bevatten kan
liever niet
geschreven berichten
die mij vragen
om de rekening te betalen
van onze verdwenen liefde
die ik betalen moet omdat jij
niet meer van mijn houden kan
ik ontvang ze bijna wekelijks
ik weet al niet meer hoeveel het er zijn
dan schrijf ik jou of je
geen rekeningen meer wil sturen
over iets dat niet meer bestaat
omdat jij besloot mijn hart te verlaten
voordat je had bedacht dat dat andere hart
misschien wel minder
kwaliteiten van liefde geven had
dan de mijne die je ooit bezat
herinnering aan wat is geweest
stil staan bij wat is geweest
ontdekken van de uren
die niet meer zijn
gevangen beelden
van wat verloren is
verdroogde tranen
van het gevoel van voor altijd
afscheid van jou en mij
herinneringen
aan wat is geweest
waar ik soms zomaar
weer naar verlangen kan
verstoppertje spelen
ik tel tot tien
dan kijk ik om
om jou te zoeken
dan zie ik jou
zoals ik je ken
met een bord voor je kop
waardoor ik je altijd
zo weer waarderen kan
een vriend met humor
die met verstoppertje spelen
zich nooit echt goed
verstoppen kan
mijn veilige haven
thuiskomen terwijl de storm
door mijn hart raast
de zenuwen gillen door mijn lichaam
mijn hart niet kan bevatten
wat er gebeurt is
zonder dat ik het kon bevatten
kijken naar het raam
waar ik dan jouw trui zie hangen
als teken dat je thuis bent
naast het bordje dat we in een
veilig centrum zijn
begin ik rustig te worden
omdat ik weet
dat ik bij jou veilig ben
verdiept in zijn boek
schijterig als ik ben
zag ik er tegenop
om alleen te gaan
naar een stad die ik wel ken
maar waar ik me afvroeg
of ik het alleen redden zou
tot ik hem zag
mijn leeftijd ver ingehaald
die daar zat met zijn boekje
een tevreden glimlach op zijn gezicht
waardoor ik wist
dat alleen reizen niet iets is om
bang voor te zijn
je moet eerder bang zijn
om niet alleen jouw eigen weg te
durven gaan
groet je de engelen
lief mijn dagen
zijn niet altijd meer
zo blij en vrolijk
als toen jij er nog was
maar ik vecht me door
de dagen en de nachten
zoals jij van mij verwacht
ik omarm de wereld
omdat ik jou niet
meer omarmen kan
groet je de engelen voor mij
zeg ze maar
dat ze heel blij met jou
daar boven
mogen zijn
het reuzenrad van onze liefde
de dans
van ons geluk
die we elke dag weer dansen
waar we zo gelukkig in zijn
is als een tango vol passie
omdat ik steeds
weer besef
hoe gelukkig we
samen zijn
hoe ik me kan warmen in jouw armen
terwijl de wereld
om ons heen
in zijn eigen
mallemolen verder draait
even maar was hij daar
even maar was hij verbonden
met het ander leven
zat hij daar
zo in zichzelf gekeerd
dat hij speelde met zijn gevoel
hij zocht contact met zijn geliefden
om te vertellen dat hij
nog bestond
er kwam geen reactie
op zijn woorden die hij schreef
ik zag zijn tranen
die over zijn gezicht gingen
toen hij begreep
dat niemand hem
nog horen kon
Hits: 78