groenehartpad10

daar was jij weer

verloren

na de dagen van zoeken

was jij daar

ineens zomaar

open armen

open gezicht

mij aankijkend

met de ogen die verlangen

om mij bij je te hebben

om voor altijd

bij mij te zijn

ik wil naar huis

verdwaald in de mist

zat ze aan tafel

bij haar zuster

die jarig was

ze was totaal

van de kaart

wist niet wat ze moest

keek ons aan en zei steeds

ik wil naar huis

omdat ik naar bed wil

ik keek haar aan

mijn moeder

die er even was

maar weer verdween in de mist

waar ze thuis was

twee handen

mijn moeder

zit bij haar zuster

die naar de andere wereld gaat

elke dag gaat ze haar haar toe

pakt haar hand

kijkt haar aan

zit stil verzonken in verloren gedachten

is blij dat haar zuster weer bij haar is

totdat ze beseft

dat haar zuster niet meer lang zal blijven

dan wil ze weg met de woorden

ik kan dit niet aanzien

ik wil naar huis

naar mijn eigen bed

ik ga naar mijn moeder

ze wil niet meer eten

ze wil niets meer drinken

het is genoeg voor haar

het leven was vol

maar nu is ze klaar

ze kijkt naar haar kinderen

die met tranen

in haar ogen naar haar kijken

als ze zegt

ik ga naar mijn moeder

daar zal ik

vast welkom zijn

verkeerd schuldgevoel

het ging echt niet meer

mijn moeder

die de grip op het leven verliest

langzaam haar weg zoekt

in de mist naar de uitgang

bij mij in huis

besloten dat ze

ergens anders moet wonen

waar voor haar plek is

terwijl ik haar daar achterlaat

ze heel verdrietig zwaait

verdrink ik in schuldgevoel

omdat ik nu alleen

naar huis ga

als je me maar niet vergeet

stil kijken naar haar

die daar zit

verzonken in de nevels van het leven

die haar omringen uit het verleden

kijk ik haar aan

met in mijn gedachten

als je me maar niet vergeet

dat ik je zoon ben

ze kijkt me aan

zegt dan

meneer wilt u even

het gordijn opendoen

waarop ik even heel stil ben

en dan zeg

natuurlijk mevrouw

met alle plezier doe ik dat

nu ik weer bij je ben

de lange avonden

in de wachtkamer

van geluk

waar het geluk

nog niet is aangekomen

staarde ik soms

zomaar naar buiten

zonder te beseffen

waar ik naar uitkeek

totdat jij ineens

uit een verleden

in mijn hart verscheen

waardoor ik

ineens weer bij je ben

als de nacht zijn tijd stil laat staan

de laatste momenten

in de stilte van de tijd

even nog geopende ogen

nog even zeggen

dat het goed is

dat je gaat

zacht strelen

van de handen

van je gezicht

de laatste zucht

de tijd staat

voor even stil

je vroeg me waar ik heen ging

je stond daar

te wachten

met de tranen

in jouw ogen

geen vragen

om verder te gaan

met de tijd

afscheid genomen

waarbij je vroeg

waar ik heen ging

waarop ik alleen maar zei

geen idee

maar ergens kom ik thuis

waar ik welkom blijk te zijn