groenehartpad12

als de stilte de stilte aanraakt

niets meer zeggen

geen woorden meer om te praten

de laatste momenten

van ons samen

even nog

elkaar aanraken

dan het grote loslaten

het laten gaan

als een verdwaalde vlinder

ven jij vertrokken

ver van mij vandaan

lange dagen zonder jou

zwijgzaam

nadat je zei

dat je het uit maakte

dat het niet meer verder ging

langzaam kwam het besef

dat jij en ik niet maar samen konden zijn

je verdween voor even

om op adem te komen

om daarna weer bij mij

terug te komen

om weer bij mij te zijn

elke keer als ik je kus

de stille ochtend

van het ontwaken

het ontdekken

dat jij bij mij bent

de armen waarin ik me mag warmen

de zachte adem van jou

in de stilte van de dag

maakt dat ik elke keer

als ik je kus

ik meer en meer

naar jou verlang

als we de liefde vieren

stilte voor de storm

veel gedoe

om dat wij als twee mannen

gaan trouwen

de familie vol van de kerk

keuren het af

willen ons niet feliciteren

omdat het niet past bij hun geloof

we kijken ze aan met de liefde in onze ogen

zeggen alleen maar

je bent meer dan welkom

om met ons de liefde te vieren

als je je daar toe geroepen voelt

de laatste uren

handen verstrengeld

de minutenwals van de tijd

die met zijn eeuwig ritme

de tijd van tranen

steeds dichterbij brengt

die me steeds

laat weten

dat de laatste uren van ons samen

steeds korter gaan worden

omdat jij

op je laatste

reis gaat

pluizen van de verleden tijd

duidelijke gedachten

die bij me komen

uit het verleden

waarin ik weet

dat jij er zal zijn

de  dagen

die zijn voorbij gekropen

maken dat de pluizen van het verleden

onze liefde

in het heden

eindelijk kan laten bestaan

totdat de morgen komt

dromen over later

is te ver weg

voor jou en mij

we wachten totdat

de morgen komt

de morgen er zal zijn

om te ontdekken

dat de liefde tussen ons

misschien ineens

wel echt blijkt te zijn

onverwachts bloeit het op

zomaar

plotseling

ineens

onverwachts

zomaar is het er

het hart dat open gaat

dat mij toelaat

mijn hart dat

zich opent

om jou er in te laten zijn

zomaar onverwachts

bloeien er rozen van liefde

op de kale vlaktes

van ons hart

bruggen maken

langzaam ademen

rekken naar elkaar

omdat we elkaar

leken te verliezen

alsof we niet meer

samen konden zijn

gevochten om bij elkaar te blijven

bouwden we bruggen

waardoor we

altijd bij elkaar

kunnen zijn