groenehartpad5

nu alles veranderd

ineens is de vriendschap

veranderd

doordat we de grens

over zijn gegaan

door de liefde aan elkaar te bekennen

door te beseffen

dat we meer zijn dan alleen vrienden

beseffen we beiden

dat we ineens

voor de wereld

een paar zijn

stiekem naar je kijken

stiekem gluren

naar jou

die ik zo vaak zie

die ik soms even aanraak

in de stilte van het moment

waarin we zomaar

verbonden zijn

kijk ik naar jou

die bij mij is

stiekem gluren

omdat jij stiekem

in mijn hart

bent binnen gegaan

als het niet meer is

er zijn geen tranen meer

die kunnen vloeien

er zijn geen woorden meer

die we kunnen uitspreken

dat wat over is

is alleen maar het lichaam

waar je in hebt gewoond

die langzaam zal verdwijnen

met de tijd tot stof

terwijl jij nog altijd

ergens bent

waar ik nu niet bij jou kan zijn

rusten in de liefde van mijn moeder

teveel stromen

in mijn hoofd

te weinig om aan te raken

om te zorgen dat het goed gaat komen

de orkanen die niet willen ophouden met waaien

die me laten malen over wat en hoe

maken dat ik soms even terug ga naar mijn moeder

om even in de haar liefde

tot rust te komen

om zo weet bij bij mezelf

te kunnen zijn

of je de ware bent

de oude knoestige boom

die ik inmiddels ben geworden

maakt dat ik niet altijd

even flexibel meer ben

nu jij in mijn leven komt

die veel te jong is

maak het dat ik me afvraag

of jij wel de ware bent

voor mij

reflectie van het verleden

spiegelingen

van wat ooit was

verdrongen beelden

die terugkomen

terwijl ik gewoon wandel

door het leven

terugkijken op hoe het is gegaan

sluit ik de herinneringen af

met de mildheid van de jaren

zonder te blijven hangen

in de haat van wat

mij is aangedaan

als we niet verder kunnen

moe gestreden

van het samen willen winnen

het samen willen zijn

het vechten

tegen de gevoelens

van onmacht

omdat we niet meer kunnen praten

niet meer bij de kern komen

waar het om gaat

liggen we beiden moegestreden

te wachten wie van ons

het eerste opstaat

om voorgoed weg te gaan

als alles anders wordt

als het stralende wit

langzaam verkleurd

naar het rokerige geel

waarin ik niets meer kan zien

van wat ik wilde zien

de liefde langzaam

zijn glans verliest

door de sleur waarin

we gevangen zijn geraakt

is alles anders geworden

dan we hadden verwacht

het raakt elkaar

de laatste momenten

van ons samen

hand in hand zitten we daar

in de ruimte waar we het liefst waren

de rust van onze slaapkamer

wachten we totdat

het gaat gebeuren

je zover bent

om je ogen te sluiten

om voorgoed afscheid te nemen

van mij

alles wat je me leert

de dingen die je me leerde

over het leven

maakt dat ik 

me nu sterker voel

dan ik ooit heb gedaan

de momenten dat je

even mijn hand vastpakte

omdat ik bang was

voor de stap die ik moest doen

maakt dat ik terugkijk

op een vader

die meer dan een vader voor mij was