groenehartpad6
ondraaglijk stil
geschreven woorden
die raken
die het onwerkelijke bericht geven
over jou
woorden die niet doordringen
omdat het zo niet te bevatten is
stil ondraaglijk stil
in gedachten verzonken
met duizenden vragen
waarop geen
antwoorden
te vinden zijn
wachten bij de rozen
stil zitten
niets zeggen
kijken naar de rozen
die bloeien
de geur die me overvalt
de stilte van het moment
niets denken
alleen zitten
wachten bij de rozen
totdat jij komen zal
het vurige verlangen
in de late avond
even je stem horen
wetende dat je net als ik
verlang naar het bij elkaar zijn
zonder te beseffen
dat de afstand
onze verplichtingen nog te groot zijn
om voor goed altijd
bij elkaar te zijn
als je me in de verte ziet
als ik dwaal
door het leven
in de dagen van het zijn
als ik verder ben
dan jij kan zijn
kijk dan of je me in de verte
nog kan zien
dan weet je dat ik nog steeds
bij jou in de buurt zal zijn
de takken die ons verbinden
als tentakels
van het leven
vangen deze takken ons
zijn we verbonden
met elkaar
door de bloedband
die we hebben
de takken die ons verleden
in het heden met elkaar verbinden
zijn onverwoestbaar
omdat we altijd met elkaar
als familie met elkaar verbonden zijn
die lege plek
die ene lege plek
die niet meer op te vullen is
die geraakt door verdriet
niet meer kan genezen
van de pijn die er was
die lege plek
zal er altijd zijn
ook al ben jij nu bij mij
dat is het plekje waar alleen
hij kan zijn
de afstand brak ons af
ondanks
dat ik veel van je hou
ik je zie met al jouw dromen
in jouw ogen
de woorden hoor
die je spreekt vol liefde
is de afstand tussen ons te groot
niet alleen in waar we wonen
maar ook in leeftijd
ondanks dat jij en ik
heel graag
bij elkaar willen zijn
vergeten herinneringen aan jou
niets meer te denken
of te voelen
gewoon even alles weg
door de onwerkelijkheid
van het moment
het vangen van de woorden
die niet te vangen zijn
gedachteloos
zitten staren
omdat de herinneringen aan jou
zomaar verdwenen
voor altijd
als de gaten niet meer te vullen zijn
de stilte die doorbroken is
door de een nog hardere stilte
waarin geen woorden meer
gesproken worden
waarin de zwijgzaamheid
van het moment
gevangen zit
zonder dat iemand
er iets van zeggen kan
als de gaten niet meer te vullen zijn
met woorden
is het tussen ons
alles echt verloren
kusje met de wind mee gegeven
laatste ademhaling
de stilte van het moment
het besef dat ik
nu niet meer met je praten kan
niet meer kan aanraken
in de stilte van het moment
maakt dat ik elke avond
een kusje meegeef aan de wind
in de hoop dat hij
jou lippen
nog ergens vind
dat wat ik nog voel
liefde is zo mooi
zo goed
als je bij mij bent
als je mijn haren streelt
als je mijn hand aanraakt
in de stille momenten
van samenzijn
liefde is zo diep
zo samen met jou zijn
in de tijd die
een eeuwigheid lijkt
wie kan jouw pijn wegnemen
vederlicht door de dagen
tot het moment
dat het waarheid werd
de woorden werden gesproken
dat het niet meer goed komt
kijk ik je aan
pak ik je hand vast
zeg zacht we gaan samen dit gevecht aan
alleen de pijn van jou
kan ik niet wegnemen
de pijn van mij
om jouw vertrek
zal altijd in mijn hart staan
het is niet voor mij
de vlinders die kwamen
die even gingen rusten
in mijn buik
om de verliefdheid
te laten voelen
verdwenen telkens weer
als ik er net in begon te geloven
totdat ik besefte
dat de vlinders alleen
even komen rusten bij mij
voordat ze bij een ander
weer vlinderen gaan
achtergelaten herinneringen aan het verleden
de dingen
die van ons waren
die wij altijd
bij ons droegen
door de dagen van de tijd
heb ik achtergelaten
in de onwerkelijkheid
van het moment
om zo dit te vergeten
het te laten zijn
wat het was
waar het hoort te zijn
het stille moment
het moment
van wat pijntjes voelen
niet stil staan bij
dat het iets kan zijn
tot het moment
dat de waarheid komt
het moment waarin de stilte is
waar je ineens hoort
dat het leven voorgoed
voorbij is gegaan
blaadjes in de stilte
het zachte ruizen
van de bladeren in de avond
terwijl de wind zijn
ritme laat zien
het ongehoorde geluid
van het doorboren van een hart
waar de liefde niet meer
kan zijn
verstoren de blaadjes in de stilte
van de tijd
dat wat niet meer mag zijn
de dag ging zoals hij moest gaan
gesproken over onze harten
over de tijd
van jij en ik
tot het moment
bij ons kwam
waarin we ontdekten
dat we niet meer verder konden samen
de liefde was uitgedoofd
was voorbij gegaan
zonder dat jij en ik
het besef hiervan hadden
samen ons nest gebouwd
samen gebouwd aan onze droom
de zoon die we mochten lenen
uit het andere land
woont voor altijd in ons hart
het samen terugkijken
op hoe samen was
beseffen we heel goed
dat wij als twee vaders
het nest goed
hebben bewaakt
als we even weer samen zijn
het is even stil
als we samen zijn
het verlangen
van onze lichamen
is zo sterk dat we
niet zonder elkaar kunnen
dat we eerst onze lichamen
elkaar moeten laten ontmoeten
voordat we samen
kunnen zijn
als het niet meer las kan
vast gedraaid
als een schroef
die dubbel is gezekerd
voor het geval
hij loslaten zal
is mijn angst
op geborgen
in mijn hart
dat jij net als al die anderen
uiteindelijk
toch weer bij mij weg gaat
even maar het lichter maken
het verleden
dat je met mij deelde
de woorden die je vertelde
dat je zo eenzaam was
dat je verloren
in de verantwoordelijkheid
soms jouw moeder uit de kroeg haalden
op je 8st
maakt dat ik hoop
dat ik door bij je te zijn
jouw verleden lichter maken kan
Hits: 5